Wat er precies aan de hand is, kan ik niet vertellen, simpelweg omdat ik het eigenlijk niet echt weet, maar ik weet wel, dat het niet goed gaat.
Wat ik ook weet, is dat ik het heel moeilijk vind om dat met anderen te delen. Het is namelijk altijd hetzelfde liedje bij mij, het komt ook steeds weer terug en dus ben ik bang dat als ik het hardop zeg, mensen denken (of zeggen): heb je Mick weer met z'n eeuwige gezeik. En zelfs als mensen het niet zeggen, dan hoor (of zie) ik het toch. Daarnaast schaam ik me ervoor, want er zijn mensen met échte problemen en die... tja, die heb ik niet. Of in ieder geval niet zodanig dat ik ze ook kan benoemen.
En dat niet kunnen en durven benoemen, maakt erg eenzaam.
Ik ben ook heel bang voor de vraag die daar altijd op volgt, namelijk het oh zo goed bedoelde "wat heb je nu nodig?". En ja, dat is superlief bedoeld, maar als ik wist wat ik nodig had, dan was het niet zo ver gekomen, dan had ik dat op de een of andere manier wel al gevraagd. Van die vraag raak ik in paniek. Niet weten staat in Mick-land namelijk gelijk aan dom, en Mick mag niet dom zijn (traumaatje van vroeger zullen we maar zeggen).
Overigens weet ik heus wel dat ik problemen heb, ik loop niet voor niks al meer dan 25 jaar in de psychiatrie rond. En misschien zit daar ook wel een van de pijnpunten, maar daar kom ik zo op terug.
Er zijn veel dingen die ertoe bijdragen dat het niet goed gaat.
Zo werkt het eeuwige gezeur met en de overlast van de buurman niet echt in mijn voordeel. Ik merk dat ik moe ben, dat ik over mijn grens zit. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik terug ga schreeuwen en als je me een beetje kent, dan weet je dat ik niet van schreeuwen hou, want daar krijg ik keelpijn van. Ik merk dat ik slecht/nauwelijks slaap door het gezeik en áls ik al slaap dan komt het met regelmaat voor dat ik door de politie opgepakt word omdat ik de beste man allerlei verschrikkelijke en strafbare dingen heb aangedaan. 'Gelukkig' zijn het maar dromen, maar uitgeruster en relaxter en vrolijker ga ik me er niet van voelen.
Ik voel me somber en moe. En er zijn dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg. En dat gedrag ken ik van mezelf: dat is herfst en winter gedrag. En hier word ik heel verdrietig van, want blijkbaar hebben mijn lijf en mijn hoofd niet door, dat het zomer is en dat dit HET seizoen is waar ik het in een jaar van moet hebben. Dit is het seizoen waaruit ik de kracht en de positieve ervaringen moet halen waardoor ik de herfst en winter door kan komen en er geen einde aan maak (en ik realiseer me dat dit heel drastisch klinkt, maar dit is wel hoe het voelt).
En verder ben ik aan het proberen om een behandelingstraject in te gaan om hopelijk blijvend iets aan mijn gewicht te gaan doen en mijn leven drastisch om te gaan gooien. Ik loop al een tijdje bij de diëtiste, maar dat gaat niet zo soepel. Ik verlies wel wat gewicht, maar eigenlijk te weinig en ik merk dat ik meer ondersteuning nodig heb, maar tegelijkertijd ben ik door m'n vergoeding (zorgverzekering) heen.
En toegeven dat ik het niet alleen red, dat het me niet lukt, vind ik een heel ingewikkeld en moeilijk ding. Ik ben van heel jongs af aan gewend om dingen zelf op te lossen, maar dit probleem, is te groot(s) en krijg ik in mijn eentje niet getackeld.
Die behandeling vindt plaats bij een GGZ-instelling, omdat men ervan uit gaat, dat obesitas een grote psychologische component heeft (en daar kan ik me ook wel in vinden). Maar een GGZ instelling werkt met diagnoses en tja.... daar komt mijn probleem/onrust/verdriet om de hoek kijken.
Om voor die behandeling in aanmerking te komen (en geloof me, ik ben écht gemotiveerd) moet je naast ernstige obesitas (check!) ook een eetstoornis hebben. En die staat niet op het lijstje van de vele diagnoses die in de loop der jaren de revue al hebben gepasseerd. En ook hier word ik erg verdrietig van.
Niet van het feit dat ik die diagnose (nog) niet heb, maar van het feit dat dit noodzakelijk is. En ik snap het wel hoor.. geld, DBC blablabla. Maar toegeven dat je veel te dik bent en dat je hulp nodig hebt omdat je het niet alleen kunt is al zó'n fucking moeilijke stap. Dat voelt als zo'n enorme nederlaag! Eigenlijk zou die stap op zich al voldoende moeten zijn.... maar is het dus niet.
Dit hele aanmeldingsproces heeft mijn wereld flink op z'n kop gezet en heeft me aan het denken gezet: waarom word ik hier nou zo verdrietig van?
En ik denk dat het er mee te maken heeft dat ik de dubbelheid van 'de wereld' weer eens niet snap.
Steeds opnieuw krijg ik te horen: wees gewoon wie je bent, dat is goed genoeg.
Maar is dat wel zo???
Toen ik 15 was werd ik voor het eerst (officieel) naar de psychiatrie gestuurd. Ik was mezelf....maar ik vertoonde gedrag waarvan mijn omgeving vond dat het niet door de beugel kon. Het gevolg was een verwijzing naar de psychiatrie. Hoeveel duidelijker kan de boodschap zijn: er is iets mis met jou, je bent niet zoals het hoort, je moet veranderen. Ik faalde in het leven...
Later werden er steeds labels op me geplakt. Nieuw persoon, nieuw label. En hoewel ik soms best 'blij' was met een label, gaf het ook keer op keer, los van de inhoud of de naam van het label, weer de boodschap: er is iets mis met je, je doet het niet goed, je bent niet goed genoeg, je moet veranderen. Je faalt. En het enige dat ik steeds maar probeerde was om mezelf te zijn, al had ik geen clue wie of wat dat was.
En nu, 27 jaar later heb ik eindelijk een beetje een idee wie ik ben. In ieder geval heb ik na al die jaren zoeken een antwoord op de vraag WAT ik ben en begint het proces van WIE ik ben, ook eindelijk vorm te krijgen. Ik ben Mick, ik ben non-binair, geen vrouw, geen man, ik hoor stemmen, ik begrijp de wereld niet zo goed en de wereld mij niet. Ik ben erg op mezelf, ik hou van borduren, van films, ik kan schrijven en ik heb humor.
Eindelijk ben ik wie ik ben, en volgens de maatschappij zou dat goed genoeg moeten zijn.
Maar om nóg meer te worden wie ik ben, heb ik een nieuw label nodig. Een label waarvan ik behoorlijk zeker ben, dat het ECHT NIET bij me hoort. (Maar ik ben bereid om het op te laten plakken als dat me de hulp geeft die ik denk nodig te hebben.)
Maar toch..... een nieuw 'label'.... Maar een oh zo oude boodschap: er is iets mis met je, je bent niet goed genoeg. Je moet veranderen....Je faalt... nog steeds.
Wanneer mag ik écht zijn wie ik ben en wanneer is dat écht goed genoeg?
Want zolang mensen labels op me blijven plakken (ook al is het maar om financiering te krijgen), is die 'je bent goed zoals je bent' opmerking gewoon klinkklare bullshit.
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?