Vorige week had ik een, voor mijn doen, drukke week.
Ik mocht twee dagen een workshop over 'omgaan met stemmenhoren' mee draaien. En hoewel ik daar erg tegenop zag, was het heel erg leuk en voelde ik weer even waar mijn passie ligt. Maar het waren ook twee hele lange dagen. Om 6 uur mijn bed uit en pas rond een uur of 7 's avonds weer thuis, dat ben ik niet meer gewend en dat merk ik!
Daarnaast moet ik voor mijn doen in deze twee dagen erg sociaal zijn. Ik ben de hele dag omgeven door mensen en hoewel dit voor sommige mensen misschien juist energie oplevert, merk ik steeds vaker, dat dit bij mij juist al mijn energie weghaalt. En ik moet echt de tijd (alleen) nemen, om daarvan te herstellen.
Maar die tijd was er vorige week niet echt, want de dag na de workshop, mocht ik naar het uiterste noorden van het land, om daar, op een congres, een poging te doen om mijn boek te verkopen.
En ook hiervoor geldt: heel veel mensen om me heen, weinig aansluiting vinden en binnen no-time door mijn energie heen zijn.
Ik had allerlei wilde plannen gemaakt van tevoren: Ik zou er met de auto naartoe gaan. Ik zou de stad in gaan, veel wandelen en op Pokemon jacht gaan, ik zou elke dag gaan zwemmen in het hotel waar ik verbleef. Kortom: ik zou genieten van een paar dagen in deze nieuwe stad.
Maar van dat alles kwam niet zo heel veel.
Ja, ik ben er met de auto naar toe gegaan en dat is voor mijn doen al heel wat. En ja ik ben een half uurtje de stad in geweest. Heb er eten gescoord, een paar Pokemons gevangen en gauw terug naar het hotel vertrokken waar ik na een uurtje in het zwembad dobberen, ernstig in slaap viel.
Ja, ik ben er met de auto naar toe gegaan en dat is voor mijn doen al heel wat. En ja ik ben een half uurtje de stad in geweest. Heb er eten gescoord, een paar Pokemons gevangen en gauw terug naar het hotel vertrokken waar ik na een uurtje in het zwembad dobberen, ernstig in slaap viel.
De dag erna, was het congres en wederom nam ik me voor om naderhand de stad in te gaan, ergens eten te gaan halen, een flinke wandeling te maken en daarna nog even lekker te zwemmen.
Maar de waarheid was, dat ik na de lunch op het congres, écht door mijn energie heen was, nog even gauw een oude collega/vriendin geknuffeld heb en terug gegaan ben naar mijn hotel, waar ik doodmoe op bed plofte en niet meer mijn kamer uitgekomen ben. (behalve dan om mijn bestelde eten beneden op te wachten)....
Eenmaal thuis op zaterdag, merkte ik dat ik ver over mijn grenzen gegaan was. In mijn geval betekent dit, dat ik continu sirenes ga horen (wat best lastig is op de snelweg hoor) en dat ik niks anders kan dan de hele dag janken....
En het is niks nieuws, maar het blijft wel vervelend. Ik wil die dingen graag kunnen en doen, en daarom heb ik het er ook wel voor over, maar het herstellen van zo'n weekje gaat, merk ik, niet meer zo snel. (conclusie: ik word oud).
De hele week ben ik al 'IK-tijd' in aan het ruimen: geen mensen zien, niet afspreken, lekker naar de bios (in de ochtenduren) gaan, een beetje (veel) borduren. Allemaal dingen die ik normaal doe, om terug op te laden.
Maar ik merk dat het me dit keer niet goed lukt. De klussen in huis (die toch echt gedaan moeten worden) blijven liggen. De afwas stapelt zich op, de vloer heeft nodig een zuigbeurt nodig, de wasmand puilt uit enz.
Ok, die was is inmiddels weggewerkt en hangt te drogen Maar de rest...
En dus maakte ik gisteravond een hele waslijst aan dingen die ik moest doen. Maar toen ik de eerste taak vanmorgen gedaan had (de afwas), was de koek wel weer op en verlangde ik terug naar mijn bed.
Daar mag ik dan vervolgens niet aan toegeven van mezelf en dus stapte ik in mijn racemonster om te tanken en boodschappen te gaan doen. Toen ik dat achter de rug had, besloot ik om mezelf even te kwellen en te werken aan mijn 'ik moet en ik zal kunnen fileparkeren' project en koos een serieuze file parkeer uitdaging uit.
Tot nu toe had ik alleen geoefend met het indraaien en achter één auto, niet te ver van en ook niet bovenop de stoeprand uitkomen, maar nooit met een tweede auto erachter.
En vandaag was de dag....
Ik heb het gedaan... Ik heb gewoon in één keer mijn monster tussen die twee andere auto's gezet, dichtbij, maar niet op, de stoeprand. Perfect gewoon!
En hoewel dat voor anderen misschien niet zo'n big deal is, is het dat voor mij wel...
En ja, bij thuiskomst lag mijn 'to do' list er nog steeds. En morgen, na mijn werk, zal hij er nog steeds wel liggen. Net zoals de laag stof in mijn huis....
Maar weet je....
Ik ben een human BE-ing, niet een human DO-ing... en dat is (meer dan ) genoeg!
 |
| foto: made by me (tekst van internet) |
Gefeliciteerd Mick, toch een mijlpaal weten te behalen... je kunt "perfect" autoparkeren. Ik hoop dat je ondanks de vermoeidheid toch hebt kunnen genieten van de stad in het hoge noorden.
BeantwoordenVerwijderenDe stofbende loopt niet weg, je was ook niet.. dat ligt er echt nog wel over een tijdje.... dus don't worry. Wees lekker IK, de rest komt wel.
Ik wens je alvast een heel fijn weekeinde.