vakantiegeld!

Ieder jaar in mei is het weer zo ver: vakantiegeld.
En tot nu toe moet ik zeggen dat het me nooit zo veel deed.

Mijn inkomen bestaat uit een uitkering en ik prijs me gelukkig dat ik, in tegenstelling tot veel mensen om me heen, hier prima van rond kan komen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik toe moet geven dat ik ook nog wat spaargeld heb, dus als ik een maand niet uitkom, dan is er een 'potje' om dat op te vangen. Maar toch.

Toch prijs ik me gelukkig dat er een periode in mijn leven was waarin ik niet de beschikking over geld had en er écht de waarde van heb leren kennen. Het heeft er destijds voor gezorgd dat ik heel zuinig werd en alles zo goedkoop mogelijk probeerde te scoren. Destijds uit noodzaak, nu is het meer een gewoonte geworden, die ik maar moeilijk kan afleren. Maar wel met resultaat dat mijn spaarvarken genoeg te eten heeft.

Ik was één van die mensen die, zodra het vakantiegeld binnen kwam, het meteen doorsluisde naar mijn spaarrekening als 'appeltje voor de dorst' voor later.
Tot nu dus.... Want ik realiseer me meer en meer dat later al lang begonnen is.

Ik ben 41, heb geen kinderen, nauwelijks contact met familie, dus stel dat mij iets zou gebeuren, waar moet alles wat over is dan heen??? Dan ben ik nu dus zuinig aan het doen en dingen die ik eigenlijk graag wil, aan het ontzeggen omdat ik af en toe dat spaarvarken vergeet en vind dat dingen te duur zijn. Ik ben aan het sparen voor een later dat misschien wel nooit komt.

Dus... dit jaar ging het anders.
Ik schreef onlangs dat ik graag wilde dat mijn fiets en ik weer goede vriendjes zouden worden. En dus bracht ik hem naar de fietsenmaker. Maar toen ik hem weer ophaalde, realiseerde ik me al erg snel dat wij NOOIT goede vrienden zouden worden. Hij was het gewoonweg niet voor mij. Geen liefde op het eerste, tweede, derde en laatste gezicht.

En dus stapte ik opnieuw een drempel over: die van een fietsenwinkel, want van internet werd ik niet veel wijzer.
Mijn wens: ik wil een echte fiets (geen e-bike), die bij mijn (gebrek aan) lengte past. En dus werd er gepast en uitgeprobeerd en werd ik steeds blijer. Tot ik aan de kassa te horen kreeg dat ik wel tot half juli op mijn nieuwe fiets moest wachten..... Oef, dat viel tegen.

Maar die middag werd ik gebeld dat de fiets van mijn voorkeur in mijn maat nog in het magazijn stond en dat hij dus gereed was. Ik was gelukkig en haalde hem meteen op.
Dat ik dwars door de stormwind en regen, met tegenwind naar de andere kant van de stad moest fietsen viel meer dan tegen en half dood kwam ik thuis aan. Maar ik heb me niet uit het veld laten slaan, al merkte ik wel verdomd goed dat mijn conditie echt beneden alle peil gezonken was.

De volgende dag, toen de wind weer was gaan liggen, ben ik iets gaan doen, wat ik al heel lang wilde: ik ben een knooppunt fietsroute gaan rijden. En het was heerlijk!!!!!
Ik genoot van de geuren, de kleuren, van alles wat ik om me heen zag. Van de Pokemons die ik op verlaten (verharde) bosweggetjes tegenkwam. Eigenlijk van alles. En ja, ik werd moe, en 20 km op zo'n eerste ritje was misschien wel wat veel gevraagd, maar toch! Ik genoot er echt van.

Zo erg dat ik 's avonds in bed meteen een volgende route ging uitstippelen en die twee dagen later weer ging fietsen. Wéér 20 km, en weer genoot ik, van de geur van gemaaid gras (hatsjoe!), de geur van aardbeien als ik langs de plastic kassen kwam, de geur van kamille, die langs de route groeide. Het geluid van de vogeltjes, van het ruisen van het graan aan de kant van de weg.
Van een gevecht tussen een torenvalk en een buizerd. Kortom van alles.

Ik geniet met volle teugen, in ieder geval de eerste 15 km, daarna krijg ik het wat lastig, maar de aanhouder schijnt te winnen! Ik trek er graag op uit, tegenwoordig ook met mijn camera, want onderweg kom ik genoeg moois tegen en het maakt dat ik drie leuke dingen kan combineren.
Mijn fiets, mijn gsm en mijn camera zijn hele goede vriendjes voor nu.
En ik hoop dat dat nog lang zo blijft!

foto: eigen creatie