Het zal wel niemand ontgaan zijn, dat er het een en ander loos was in de wereld.
Een of ander luchtig en licht biertje veranderde in een mysterieus, zeer besmettelijk virus, dat zich razendsnel verspreidde over de wereld.
Het was al snel een beetje vergelijkbaar met Sinterklaas of de Kerstman: de een geloofde er heilig in, de ander ontkende het bestaan hardnekkig en verwees het virus en alles daaromheen naar het rijk der complotten en fabelen.
Wat je standpunt omtrent Corona ook is (en ik wil het niet weten en er geen discussies over hebben), je kunt niet ontkennen dat het de samenleving aardig op z’n kop zette....
De eerste maanden dat er maatregelen genomen werden en de ‘anderhalve meter samenleving’ ingevoerd werd, schreef ik hier al, dat ik het gevoel had dat deze nieuwe samenleving met zijn rare maatregelen allemaal niet zoveel verschilde van mijn alledaagse leven, van voordat het virus uitbrak.
Ik zag sowieso niet veel méér mensen dan m’n hulpverleners en de caissières in de supermarkt en heel af en toe een keer een vriend(in).
Ik was gewend om mezelf in m’n eentje de hele dag bezig te houden en knuffels kreeg ik nou ook niet bepaald in overvloed. Dus tja, ik vond het ‘een makkie’, een Coronavoordeeltje, en was eerlijk gezegd blij, dat de rest van de wereld eindelijk ook eens ging ondervinden, hoe eenzaamheid kan voelen.
Ik hoopte dat mensen er een blijvende les uit zouden leren en dat als dit dadelijk weer wegtrok, er meer aandacht zou zijn voor de (ook dan nog) eenzame medemens, jong of oud....
Maar hoe naïef bleek ik te zijn, in zovele opzichten.
Hoe langer het duurde, hoe sneller het begrip af nam. Lontjes werden weer korter, mensen kregen schijt aan de regels, het ‘griepje’ verdween niet.
Ziekenhuis zorg werd uitgesteld, mensen gingen (expres) bijeenkomsten organiseren om te laten zien dat ze het er niet mee eens waren en het onzin vonden, de cijfers liepen opnieuw op en er kwam een lockdown.
En tja.... het virus is er nog steeds (en geloof je er nog steeds niet in, lees dan ipv van ‘virus’, ‘de maatregelen’).
Ik vond het dus een ‘makkie’ die eerste 6 maanden, maar met de steeds veranderende maatregelen voor verschillende leeftijdsgroepen en het hebben van verschillende leeftijdsgroepen in één hoofd/lijf, nam de verwarring toe en kreeg ik het steeds moeilijker. Ik begreep de regels niet meer, ik begreep niet waarom mensen zich er niet aan hielden en in mijn hoofd werd de ruzie over waar wie zich nou precies aan moest houden steeds groter. De verwarring werd groter, de paniek nam toe en er kwam steeds vaker kortsluiting in m’n kop.
Op een dag realiseerde ik me, dat de enige mensen door wie ik dit jaar aangeraakt was, de huisarts, de gynaecoloog, de fysiotherapeut en de chirurg was. En dat was het moment waarop bij mij de man met de hamer toesloeg....
Ik raakte in paniek....
Als er één ding bekend is van virussen, dan is het wel dat ze razendsnel kunnen muteren en dat gebeurde dus ook. Mijn grote angst: “dit gaat nooit meer weg”, werd steeds groter.
En het is niet zo dat ik bang ben om Corona te krijgen, ik weet namelijk dat ikzelf er alles aan gedaan heb (en doe) om dat te voorkomen. Mijn angst en paniek zit in de gedachte ’wat als dit nooit meer weggaat?' Wat als dit is, hoe het blijft, dat ik nooit meer een handdruk van iemand krijg, dat niemand me ooit meer een vriendschappelijk klopje op mijn schouder geeft, of dat ik nooit meer een knuffel krijg?
Op zich is het overigens wel ‘grappig’ dat uitgerekend ik die knuffel zo mis, aangezien tot ongeveer 2013 iemand gewoon een hand geven al een dingetje was, laat staan iemand een knuffel geven of ontvangen.....maar dat terzijde....
Ik denk dat het best wel algemeen bekend is, dat ik niet altijd zo’n groot en enthousiast fan ben van het leven, en als dit is hoe het gaat blijven, dan hoeft het van mij helemaal niet meer!
Maar ja, roept iedereen dan ‘dit gaat echt over’ (doet u mij ook zo’n glazen bol), want als er een vaccin is dan....
Ja leuk, een vaccin, dat met spoed ontwikkeld is, waarvan geen lange termijn effecten bekend zijn en waarvan we dus eigenlijk allemaal proefkonijnen zijn.
Er is nu dus een vaccin.... meerdere zelfs, maar er zijn ook mensen die daar niet tegen kunnen.
Ik ging ooit van een ‘gewone’ griepspuit al zwaar onderuit (allergische reactie) dus die mag ik niet eens meer laten zetten. Overigens word ik als risico groep nog steeds braaf elk jaar hiervoor uitgenodigd, maar een kniesoor die hierop let.
Bij een ander vaccin kreeg ik een zeer ernstige allergische reactie en werd ik met spoed in een rolstoel van de ene kant van het ziekenhuis naar de EHBO gerold, waar ik vervolgens 24 uur o.a. aan de hartbewaking lag....
Mensen die reageren zoals ik, wordt dan ook afgeraden om het vaccin te halen. En daar kan ik op zich best mee leven. Maar er was ook een of andere (misschien wel meerdere politieke) Pipo die bedacht had dat mensen die zich niet lieten inenten, niet meer welkom zouden zijn bij grote publieke evenementen zoals, theater, concerten, festivals en bioscoop. En als deze Pipo zijn zin krijgt, dan vind ik het leven, dat ik toch al niet zo geweldig vind, helemáál niet meer leuk....
Dus tja, ik maak me zorgen.
2020 begon als een ‘makkie’, maar inmiddels is het voor mij letterlijk en figuurlijk één grote nachtmerrie geworden waaruit ik bang ben nooit meer te ontwaken...
(En dan laat ik al het andere dat wel en (vooral ook) niet gebeurde maar even buiten beschouwing)
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?