Zodra ik dat zeg, gaan mensen vaak lachen, maar echt grappig is het niet.
Het is namelijk waar en ik schaam me er best behoorlijk voor.
Ik heb ooit mijn rijbewijs gehaald, en dus zou (file) parkeren geen probleem moeten zijn, maar dat is het wel. Zó erg zelfs dat het me enorm beperkt.
Ik vind autorijden zelf inmiddels best een leuke bezigheid. Het liefst op plekken en routes die ik ken, maar sinds de komst van de TomTom, durf ik ook andere routes en plekken best aan, uitzonderingen daargelaten.
Je moet me nog steeds niet in een drukke stad met trams neerzetten (Rotterdam, Amsterdam, Antwerpen), want dan draai ik door. Auto', fietsers, voetgangers en trams die overal vandaan komen, dat zijn écht meer prikkels dan ik aan kan. De verkeersregels die betrekking hadden op trams heb ik destijds nooit zo heel goed bestudeerd en de kennis die er al was is na ruim 20 jaar ook behoorlijk vervaagd, dus tja, dat vergeef ik mezelf wel.
Maar tot nu toe is het zo, dat als ik ergens naartoe moet waar ik nog nooit geweest ben, dat ik onmiddellijk in paniek raak. Mijn eerste handeling (na de paniek) is om te kijken hoe ik hier met het openbaar vervoer kan komen. Als dat niet kan, dan zal ik kijken of ik niet toevallig met iemand mee kan rijden, maar omdat ik om hulp vragen ook niet zo makkelijk vind, komt het er meestal op neer, dat als het OV geen optie is, ik niet ga (met allerlei smoezen en leugens, omdat de waarheid vertellen teveel schaamte met zich meebrengt).
En tot een tijd geleden kwam ik hier wel mee weg en kon ik hiermee leven. Maar toen er in december iets gebeurde in mijn vriendenkring waar ik had moeten (en willen) zijn, maar niet kon vanwege mijn angst om te parkeren (en dit ook niet tegen de anderen durfde te zeggen), kwam ik tot de conclusie dat ik een serieus probleem had.
En wanneer je dit opmerkt (NOTICE) dan kun je een aantal dingen doen.... je kunt doorgaan zoals je altijd al gedaan hebt, dan zal er niks veranderen, óf je onderneemt stappen om te veranderen.
En ik wilde echt veranderen, dus ik koos ervoor (CHOOSE) om het met mijn toenmalige woonbegeleider te bespreken en een plan te bedenken. We spraken af om een afspraak lang te gaan oefenen met file parkeren, maar vervolgens werd zijn contract niet verlengd. En dus veranderde er niks.
Maar eergisteren hakte ik een knoop door. Ik ga dit probleem oplossen, ik ga dus oefenen met file parkeren.
Ik ga het eerst zelf proberen, want tja, ik mag wel 41 zijn, maar 'zelluf doen' is en blijft een dingetje. Als het me niet lukt, dan wil ik iemand vragen om het samen met me te doen. En als dat niet kan of die persoon dat niet wil, dan ga ik een rijschool benaderen om dat te oefenen.
En als ik dát dus kan, dan is het tijd om mijn verandering in de praktijk toe te gaan passen! (ACT)
Dan ga ik dus op toeristische tour door Nederland (en wie weet ook ooit nog België). Dit keer niet met de trein, maar met mijn auto.
Dan ga ik eindelijk dingen doen, die ik al heel lang wil, maar nooit 'kon' vanwege mijn parkeerprobleem.
Mijn eerste doel moet midden april gebeuren, dus ik zal snel moeten gaan oefenen en mijn parkeerskills (en mijn vertrouwen in mezelf) up to date krijgen, want als ik een paar keer met mijn ogen knipper, dan is het zo ver....
Dus ik moet aan de slag. Ik ben de enige die dit probleem kan veranderen.
Ik kan het niet alléén, maar ik heb nu tenminste een plan.
Nederland..... ik kom eraan!
*to be continued*
Het is een overwinning als het je lukt! Ik wens je succes. Ik heb heel lang rijangst gehad totdat ik een keer moest.. heb de hele weg gejankt toen ik eindelijk de snelweg op durfde.. Het is doorzetten en vooral blijven doen!!!!!! Geen haar op mijn kop dat ik je uitlach, nog geen glimlachje... wel een dikke duim.
BeantwoordenVerwijderen