Welk deel van nee......

Soms kom ik mensen tegen, met wie ik een gezamenlijk verleden heb. En soms is dat leuk en soms heb ik daar (even) geen zin in. Zo ook vandaag.

Omdat een groot deel van mijn verleden zich in de psychiatrie afspeelt, komen ook de meeste vrienden en bekenden uit deze tak van sport. En daar is helemaal niks mis mee, met de meesten kan ik vreselijk lachen en de contacten die ik met hen heb, zijn voor mij een enorme meerwaarde geweest en vaak nog steeds.

Ik ben niet zo'n mensenmens. Ik ben graag alleen en op mezelf. Dat vind ik fijn. Waar andere mensen energie krijgen van contacten met andere mensen, werkt het bij mij zo dat andere mensen mijn energie wegslurpen. Niet dat ze dat expres doen overigens, ze zijn gewoon zichzelf, maar op de een of andere mysterieuze wijze, raakt mijn energiemetertje heel snel leeg zodra ik in contact kom met anderen, en krijg ik dit alleen opgeladen, door alleen te zijn.

Vandaag is weer zo'n dag dat ik me al niet zo energiek voel en het liefst binnen in mijn huisje blijf om te chillen en te netflixen (zonder bijbedoelingen). Maar omdat ik gisteren ook al geen boodschappen heb gedaan en ik ondertussen toch echt wel trek in cola krijg, moest ik toch maar eens zorgen dat ik boodschappen ging doen. En dus trok ik de stoute schoenen aan en wandelde al pokemon vangend naar de winkel.

En daar kwam ik haar tegen... Een mevrouw met wie ik zo'n gezamenlijk verleden heb. Normaal als ik haar tegen kom, doe ik echt mijn best om haar niet te zien en ervoor te zorgen dat zij mij ook niet ziet. En dat vind ik ergens heel slecht van mijzelf, maar ergens begrijp ik mezelf ook heel goed. Er zijn namelijk mensen die energie wegslurpen en er zijn mensen die energie WEGSLURPEN! En dit is zo'n mevrouw die in de laatste categorie valt.

Ze woont bij mij om de hoek en ze heeft een haat liefde relatie met (o.a.) alcohol. En daar is helemaal niks mis mee: iedere mens heeft een manier nodig m zich te kunnen ontspannen. De een gaat obsessief borduren, de ander gaat drinken. Dus dat snap ik op zich best wel.
Iedere keer als ik haar tegenkom zegt ze dat ze heel trots is omdat ze al zoveel maanden en dagen nuchter is. En dat is natuurlijk super voor haar, maar ik merk dat ik het niet zo serieus kan nemen, als je met een alcohol lucht erg onvast op je benen naast me op de bus staat te wachten.

Vandaag kon ik haar niet ontlopen  en dus kwam ze naar me toe gewaggeld, met in de ene hand een fles wijn geklemd, terwijl er onder haar andere arm nog een vastgeklemd zat. Aan haar waggelen zag ik dat ik beter had kunnen wegduiken in een van de andere winkel gangen, maar het was te laat ze zag me al.

Te luid begon ze een gesprek met me, over of ik nog opgenomen was de laatste tijd vanwege mijn stemmen. En hoewel ik iemand ben die heel open is over wat er met me aan de hand is, vind ik het toch niet zo fijn als een ander luidruchtig, zonder overleg open over mij gaat zijn en vervolgens een aantal nieuwsgierige blikken mijn kant op komen. Ik antwoord haar dat dat niet het geval is en vraag haar hoe het met haar gaat. Het gaat prima, ze is al 23 maanden nuchter en terwijl ze dat zegt hoor ik mensen om ons heen een beetje gniffelen, want uit alles blijkt dat we allemaal een andere definitie van "nuchter" hebben dan zij dat momenteel heeft.
Ik probeer het gesprek af te ronden en zeg dat ik even verder ga met mijn boodschappen, maar ze blijft me volgen.

"Je ziet er goed uit", zegt ze tegen me en ik mompel 'dank je', wetend dat ik niet eens de moeite heb genomen om me te wassen en mijn haar te kammen voor ik in mijn kleren schoot om naar de winkel te wandelen....
"Het is sociaal om dan tegen de ander te zeggen, dat hij er ook goed uit ziet, weet je?", blaft ze me toe. En ik merk dat mijn batterij leeg aan het raken is. En dus zeg ik want ik eigenlijk niet wil zeggen, maar wat ik eigenlijk wel meen: 'Maar ik doe niet mee aan leugens om sociale bestwil, sorry.'

Ik beland bij de kassa en verlaat de winkel, maar nog steeds heb ik haar in mijn kielzog. Ze babbelt veel te hard over hoe verschrikkelijk de situatie in de wereld is, en dat ben ik met haar eens. Uiteindelijk kom ik bij mijn huis en zeg dag en steek mijn sleutel in het slot. Ze grijpt mijn schouder vast en zegt: "Zou je me niet eens binnen vragen voor een kop koffie?"
Mijn hoofd raakt in paniek en ik trek mijn schouder los, stap over de drempel en duw de deur in haar gezicht en zeg "NEE!".

En echt, ik wil niet onbeleefd zijn, ik wil mensen geen pijn doen. Ik heb tot op zekere hoogte begrip voor het feit dat sommige mensen ontremd kunnen zijn, dat sommige mensen (net als ik) een 'stoornis' hebben waardoor ze dingen soms net wat anders doen dan 'normaal', maar mag ik alsjeblieft zelf bepalen wat ik wel en niet wil en doe???

foto: internet