Vandaag is weer eens zo'n dag.
Een dag waarop ik niet vooruit te branden ben en de tranen continu hoog aan de oppervlakte verblijven. Vaak, te vaak, laten ze zich zien en er is niks dat ik eraan kan doen.
Vanmorgen werd ik pas om half tien wakker en dat is echt uitzonderlijk voor mij in de zomer, zeker aangezien ik er gisteren al om half elf in lag. En nog steeds voel ik me niet fit en kan ik maar moeilijk op gang komen.
Soms heb ik van die dagen, en gelukkig herken ik het steeds meer en mag het er steeds meer zijn van mezelf. Niet dat ik echt een keuze heb, het is er nou eenmaal, ik kan het niet veranderen, dus kan ik maar beter lief zijn voor mezelf en me erbij neerleggen, want als ik er tegen ga vechten en boos word op mezelf omdat het zo is en ik het niet snap, dan wordt het eigenlijk alleen nog maar erger.
Hoe zinloos is het eigenlijk om boos te zijn op dingen die je niet kunt veranderen? Het kost alleen maar energie en veel frustratie! Dus hoewel ik een hekel heb aan het woord 'accepteren', probeer ik me er nu maar bij neer te leggen dat het is zoals het is. En dat valt niet altijd mee.
Wat ik dan wel weer prettig vind, is dat ik langzaamaan begin te begrijpen hoe het werkt. Waarom ik me vandaag voel zoals ik me voel. Ik ben namelijk gewoon doodmoe.
En dat is niet iets negatiefs. Ik heb namelijk een mooi en leuk weekend achter de rug, met lieve mensen in een mooie omgeving. Een weekendje weg, iets dat al heel lang op de planning stond, maar er niet van kwam tot nu toe. Maar nu was het eindelijk gelukt om het te organiseren.
Dat betekende wel dat ik 3 uur moest rijden van de ene uithoek van Nederland, naar de andere uithoek, maar dat was de moeite waard. Het betekende dat ik één van mijn angsten onder ogen moest zien, namelijk: over die drukke vijfbaanswegen bij Amsterdam rijden (en om het nog een graadje erger te maken kreeg ik uiteraard op dat stuk een soort van wolkbreuk over me heen). Op naar een onbekende plek en omgeving.
Maar dat ging allemaal goed. Vervolgens kwamen er langzaam mensen binnendruppelen en op het 'hoogtepunt' waren we met 6 mensen (we moesten er één helaas missen). En dat is leuk, en dat is gezellig. Maar dat is voor mij ook dodelijk vermoeiend!
Mijn hoofd zit al vol, en dan is óók het huis nog eens vol. Ik ben gewend om 'alleen' te leven, geen mensen om me heen, alleen het zootje ongeregeld in mijn hoofd. En dát vind ik al behoorlijk vermoeiend van tijd tot tijd (al zou ik ze ook niet willen missen). Maar nu kwam daar nog eens een lief zootje ongeregeld bij en ik merk dat, hoewel ik het heel fijn vind, ik het ook dodelijk vermoeiend vind en het alle energie uit me wegzuigt.
Dus toen het weekendje gisteren aan het eind van de middag op z'n einde liep en iedereen langzaam vertrok naar huis, besloot ik om in plaats van nóg een nacht alleen achter te blijven, ook maar naar huis te rijden.
Voor het eerst heb ik genoten van de lange autorit over de vijfbaanswegen. Ik ben in één ruk doorgereden, zonder pauze, en dat beviel prima. Maar eenmaal thuis kwam die beruchte man met de hamer en was ik echt op.
Ja, en dan is er vandaag dus: een dag waarop ik alleen maar wil hangen en veel moet huilen. Dagen waar ik toch een beetje van baal, omdat ik graag dingen wil ondernemen. Maar ik word steeds milder voor mezelf op dit soort momenten en sta mezelf toe om te hangen en te huilen. Want tja, dit is nou eenmaal hoe het is.... Zo gaan die dingen nou eenmaal....
 |
| foto: eigen creatie gemaakt tijdens het weekend |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?