Wat ik zou willen dat de hulpverlening begreep....

Met deze blog ga ik misschien mensen kwetsen. Dat is niet mijn bedoeling, maar ik denk dat het tóch gaat gebeuren. Mocht dat het geval zijn, dan zeg ik nu alvast: sorry.

Het is 2018, ik ben inmiddels 42 jaar en vanaf mijn 15e jaar wandel ik in de psychiatrie rond.
Dat is geen ramp, ik denk dat ik mijn draai zowel in de psychiatrie als in het gewone leven ondertussen wel gevonden heb. En ja, dat klinkt misschien dubbel.

Ik denk dat ik met de hulp die ik nu heb aardig functioneer in het leven. Op mijn manier dan.
Nee, ik heb geen baan, ik heb niet veel sociale contacten, maar ik leef ook al heel lang niet meer van crisis naar crisis. Ik voel me redelijk stabiel, of beter gezegd: stabiel instabiel. Het voelt meestal rustig in mijn hoofd en daardoor ook in mijn leven. En dat is in mijn geval pure winst!

Ben ik heel nuttig voor de maatschappij?
Nee, niet echt. Ik werk niet, doe ook geen vrijwilligerswerk meer (en wil dat ook niet meer).
Ik vul mijn dagen met borduren, film kijken en Pokemons vangen. En dat voelt alles behalve nuttig, maar ik zou (denk ik) ook niet anders meer willen.

Ik heb geen echte dromen meer.
De dromen die ik had, heb ik waar gemaakt. Ik wilde het vuurwerk zien tijdens de jaarwisseling in Sydney, Kerst vieren op Bondi Beach en de langste verjaardag ooit hebben. Dat heb ik in 2013/2014 gedaan. Mijn nieuwe droom werd toen het schrijven van een boek. En ook dat deed ik in 2015/2016.
Ik droomde ervan om het ook nog in het Engels te vertalen en uit te geven en dat is in maart jongstleden gebeurd.
Dus nu, nu is het qua dromen een beetje op.

Ik heb nog wel wat dingen die ik eventueel zou willen, maar deze wensen zijn niet zo sterk als de bovenstaande dromen. Als het ervan komt is het prima, zo niet, is het ook best.

En dat brengt me bij het punt waar ik naartoe wil.
Ik merk bij mezelf dat ik voel dat ik er wel een beetje klaar mee ben. Waarmee?? Nou, met mijn leven. Ik vind het mooi geweest. Al 42 jaar ben ik aan het vechten op deze aardbol, puur om er te mogen en kunnen zijn. En ik ben moe gevochten.

Ik heb geen zin meer in nieuwe kansen, mogelijkheden, uitdagingen. Ik wil gewoon 'zijn', mijn tijd uitzitten en de dingen doen die ik fijn vind.

Maar op het moment dat ik dit tegen mijn hulpverlening zeg, dan schiet men onmiddellijk in paniek. Oh jee, Mick is suïcidaal, we moeten actie ondernemen,dit gaat niet goed. Mijn huisarts wordt geïnformeerd over mijn vermeende suïcidaliteit, maar wat mijn hulpverleners in hun paniek vergeten is om gewoon eens goed naar me te luisteren.

Ik ben namelijk niet suïcidaal. Ik ben levensmoe en dat is een groot verschil.
Ik ben niet van plan om het lot een handje te helpen en zelf een einde aan mijn leven te maken. Maar ik zou het ook niet erg vinden als ik morgen niet meer wakker word.
Ik zou daar vrede mee hebben, het is mooi geweest.

En ik weet dat een boel mensen hun geliefden veel te vroeg hebben moeten afgeven. Mensen die volop van het leven genoten en er midden in stonden. Mensen die plots door het noodlot veel te vroeg werden weggerukt. En dan kom ik, die het voorrecht heeft om te mogen leven en ik zeg arrogant dat ik er klaar mee ben.

En toch is het zo.
Het is iets waar ik nogal mee worstel. Het zit in mijn hoofd en ik denk er (heel) veel over na.
Maar bespreken is door al die paniek bijna onmogelijk geworden. Ik wil namelijk niet dat mijn omgeving in paniek schiet. Ik vind dat naar om te zien en het is ook niet nodig!
Ik ga mezelf niets aandoen.

Toen ik bij de huisarts kwam en hij mij ging vragen naar mijn suïcidaliteit vertelde ik hem dat ik dat volgens mij niet was. Ik legde hem ook uit dat ik het lot niet ging helpen, maar dat ik er vrede mee zou hebben als het afgelopen was. Dat dat volgens mij iets heel anders was als suïcidaliteit.
Gelukkig heb ik een huisarts die wél luistert en me in ieder geval het gevoel geeft, dat hij me ook gelooft als ik zeg dat ik mezelf niks aan zal doen. Die het verschil snapt tussen suïcidaliteit en levensmoe.

En ik wou dat ik het ook duidelijk gemaakt kreeg aan mijn hulpverleners. Maar door hun paniek (en misplaatst verantwoordelijkheids gevoel) lukt het hen niet om naar me te luisteren en dat is jammer.
Want er is wel degelijk een verschil.

Misschien heb ik dus toch nog wel een taak op deze wereldbol....

foto: Internet