Iets met normen en waarden enzo...

Terwijl ik dit schrijf, bevind ik mij op het terrasje van mijn tijdelijke onderkomen, ergens in het noorden van Nederland. Ik kwam vorig jaar namelijk tot de conclusie dat ik best veel van de wereld heb mogen zien, maar dat ik in mijn eigen land eigenlijk helemaal niet zo veel gezien heb. En dat terwijl er een boel dingen zijn, waar buitenlanders speciaal voor naar ons land komen.

En dus nam ik me toen voor, dat ik toerist in eigen land zou worden. Ik ging oefenen met file parkeren (mijn grootste nachtmerrie en obstakel om daar te komen waar ik zou willen zijn) en ik zou gaan starten met de Keukenhof. Tja.... Het liep allemaal even anders toen, want i.p.v. in de Keukenhof kwam ik in het plaatselijke ziekenhuis terecht.

Maar niet getreurd, een Mick is niet voor één gat te vangen, een nieuw jaar en dus nieuwe kansen. En zo boekte ik een vakantie in eigen land.

En vandaag besloot ik om naar de Zaanse Schans te gaan...... en ik was niet de enige zag ik al gauw.
Voor wie het niet kent: een groepje molens, groene houten huisjes, langs de rivier de Zaan, vlakbij Zaandam. Zeer schattig en als toerist in Nederland, moet je dit gewoon eens gezien hebben.

Dat vinden Japanners waarschijnlijk ook, want die waren er met hele busladingen tegelijk. En dit keer hadden ze blijkbaar tijd uitgetrokken voor de attractie, in plaats van de gebruikelijke 10 minuten en 250000 foto’s. En ja, ik besef dat dit een vooroordeel van mij is.... trust me, er komen er echt nog meer....sorry daarvoor.

Nu heb ik best al veel gereisd en ik kan ook best wel dealen met andere toeristen. En dat terwijl ik normaal niet zo’n mensenmens ben. Maar Japanse toeristen.... echt serieus, het is een vak apart!

Ik snap best wel dat elk land zijn eigen gebruiken en zijn eigen cultuur heeft, maar ik kan me niet voorstellen dat er een cultuur/land bestaat waar het aan de kant duwen van andere mensen (met als doel zelf de beste plek te krijgen) als beleefd gezien wordt. Noch kan ik me voorstellen dat er een land/cultuur bestaat waar men de betekenis en het gebruik van de woorden ‘alstublieft’ en ‘dank u’ niet kent. Het kan er bij mij gewoon niet in, dat dit het geval zou kunnen zijn!

Ik kan niet op twee handen tellen hoe vaak ik vandaag door Japanse toeristen aan de kant geduwd ben. En voor wie het niet weet: ja, ik heb al mijn vingers aan beide handen nog.
Niet normaal! En nu ben ik toch al niet zo van de aanrakingen, maar dit soort gedrag zorgt bij mij zo ongeveer voor ontploffingsgevaar....

Een ander ding dat mijn lontje doet ontsteken, is het ‘ksssssst’ en het handgebaar dat je uit hun fotobereik moet verdwijnen. Je weet wel, zo’n gebaar dat je naar een hond of een vies insect maakt als je niet wil dat het in je buurt komt....
Mijn stekels gaan er (letterlijk) van overeind staan.

En ik ben echt de beroerdste niet. Ik wil óók mooie foto’s en ben dan ook best bereid om mijn pas soms in te houden of een stap opzij te doen. Maar soms..... Ik weet inmiddels (uit ervaring) dat het bij Japanse toeristen nooit om één snelle foto gaat. Het zijn er altijd meer, er moet altijd op meerdere manieren geposeerd worden, de vingertjes in de vorm van een V mogen doorgaans niet ontbreken en voor je het doorhebt ben je tien minuten verder voor je DENKT dat de fotosessie voorbij is. Maar waar je dan even geen rekening mee hebt gehouden, is dat de ander(en) van de groep, exact zo’n zelfde fotosessie willen. En tja..... mijn geduld kent grenzen, en de lengte ervan is ongeveer even lang als mijn lontje.

Maar goed, na een aantal van die ksssst en handgebaren, was mijn geduld meer dan op. En toen een mevrouw dit weer naar mij deed, terwijl er heel veel mensen achter mij ook stonden te wachten voor een fotomoment, besloot ik het gebaar en bijbehorend geluid terug te maken. Dat werd door de maakster ervan niet begrepen, achter mij klonk echter gelach.
De mevrouw deed een hernieuwde poging, met nog meer gebaren. En dus besloot ik te zeggen: “you might want to add PLEASE to your gesture, that might help, or at least it is considered to be polite. I’m not a dog you know...” (je zou ‘alsjeblieft aan je gebaar kunnen toevoegen, dat zou kunnen helpen, of op z’n minst wordt het beschouwd als een beleefdheid. Ik ben namelijk geen hond.)
Wederom begreep de mevrouw er geen snars van, maar de mensen achter me begonnen te klappen. Niet dat dit mijn bedoeling was, maar klaarblijkelijk is het niet alleen mijn ergernis. En gedeelde smart is nou eenmaal halve smart.

Ik heb overigens een super leuke dag gehad en het heeft m’n humeur verder niet beïnvloed.
En gelukkig vind ik foto’s met (onbekende) mensen erop, niet zo’n ramp.

Toerist in eigen land.... ik kan het iedereen aanraden. En terwijl u eraan begint, helpt u mij dan om gast toeristen op te voeden? Mijn dank is groot!