En omdat ik vandaag al veel (nuttigs) gedaan heb, besluit ik mezelf te trakteren op een vers hard broodje! Eén kleine complicatie: die heb ik niet in huis en dus sjok ik op mijn gemakje, via een omweg langs de brievenbus, naar onze supersonische pas verbouwde supermarkt!
En terwijl ik kwam voor een simpel hard broodje (of twee) kom ik toch weer met een redelijk vol mandje bij de snelkassa aan. Want zo gaat dat nu eenmaal met mij in mijn supersonisch verbouwde supermarkt, met heel veel aanbod en reclames die ook nog eens aanwezig zijn...
Vóór mij loopt een moeder met een heel druk en tevens heel schattig zoontje. In zijn knuistje een overheerlijke (dure) rol koekjes geklemd. Hij heeft wel smaak, en weet wat lekker/fijn is, dat moet ik toegeven.
Maar wat hij niet zo fijn vindt, is dat hij moet wachten in de rij, zelfs bij de snelkassa. En dus sprint hij tussen alle wachtende mensen door, zo naar buiten. Mama doet een tevergeefse, maar ook niet zo'n krachtige poging om hem terug te roepen, maar het kereltje luistert niet en gaat voor de ingang in een plas regen op en neer staan springen.
En vanaf dat moment ben ik heel erg benieuwd wat er gaat gebeuren. En zoals dat altijd gaat in mijn hoofd, neem ik ook onmiddellijk alle mogelijke scenario's met (mijn) bijbehorende handelingen alvast door.
En dan is het moment daar. Is het een eerlijke moeder of niet?
Het antwoord is: nee, dat is ze niet. Ze zegt niet tegen de caissière dat haar zoontje de rol koekjes gejat heeft (want dat is wat het is, ook al is hij klein, druk en schattig). En in mijn hoofd gaat het met een razend tempo tekeer: moet ik er wel iets van zeggen of niet, wel of niet, wel of niet.
Maar dan vergeet de caissière haar vijf cent terug te geven en ze laat op een behoorlijk heftige manier weten dat ze daar niet zo van gediend is. Mijn woede bereikt inmiddels bijna het kookpunt, maar ik hou me in.
Als de moeder de winkel uit stampt en ik aan de beurt ben, vraag ik aan de caissière of ze weet dat het jongetje een pak koekjes in zijn hand had. Ze kijkt ze na, en zegt "nee, dat wist ik niet. Nou ja, dan heeft ze vandaag geluk gehad."
En ik kan het niet laten om te zeggen: "oh, gaat dat zo? Dat is goed om te weten voor een volgende keer."
En daar meen ik geen reet van, want ik loop nog terug als ik er achter kom dat ik vijf cent teveel heb terug gekregen, maar toch, ik kan niet tegen onrecht. En dit is niet eerlijk, dus onrecht.
Als ik buiten kom, staat moeder nog steeds aan de arm van zoonlief te sjorren in een poging hem mee te krijgen, de rol koekjes nog steeds in zijn knuistje geklemd.
En wederom kan ik het niet laten en zeg (trillend van boosheid en angst) tegen haar: "Je hebt best lef hè, moeilijk doen over vijf cent terwijl je weet dat je zoontje nog het een en ander in zijn handen had, waar je niet voor betaald hebt."
Moeder weet inderdaad heel goed waar ik het over heb en zegt me dat het niet haar probleem is als het personeel niet goed oplet, "dat is HUN zaak, niet de mijne"...
En dus antwoord ik: "dat klopt, maar je zoontje leren wat goed en fout is, is volgens mij jouw taak."
En om meer woede (in mij en vermoedelijk ook bij de moeder in kwestie) te voorkomen, loop ik maar door, begeleid door een scheldkanonnade van moeder.
Zoontje liet van schrik zijn rol met koekjes in de plas vallen...
Net goed....
 |
| foto: GEJAT van internet! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?