Ik wel. Maar al te goed helaas.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet zoveel vertrouwen heb in mijzelf. Ook niet in mijn omgeving overigens, maar laat ik het eens bij mezelf houden.
Ik heb weinig zelfvertrouwen, dat is een feit. En soms vind ik dat ok, maar soms baal ik er ook gigantisch van.
Ik vind mezelf niet zo de moeite waard en hoewel het al veel beter is dan het ooit geweest is, is het allemaal nog heel kwetsbaar en ik weet eerlijk gezegd ook niet of het ooit veel steviger gaat zijn.
Ik weet van mezelf dat ik best wat dingen kan. Sterker nog, de dingen waar ik aan begin en die ik langer dan een week volhou, daar wil ik doorgaans ook gewoon goed in zijn. En dat lukt dan meestal ook. Als ik iets doe, dan doe ik het voor 200% of ik doe het niet. Dat zit nu eenmaal in de aard van het beestje.
Ik doe niet zo heel veel, maar de dingen die ik doe, daarvan weet ik dat ik het kan, en dat ik er misschien zelfs best wel een beetje goed in ben.
Zo heb ik me bijvoorbeeld jarenlang bezig gehouden met het opzetten en begeleiden van groepen. En dat deed ik best goed, al zeg ik het zelf. Ik ontwikkelde en verzorgde trainingen en workshops en ook daar was ik best goed in...
Tot er op een dag een 'collega' kwam die het nodig vond om zichzelf in een groep, tijdens het werk, ten koste van mij te profileren. Daarmee bedoel ik, opmerkingen en 'grapjes' maken waarmee deze persoon zichzelf ophemelde en mij eigenlijk de grond inboorde (althans zo voelde het voor mij). En dat dus niet één keer, maar een hele werkdag lang. En niet één werkdag, maar bij iedere ontmoeting...
En ik ben een ei, want ik zeg er niet zoveel van. In plaats daarvan klap ik dicht en ben ik in plaats van met mijn werk alleen nog maar bezig met het vechten tegen mijn tranen, want ik vind het zó onrechtvaardig wat er gebeurt, maar voel me ook niet bij machte om er iets aan te doen.
Als de ander 'een gladde prater' is en mensen alles slikken wat deze persoon uitbraakt, alles geweldig vinden en niet zien wat er daadwerkelijk gebeurt, dan ga ik heel erg twijfelen aan mezelf. Wat doe ik fout? Ben ik wel geschikt? Zie ik het nou zo verkeerd? Moet ik het anders doen? Moet ik anders zijn?
En feit is dat ik niet anders kan zijn dan ik ben, niet anders kan doen dan ik doe. En dat wil ik ook niet, want dan raak ik mezelf kwijt en ik heb mezelf eigenlijk pas net gevonden.
Maar dit soort ervaringen maken me doodongelukkig, doods bang en nog onzekerder.
Het zorgde ervoor dat ik steeds vaker klussen ging afzeggen (of niet eens aannemen) omdat ik twijfelde of ik het wel kon, of ik wel goed genoeg was. Zelfs de dingen die ik al jaren met veel plezier (en gemak) deed. Ik ging bijeenkomsten waar ik deze 'collega' kon tegenkomen vermijden. En het ging verder en verder.
En toen ik dat lang genoeg gedaan had, kwam er een moment waarop ik helemaal niks meer durfde.
Als ik voor iets gevraagd werd, dan schoot ik onmiddellijk in paniek en begon de gedachtenstorm, of meer gedachtenorkaan. Want een orkaan richt meer schade aan dan dat het goed doet.
Tja.... en op dat punt zit ik eigenlijk nog steeds en het breidt zich als een olievlek uit naar andere gebieden in m'n leven.
Komende week ga ik maar liefst twee dingen doen, die ik eigenlijk niet durf. (En waarvan ik inmiddels denk dat ik het ook niet meer wil, terwijl ik weet dat ik het ooit heel leuk vond).
En ik zie er als een berg tegenop. Alleen al bij de gedachte aan wat ik 'moet' gaan doen, schiet ik in paniek en klap ik finaal dicht. En zo is de kans op succes bij voorbaat al bijna uitgesloten.
En op dit soort momenten baal ik van mezelf. Kan ik woest worden dat ik me door (het overschreeuwen van) de onzekerheid van de ander mijn leven zóver heb laten beperken.
Want ik ben ervan overtuigd dat mijn 'collega' dit gedrag nodig had (en nog) omdat hij (niet eens zo heel) diep van binnen heel erg onzeker is over zichzelf. En dat hij door de hele dag maar te roepen hoe goed hij iets kan en dat hij beter is dan de ander, eigenlijk op zoek is naar bevestiging, naar het horen van 'WoW, goed hoor! Je bent echt geweldig!'
En geloof me, ik zou ook niets liever horen dan dat ik dingen goed doe. Dat IK goed genoeg ben en er toe doe.
Ik zou graag wat meer zelfvertrouwen willen hebben, maar NOOIT ten koste van een een ander.
Dan ben ik nog liever een mislukkeling.
 |
| foto: internet |
Nou Mick, een mislukkeling ben je absoluut niet. Persoonlijk ken ik je niet, maar we hebben via de weblog(s) al heel veel contact met elkaar gehad. Ik geniet van je verhalen (je manier van schrijven, niet het verdriet die je hebt), want schrijven kun je als de beste.
BeantwoordenVerwijderenEen collega die zichzelf wil ophemelen ten koste van jou zegt meer over hem dan over jou. Zonder jou lukt het hem dat niet, dan is hij helemaal niets. Misschien zou je "hem" als voorbeeld kunnen gebruiken bij je workshops.
Hoe dan ook... IK vind je een kanjer!