Machteloosheid....

Het overkwam me zomaar....

Afgelopen woensdag nacht werd ik ziek.... flink ziek. Ik had gigantische buikpijn en kotste mijn hele lijf letterlijk leeg. Meer dan leeg! Nog maar zelden in mijn leven, voelde ik me zo ongelooflijk beroerd.

Maar om aandacht/hulp vragen als dat nodig is, vind ik een heel moeilijk iets.

Ik wist dat dit niet goed was, en dat ik de huisarts wilde laten onderzoeken, maar dan moet ik eerst door de eerste agressieve linies heen: de assistente... en dat lukt me meestal niet zonder ruzie te krijgen, zeker niet als ik me toch al niet zo lekker voel.

Uiteindelijk heb ik iemand anders laten bellen en kwam donderdagmiddag de huisarts langs. Hij had wel een vermoeden wat het was, en schakelde actie in. Maar de eerstvolgende horde die genomen moest worden, was het maken van een echo. Dit kon pas vrijdagochtend en het was vrij duidelijk: ik had galstenen, maar ook een flink ontstoken galblaas, en dus kwam ik via de huisarts op de spoedeisende hulp terecht. En dan begint dus 'het lange wachten'....

Je verrekt van de pijn, maar je kunt niet zoveel kanten op. Je ligt in een afgesloten hokje, te wachten tot er weer een nieuw, ander iemand binnenkomt die weer opnieuw dezelfde vragen stelt als de voorganger en de persoon daar weer voor. Het voelt allemaal als zo'n zinloze bedoening?

Uiteindelijk werd er wederom een echo gemaakt, iets waar ik het nut niet zo van inzag, want ik kwam net van de echografie vandaan, maar veel uitleg heb ik ook niet gekregen.

Na de echo werd duidelijk wat al duidelijk was: ik had galstenen en mijn galblaas was flink ontstoken. En ik moest blijven.... er zou een mri gemaakt gaan worden om te bepalen wat de volgende actie werd, maar wanneer dat zou gaan gebeuren, was niet bekend.

Om een heel lang verhaal wat korter te maken.... ik werd op vrijdagavond uiteindelijk geopereerd. Net toen me gezegd was dat ik er voor die dag niet meer op moest rekenen, kwamen ze me aan het begin van de Voice Kids halen. Ik grapte nog dat IK nu even wat anders te doen had, maar ik werd toch meegenomen. En ik vond het ongelooflijk spannend.

Ik weet nog dat ik het kapje waarmee ik in slaap gemaakt werd heel muf vond ruiken, echt heel vies. 

Het volgende dat ik weet is dat er heel veel lampen om me heen waren in een soort van kelder, waar ik een man heel irritant veel en hard hoorde praten. En dat het enige dat ik dacht was: laat iemand die man alsjeblieft z'n bek houden! 

Uiteindelijk kreeg ik van zijn collega eerst een glaasje water en daarna een raketijsje! Beste mens tot nu toe!

Vervolgens kwam ik op de acute afdeling terecht, maar al snel werd ik naar de afdeling chirurgie verplaatst en daar gebeurden een hoop (in mijn ogen) merkwaardige dingen.

Zo lag ik aan een infuus en had ik een morfinepomp maar die stekkers, zaten ingestoken boven het bed van mijn buurvrouw. Als ik moest plassen, dan moest ik die stekkers eruit trekken, maar dat was boven m'n hoofd en vroeg meer kracht dan ik had.... en dat vond ik vervelend, want het deed ten eerste pijn (bij mij) en ten tweede belandde ik met mijn kracht bovenop de infuusstandaard van de buurvrouw, wat weer pijn bij mij en haar opleverde... kortom ik vond dit niks en dat probeerde ik uit te leggen.

Maar het personeel in de zorg heeft heeft het druk en zijn met te weinig mensen, dat zal ik niet ontkennen. Ze doen echt wel hun best, dat zie ik ook nog wel, maar toch geeft dat (in mijn ogen) niet het recht om onbeschoft te doen, of om zelfs misbruik te maken van de kwetsbaarheden die de patiënten op de afdeling hebben.

Je ligt hier. Je kunt niks, je mag niks, je bent ontdaan van bijna elk sprietje menselijkheid. 

Eten, poepen, plassen, slapen: het is allemaal geprotocolleerd. 

Eigen regie is ver te zoeken. En dat (gecombineerd met heel veel pijn en de stompzinnigheid van sommige protocollen) maakt mij een chagrijnig en gefrustreerd mens. Het doet me compleet machteloos voelen, en dat vind ik maar niks!

Ik had een rotdag gisteren. Ik kon geen pijnvrije houding meer vinden, voelde me erg lastig omdat ik steeds dingen moest vragen die ik zelf niet kon. Toen ik voor de zoveelste keer mijn infuusstekker probleem uitlegde, kreeg ik van een blonde (leerling) verpleegster te horen: tja, ik ben net zo groot als jij en ik kan het ook dus waarom zou het jou dan niet lukken??? 

En ik herinner me nog dat ik in mijn wanhoop en boosheid mijn tshirt tot boven mijn wonden omhoog trok en riep: nou daarom misschien niet?!?

....en toen was het (even) stil.

Ps: het stekkerapparaat is inmiddels verwijderd....