Nou, ik wel! En vandaag is er zo een.
Vanmorgen werd ik wakker uit een nachtmerrie. Een simpele nachtmerrie welteverstaan, want daar heb ik ook gradaties in. In dit geval betrapte ik een inbreker in de schuur van een huis waar ik al heel erg lang niet meer woon. Verder gebeurde er niet zo heel veel boeiends, want ik werd wakker. Maar de spanning en dat angstgevoel bleven aanwezig en kwam ik niet zo makkelijk kwijt.
Met andere woorden: ik begon vandaag al met 1-0 achterstand aan mijn dag en dan ben ik nog mild.
Vervolgens ging ik aan de slag met een klus die ik moest doen en dat werkte ook niet helemaal mee. Ik wil een plaatje in een tekst gecentreerd op de pagina hebben, dat staat hij ook volgens het document, maar als ik vervolgens een printversie aan maak, blijkt het toch niet zo te zijn...
Ik ben door mijn voorraad 'ideeën hoe ik dit 'nu weer op kan lossen' heen en eerlijk gezegd ook wel ver door mijn energie.
En dus besluit ik naar de winkel te gaan om avond eten in te slaan. Het worden stoof groenten vandaag met een broccoli burger. Maar eenmaal bij de kassa rijdt er een bejaarde dame met haar rollator tegen m'n benen aan. Ik kijk om, glimlach tegen de mevrouw, maar de blik die ik terugkrijg is verre van vriendelijk. Ze kijkt me aan alsof ik haar zojuist recht in haar bek gescheten heb (om maar even grof te doen) en dus kijk ik maar weer gauw voor me. En wederom rijdt ze met haar rollator tegen mijn benen. Ik draai me nogmaals om, zonder te glimlachen dit keer en kijk haar vragend aan.
Ze kijkt me wederom zeer onvriendelijk aan en moppert dat ik door moet lopen, omdat ze een stap naar voren wil doen. Maar voor mij staat een meneer te klungelen met het pinapparaat en als ik een stap naar voren zet, sta ik zo ongeveer tussen hem en het pin apparaat in, dus ik vertel vriendelijk dat dat nog even niet kan. En wederom draai ik me om.
Ze rijdt voor de derde keer met haar rollator tegen me op en de caissière krijgt het ook mee en valt uit tegen de mevrouw. Dat scheelt weer, want ik ben bang dat ik deze oude mevrouw anders opgegeten zou hebben en geen avondeten meer nodig had....
Ik zucht, ik adem in en ik adem uit, probeer de opgefoktheid die in me opkomt te onderdrukken en vervolg mijn weg naar huis.
Als ik mijn boodschappen heb opgeborgen, besluit ik dat ik rustig op de bank Expeditie Robinson ga terugkijken. Maar net als ik me op mijn bank genesteld heb en het programma vijf minuten aan de gang is, begint mijn onderonderbuurman weer te loeien en met dingen te smijten. En écht op zo'n volume, dat ik mijn tv er niet overheen krijg uit angst dat ik dan toch echt doof ga worden (wat wellicht wel de enige oplossing voor dit voortdurende probleem is).
Ik geef hem even de tijd om uit te loeien, maar het wordt niet minder. Ik kom in mijn eeuwige dilemma terecht: durf ik de telefoon op te pakken en de politie te bellen, of blijf ik afwachten. Telefoonangst is nog steeds een dingetje, zullen we maar zeggen...
Maar als hij nog harder gaat loeien en ik alle zeilen moet bij zetten om zelf in het hier en nu te kunnen blijven, hak ik de knoop door. Ik stuur eerst een mail naar de woningbouw met de vraag of ze inmiddels al bij meneer langs geweest zijn en dat meneer wederom vreselijk te keer aan het gaan is.
Vervolgens besluit ik toch écht de politie te bellen. Was het niet oom agent zelf die vorige keer tegen me zei dat ik (en alle andere bewoners, maar die doen het niet) moest blijven melden omdat er een dossier opgebouwd moet worden, want zonder dossier kunnen ze (politie én woningbouw) niks tegen meneer beginnen ?
Fijn, dat was dus bijna een uur geleden en ze zouden een patrouille wagen langs sturen....
maar ja, die is nog niet geweest. Ondertussen loeit de buurman verder, niet meer zo luid als een uur geleden, maar nog steeds harder dan mijn hoofd hebben kan.
Ik ben op! Mijn energie is op...
Maar het is uiteraard de onderonderbuurman die kwetsbaar is, niet ik...
 |
| foto: internet |
(en uitgerekend op dit moment staan ze met twee wagens voor de deur.... maar dat zag de buurman ook, die is wederom zo stil als een muis.....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?