Ongevraagde levenslessen...

Inmiddels ben ik alweer ruim een week thuis, na mijn opname in het ziekenhuis. En ik kan jullie vertellen dat dat me het weekje wel was. Het was een achtbaan in heel veel opzichten. En hoewel ik normaal gesproken best van een leuke achtbaan houd, had ik deze best willen missen.

Er waren dagen bij dat ik niks anders kon dan janken. En geloof me: dat is niet bepaald mijn hobby. Ik was ook niet verdrietig of zo, ik had ook écht niet zóveel pijn meer, het kwam gewoon puur uit het niets.

Stiekem geef ik gewoon de schuld aan de (gevolgen van de) narcose, want voor mij is het hebben van een verklaring, hoe onlogisch of onrealistisch dan ook, makkelijker te hanteren dan geen idee hebben hoe of wat.

Er waren dagen bij dat ik wat minder pijn kreeg en dat vond ik heel prettig, maar dat betekende ook, dat ik mezelf acuut ging overschatten en veel te veel ging doen, waar ik eigenlijk nog helemaal niet toe in staat was. Met als gevolg dat ik weer veel pijn had, weer moest huilen en me weer hondsberoerd ging voelen.

Maar op dit moment voel ik me doorgaans echt wel redelijk. De pijn is er nog wel, maar te hanteren en wordt elke dag weer wat minder (tenzij ik teveel doe). Ik kan nog steeds niet ver lopen, heen en weer naar de supermarkt is echt wel de max, maar feit is dat het me wél lukt nu! Dat geeft me weer iets meer van mijn onafhankelijkheid terug.

Mijn huis is inmiddels best een 'bende', want stofzuigen lukt me nog niet, dus de stofplukken en dergelijke liggen door het hele huis verspreid. Maar ja, dat zal toch echt nog even moeten wachten tot het écht weer goed gaat.

Tot nu toe zijn er best wat mensen geweest die aangeboden hebben boodschappen te doen, maar voor het stofzuigen van mijn huis heeft nog niemand zich gemeld. En wetend hoe grote hekel ik er zelf aan heb, is dat ook niet iets dat ik van anderen durf te vragen...
Ach, het maakt niet uit, ik heb al in ergere, minder schonere omgevingen geleefd.

Terugkijkend op mijn opname, kom ik tot de conclusie dat ik best wat dingen geleerd heb. Ik kreeg gratis en voor niks (nou ja, daar zal de zorgverzekering anders over denken) een aantal levenslessen, waarvan ik sommige best had willen missen, maar ook weer niet.

Ik wil een paar van die levenslessen of misschien wel beter: inzichten met jullie delen:

• Ik kwam erachter hoe snel ik eigenlijk overprikkeld raak van dingen en wat er dan met me gebeurt: Ik moet huilen, kan niet meer praten en snap ook niet meer wat er om me heen gebeurt. En als de omgeving dat dan niet doorheeft en gewoon doorgaat, dan word ik heel boos, achterdochtig en mijn brein schakelt uit. Ik verdwijn in mijn eigen wereld en ik ga op zoek naar verklaringen die me de wereld om me heen weer doen begrijpen. 
• Ik werd er weer eens aan herinnerd hoe gefrustreerd ik raak van onduidelijkheid en hoe dat dan op zijn beurt weer leidt tot overprikkeling. Hoe verlammend dit op mij werkt en dat zodra ik maar een klein beetje duidelijkheid krijg, ik ook weer de regie terug kan pakken.
• Ik vind het heel lastig om om hulp te vragen en hulp te accepteren. En dit wist ik natuurlijk ergens wel, maar er gebeurde iets geks. Waar ik normaal de hulp niet aan vrienden/kennissen durf te vragen, maar wel aan hulpverleners, omdat zij toch betaald krijgen om me te helpen (sorry!), durfde ik het verplegend personeel bijna nergens om te vragen, bang dat ik lastig was, terwijl zij toch echt daar waren om me met bepaalde dingen te helpen. Dus dat was best raar. Maar wat ik nog veel maffer vond, was dat ik erachter kwam dat mensen je best willen helpen als je dat vraagt. Dat ik dat zelf meer als belasting zie, dan degene aan wie je het vraagt. En ook dat hoe vaker je oefent, hoe makkelijker het wordt, zo lang ik er zelf nog maar wat in te zeggen heb. Want als mensen dingen van me overnemen, zonder me te vragen, dan word ik kriegel en opstandig.
• Ik kwam erachter dat je lijf pas dingen toe laat als het ook echt kan... Althans dat denk ik. Ik heb sinds mijn operatie (ruim twee weken geleden) nog niet één keer hoeven niesen. En dat klinkt misschien een beetje maf, maar tot twee dagen geleden (toen ik iets minder pijn kreeg) was die neiging er ook echt niet. Pas sinds ik me een klein beetje beter voel komt er zo'n nies op, waarbij je inademt, inademt, het vanuit je tenen moet gaan komen, maar tot nu toe hield de nies dan weer op... Maar elke dag probeert mijn lijf toch weer even of ik er al klaar voor ben... (en mijn hoofd roept heel hard nee, omdat ik bang ben dat mijn wond dan weer volledig open gaat scheuren, al weet ik best dat dat mee zal vallen. 
• Een operatie is goed voor je gewicht :-) Omdat ik nog niet alles kan eten, of dit in ieder geval niet allemaal even goed valt, ben ik al best wat kilo's kwijt. Laten we hopen dat deze trend zich voort blijft zetten.
• En de laatste voor nu: ik kan prima op mijn rug slapen! Dat had ik echt nooit gedacht!

Ik zei al dat ik sommige van deze lessen/inzichten best had willen missen. Maar ook weer niet, want hoe pijnlijk sommige dingen ook zijn, het maakt wel dat ik mezelf, mijn grenzen en talenten nog beter heb leren kennen. En daar kan ik in het vervolg alleen maar voordeel van hebben, toch?

foto: internet