Een grote grrrrr...

Met het gevaar dat mensen me een enorme negatieve zeikerd gaan vinden, ga ik het risico nemen en tóch dit blogje schrijven.... Dus geen zin in negativiteit? Dan misschien hier maar stoppen met lezen. Toch wel benieuwd waar ik zo negatief over ben? Lees dan rustig door...

Goed, ik ben moe. Heel erg moe.
Ik heb namelijk het gevoel dat ik continu aan het vechten ben.
Vechten voor (goede) begeleiding.
Vechten voor (goede en) de juiste zorg.
Vechten om mezelf te mogen zijn.
En vechten om te mogen worden wie ik ben.
Vechten tegen mijn eigen lijf.
Vechten om niet continu afgeschreven te worden op de labels die er op mijn hoofd geplakt zijn.
En zo kan ik nog even doorgaan.

Ik wil er voor vandaag één uithalen, die bijna al die aspecten eigenlijk wel in zich heeft overigens.
Nou daar gaan we dan.

Als je in Nederland zorg nodig hebt, dan moet je tegenwoordig een zogenaamd 'Keukentafel gesprek' voeren met een WMO consulent van de gemeente waar je woont. In dit gesprek wordt (simpel gezegd) gekeken wat er aan zorg nodig is, wat iemand zelf kan en niet kan en of er niet toevallig een netwerk/vangnet is waarmee deze zorg op te vangen is.

In december was ik aan de beurt en heb ik een gesprek gehad, samen met mijn woonbegeleider met een mevrouw van de WMO. Dit gesprek duurde maar liefst ruim anderhalf uur, en dat vind ik erg lang voor een gesprek. Vooral ook omdat ik al jaren dezelfde zorg nodig heb en het er ook niet naar uit ziet dat dit gaat veranderen.

Het eindigde ermee dat de mevrouw van de gemeente me uitlegde dat zij nu een verslag ging schrijven, het zogenoemde ondersteuningsplan, en dat daarin de beslissing voor zorg en welke zorg meegedeeld zou worden. Als ik het er mee eens was, en alles klopte, dan kon ik tekenen en het terugsturen.

Vorige week kwam ik terug van vakantie en vond een envelop van de gemeente in de bus. Ik opende het en zag dat het het ondersteuningsplan was. En al gauw zakte mijn relaxte vakantie gevoel, samen met mijn moed, ver weg naar mijn schoenen.

Het begon op zich best 'veelbelovend'. De mevrouw had goed opgepakt dat ik me geen vrouw voelde, maar ook niet helemaal man, dus dat vond ik al heel wat. Vervolgens staat de hele brief vol met 'mevrouw dit, mevrouw dat' enz.
En daar word ik zó ontzettend verdrietig en boos van! Want ik BEN geen mevrouw, dat is nou net het hele probleem!

Ik gok dat velen nu denken: ja en? In je paspoort staat het zo aangegeven, wat doe je nu moeilijk, het is maar een woordje! Maar voor mij is het niet 'maar een woordje', voor mij gaat dit veel dieper!
Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik word er letterlijk dood ongelukkig van. Dat is dus (onderdeel van) genderdysforie, welkom in mijn wereld.

(Overigens is het alternatief heel makkelijk, vervang alle mevrouws door mijn naam, daar heb ik geen moeite mee en dat staat ook in mijn paspoort. Maakt het ook meteen een stuk persoonlijker i.p.v. dat het over een afstandelijke 'mevrouw' gaat.)

Er zaten formulieren bij waarbij je 2 cm de ruimte hebt om opmerkingen/aanpassingen te plaatsen en verder moet je al dan niet tekenen.

Je hebt twee opties: je bent het eens met de beslissing en tekent, of je bent het niet eens met de beslissing en tekent niet (en dan krijg je dus geen zorg).
En ik was het wel eens met de beslissing, maar niet met dat plan (er stonden nog meer (echte) fouten in). Maar er was dus geen optie, om niet te tekenen, want dan ben je het niet eens met de beslissing...

En dus opperde mijn psycholoog: schrijf een bijlage, onderteken het formulier en zeg dat je akkoord gaat mits ze alle mevrouws hebben vervangen door je naam en vraag of je een papieren aangepaste versie kunt krijgen. Zo gezegd zo gedaan.

Vandaag kreeg ik via mijn woonbegeleider te horen (niet eens zelf!) dat de mevrouw van de gemeente hem gemaild had om te zeggen dat mijn 'aanpassingen' niet verwerkt zouden worden in het verslag maar als bijlage zouden worden toegevoegd. Dat was het beleid.

Tja en dan word ik woest: want nu ligt er dus een verslag dat fouten bevat, dat niet over mij gaat in een zoveelste dossier. En waarom vraag je me om veranderingen aan te brengen, dingen op te schrijven die niet kloppen of waar ik het niet mee eens ben, als je er vervolgens niets mee doet.
Nu heb ik dus een document getekend, waar ik het NIET mee eens ben, simpelweg omdat ik (voor mijn gevoel) geen keuze had: geen handtekening is geen zorg...

En van dit soort dingen word ik moe. Heel moe.
En ja ik weet het: ik maak me druk om de verkeerde dingen. En dat ik vecht tegen de bierkaai....
En ik hou niet eens van bier....

(Maar als ik het anders kon, dan deed ik dat wel...)

foto: internet