Het nadeel hiervan is, dat mijn onderbuurjongetje natuurlijk ook iets te doen moet hebben. En dus ging hij op zoek naar vriendjes in de buurt. En dat is nog niet zo eenvoudig, want we hebben ofwel pubers in de aanbieding, ofwel kleuters en hij valt er een beetje tussenin. Maar omdat de pubers hem niet accepteren en niet mee laten doen (omdat ze hem een kleuter vinden), speelt hij dus regelmatig met de 4 tot 6 jarige jochies uit de buurt.
En af en toe betekent dat, dat er dus een stuk of 6 van die luid schreeuwende mennekes door mijn trappenhuis heen en weer rennen. Druk bezig met op elkaar te schieten en naar elkaar te schreeuwen.
En dat kan ik niet altijd zo goed hebben. Meestal vreet ik me dan gewoon op, wetend dat ze vanzelf weer een keer naar buiten rennen, want een trappenhuis wordt vanzelf saai. Maar soms, zoals vandaag, besluit ik om ze eens vriendelijk te vragen of ze buiten (of beneden) willen gaan spelen.
Onderbuurjongetje knikt heel braaf en begint al aan zijn aftocht naar beneden, maar zijn blonde vriendje van de overkant, kijkt me nieuwsgierig aan en vraagt: "ben jij een jongen of een meisje?"
En het leuke van dit soort jonge kinderen is, dat het vaak een oprechte vraag is, niet gesteld om te pesten, of te beledigen, maar puur uit nieuwsgierigheid, en in een poging om hun wereld te ordenen in de categorieën die ze kennen. In dit geval: jongens en meisjes.
Ik ga op de drempel van mijn deur zitten en zeg tegen hem: "ik weet het niet. Wat denk jij dat ik ben?"
Hij gaat op de grond tegenover me zitten en onderbuurjochie en nog een vriendje komen er bij zitten.
De vraagsteller zegt: "ik denk een jongen!" Waarop ik hem vraag:"oh ja? Waarom denk je dat ik een jongen ben?"
"Nou, makkelijk zat, je hebt kort haar, net als een jongen."
Het andere vriendje valt hem in de reden: "nee hoor, jij bent een meisje!"
"Oh ja? Waarom denk jij dat ik een meisje ben?"
Hij moet giechelen, zoals alleen kleuters dat kunnen en dus weet ik al min of meer wat er gaat komen, maar ik moedig hem nog eens aan: "kom, zeg het maar! Waarom denk jij dat ik een meisje ben?"
Met een rood hoofd en naar de grond kijkend zegt hij giechelend: "omdat je soms tieten hebt!!!"
Drie giechelende jongetjes zijn het gevolg van deze opmerking. Mij ontgaat het gebruik van het woordje 'soms' niet, het valt hem dus op, zo jong als hij is, dat het niet altijd zo is.... (binding heeft dus toch wel een effect, al denk ik vaker van niet.)
Ik lach mee en sta op en wil naar binnen gaan.
"Maar wat ben je nou?" vraagt mijn kleine blonde vriend van de overkant, "want nou weet ik het nog niet!"
Ik antwoord hem: "precies, ik weet het zelf ook niet. Ik ben het allebei niet."
Ze kijken me niet begrijpend aan, dus zeg ik: "ik voel me geen meisje, ook al heb ik soms tieten, maar ik voel me ook niet een echte jongen, al heb ik kort haar. Ik weet het gewoon niet."
"dan ben je dus een meisjes-jongen!", roept de blonde. "Nee, een jongens-meisje!", zegt de ander.
En dan komt mijn onder buurjongetje met het verlossende antwoord: "ik weet het! Je bent gewoon oud!"
En daar kon ik het dan mee doen!
De jongens gingen weer buiten spelen, ik ging weer naar binnen en moest lachen.
De wereld van kinderen is zó mooi, en zó lekker simpel. Heb je kort haar, dan ben je een jongen, maar heb je tieten, dan ben je een meisje. Dat is duidelijk.
Dat het niet altijd zo eenvoudig ligt, dat weten ze (nog) niet, en dat is maar goed ook.
Laat ze maar lekker met elkaar voetballen, zonder meisjes, want meisjes zijn stom. En laat hun leven alsjeblieft altijd zo eenvoudig blijven!
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?