In mijn hoofd zitten vele stemmen en die stemmen vormen mijn familie. Er zijn volwassenen, kinderen, geluiden en zelfs wat 'beesten' en die hebben allemaal hun eigen karakter, hun eigen hobby's, dingen die ze leuk of juist niet leuk vinden. De drie jongsten maken vaak ruzie met elkaar, maar komen ook voor elkaar op als dat nodig is en zo is het bijna hetzelfde als in een 'echt' (lees: lijfelijk) gezin.
Sommige van deze stemmen kunnen mij overnemen. Zij zijn dan aanwezig en afhankelijk van wie het overneemt, heb ik daar zelf achteraf wel, geen of een gedeeltelijke herinnering aan. Dit noemt met in doktersjargon ook wel dissociatie.
Vorig jaar in september verdween hier op mysterieuze wijze de lievelings knuffel van Lesley, mijn 6 jarige (maar emotioneel veel jonger) stemmetje, genaamd Puppy. Van de ene op de andere nacht was Puppy weg. Ik heb het hele huis afgezocht, meerdere keren, maar ik kon Puppy niet vinden.
Degene die hiervoor verantwoordelijk was, werd al gauw duidelijk: dat was Rik. Een 12 jarige stoere knul (ook emotioneel wat jonger) die een hekel heeft aan meisjes in het algemeen en aan Lesley in het bijzonder. Je zou maar een hekel hebben aan meisjes en dan tot een meisje veroordeeld zijn, waarvan je niet weg kan...
Hoe vaak ik ook aan Rik vroeg om Puppy terug te geven, hij vertikte het. Hij zei wel dat Puppy er nog was en wel weer een keer terug zou komen, maar veel verder kwam ik niet.
Ondertussen huilde Lesley de eerste maanden de boel bij elkaar omdat ze Puppy zo miste en niet snapte waarom hij was "weggeloo-hoo-hoopt" en van dat gehuil werd met name Rik (en ik zelf eerlijk gezegd ook) knettergek, maar toch gaf hij Puppy niet terug.
En zo verstreek de tijd en het verdriet om Puppy leek minder te worden. Af en toe vroeg ze er nog wel eens naar, af en toe moest ze er nog even om huilen, maar het werd draaglijk.
Twee weken geleden was mijn woonbegeleider op bezoek en hoewel we de (impliciete) afspraak hebben om het steeds te hebben over 'Hij die niet genoemd mag worden' in plaats van de naam van de goed heilig man te gebruiken vóór zijn vervoersmiddel arriveert in ons land, vergat Woonbegeleider dit even en vertelde dat hij dat weekend als hulp Piet had mogen werken.
Dit tot groot ontzag van Lesley.... Wow, Woonbegeleider kende Sinterklaas echt??? Dat bleef een week lang het (obsessieve) onderwerp van gesprek en uiteindelijk kreeg ik de opdracht om Woonbegeleider een briefje van Lesley te sturen, voor Sinterklaas. En dus stemde ik hiermee in en stelde een email op die Woonbegeleider door mocht geven aan Sinterklaas.
Lesley vertelde dat ze geen cadeautjes hoefde, zelfs geen chocolade letter. Ze wilde maar één ding en dat was dat Puppy terug zou komen. En Woonbegeleider schreef terug dat Sinterklaas daar vast wel voor zou zorgen...
Woonbegeleider had makkelijk praten natuurlijk... en mijn innerlijke paniek groeide een beetje, want als Rik het hele jaar door al niets wil loslaten over de verblijfplaats van Puppy, hoe moet Sinterklaas dan weten waar hij Puppy kon vinden???
Vanochtend kwam ik in de kamer en trof ik een cadeautje voor Lesley aan. Het werd streng bewaakt door haar knuffel Snoet. Het was Puppy met een heuse zelfgeschreven brief (door Puppy) over waarom hij weg was geweest.
In een boze bui heeft Rik ooit de oren van Puppy afgeknipt omdat hij zich niet gehoord voelde... In de brief verklaarde Puppy dat Rik hem had weggestuurd om iemand te zoeken die zijn oren er weer aan kon maken omdat Rik het toch wel een beetje zielig vond voor Puppy.
Puppy heeft heel wat afgereisd volgens de brief en uiteindelijk in Zwitserland een dure dokter gevonden die dit klusje wel wilde klaren....
Het maakt allemaal geen zak uit hoe en wat. Lesley is dolblij en zal hem voorlopig niet meer uit het oog verliezen.
En serieus, geloof het of niet, ik heb van die hele brief en de rest niks, maar dan ook helemaal niks meegekregen. Het blijft wonderlijk hoe dat kan, ook voor mijzelf.
Toch wel enigszins nieuwsgierig vroeg ik aan Rik: "Wie was nou uiteindelijk die dokter die zijn oren er weer aangezet heeft?"
Zijn bijdehante antwoord: "DokteRik"!
Het is dat hij zo cool en stoer is, maar anders zou ik hem gewoon even een schatje noemen!
 |
| foto's: eigen baksel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?