Hoe dat zo??? Nou laten we het er op houden dat deze vraag heel actueel is. Dat is hij overigens al vrij lang, dus misschien kunnen we wel stellen, dat deze vraag actueel blijft. Wie weet.
Als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik niet als Mick geboren ben.
Ik ben geboren als meisje en kreeg een daarbij behorende duidelijke meisjesnaam, die weinig ruimte overliet voor twijfel.
Helaas had ik wel mijn hele even, of toch zeker vanaf mijn twaalfde ongeveer, heel veel twijfel over de vraag of ik wel of niet een meisje was.
Het duurde echter nog heel veel jaar, namelijk tot 2014, tot ik aan die twijfel woorden kon geven en ze hardop durfde uit te spreken voor een hele grote groep mensen (en mezelf).
Het gevolg daarvan was, dat ik er achter kwam, dat er een woord was voor mensen die zich voelden zoals ik, namelijk: transgender. Nóg later zou ik ontdekken dat er nog veel meer woorden voor mensen zoals ik waren, maar daarvoor moest ik eerst op ontdekkingstocht.
In 2015 besloot ik één van mijn dromen waar te maken: ik ging een boek schrijven. Maar als ik dat boek ook uit wilde gaan geven, dan had ik (om persoonlijke redenen) een andere naam nodig. Maar ja, hoe doe je dat, een andere naam kiezen?
Mijn meisjesnaam, was iets dat bij me hoorde. Ik luisterde al veertig jaar naar die naam, en voor mijn gevoel was er niet zoveel mis met mijn naam, behalve dat er geen ontkennen aan was, dat ik een meisje was. Het was (en is) voor mij veel meer het daaruit voortvloeiende mevrouw en mijn lijf dat een probleem vormde.
Toch kreeg ik in die periode waarin ik zo gigantisch aan het worstelen was met mijn genderidentiteit, vaak de vraag hoe ik dan zou willen heten als ik een man zou worden (waarvan ik op dat moment eigenlijk wel al voelde dat dat niet zou gaan gebeuren).
Maar toch zette het iets in werking en ging ik zoeken naar een naam die bij mij, als man, zou passen. En zo vond ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. Het was nooit mijn bedoeling dat ik die naam ook daadwerkelijk zou gaan voeren, maar het kwam wel goed uit, want zo had ik spontaan een naam waaronder ik mijn boek kon uitgeven.
Het boek schreef ik tijdens een 'spiritueel traject' van drie maanden. Door mij ook wel eens zeer oneerbiedig 'zweefweek' genoemd. En in het laatste weekend van dat traject, mocht je je project (in mijn geval dus mijn boek) aan de groep presenteren.
Dat deed ik... Ik had ze wel al verteld dat ik het onder mijn gewenste mannelijke naam ging schrijven, maar ik had stevig geheim gehouden wat dat zou zijn. Maar die dag, onthulde ik mijn gewenste mannelijke naam: Mick. En ik kreeg de vraag of ik wilde ervaren hoe het zou zijn om dat weekend Mick en hij en hem te zijn.
En dat is best een stap, maar waar kun je dingen het beste uitproberen dan in een groep mensen en een omgeving die veilig voelt? En zo werd ik Mick.
Het voelde goed, al moest ik ook vreselijk wennen. En toen het traject over was, bleef ik Mick. maar niet in alle gebieden van mijn leven. Soms omdat ik dat niet wilde, soms omdat dat praktisch ook gewoon niet mogelijk was op dat moment.
Nu ga ik al bijna twee jaar met twee namen door het leven. De een kent me onder mijn 'meisjes naam', de ander onder Mick. En ik merk dat het niet goed voelt.
Mijn 'transgender reis' heeft me tot de volgende conclusie gebracht:
Ik ben zeker geen vrouw, maar ik ben ook geen man. Ik ben non-binair.
Ik ben niet zeker genoeg over de vraag of lichamelijke veranderingen me gelukkig(er) zouden maken en dus doe ik het niet.
Mijn naam is niet het probleem, daar is niks mis mee, maar wel de bijbehorende consequenties (mevrouw, zij en haar).
Het is niet IK die moet veranderen, maar de maatschappij.
In een ideale wereld voer ik mijn meisjesnaam en ben ik hij en hem. Geen mevrouw of meneer, maar gewoon mijn naam. Maar ik leef niet in een ideale wereld en dus moet ik leren hoe ik daar mee om kan gaan.
Vanaf nu wil ik dus gewoon weer mezelf zijn, geen Mick, maar mijn meisjesnaam (die ik bij jullie bekend veronderstel, zo niet, vraag me er gerust in een pb naar). Wel blijf ik hier en op Facebook schrijven als Mick, gewoon, omdat ik te lui ben om het terug te veranderen.
Ik snap dat het verwarrend is allemaal. Geloof me, dat is het voor mij ook.
Ik vraag ook niemand om het écht te begrijpen, want ik denk dat je dat in dit geval pas écht kan, als je zelf met dit probleem worstelt. ik vraag wel om het te respecteren.
En nee, het was geen fase (of misschien wel: het hele leven is namelijk één grote fase), maar een noodzakelijk uitprobeersel om erachter te komen, of dit was wat en wie ik was.
En het antwoord is dus: nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?