En dat is geen ramp, want doordat dit eigenlijk mijn hele leven al het geval is, heb ik in de loop van mijn leven, een heel innerlijk hulpsysteem opgebouwd, die dit soort momenten kunnen opvangen.
Een tijdje terug ging ik iets doen, waarvan ik eigenlijk van tevoren al wist dat het niet zo'n verstandig plan was, en dat ik daarmee ver over mijn eigen grenzen heen zou gaan.
Ik ben namelijk al een tijdje met een Puber in gesprek over allerlei onderwerpen, die dicht bij mezelf staan. Binnen een korte tijd is er een (vertrouwens) band tussen ons ontstaan, zelfs al hebben we elkaar nog nooit live gezien. Met deze Puber ging het echter niet zo heel goed en dus werd hij opgenomen in een instelling voor kinder- en jeugdpsychiatrie ergens in het land.
Ik had erg met hem te doen. En door mijn hoofd spookte al het idee: zal ik hem wel of niet gaan bezoeken. Maar mijn eigen ervaringen in het verleden in een soortgelijke instelling, maakten dat mijn hoofd dit al snel weer wegmaakte. Tot er op een dag een vraag kwam van Puber zelf: kom je langs???
Tja... wat nu? Mijn hele brein schreeuwde letterlijk en figuurlijk: NEEEEEEE!
Mijn 16 jarige innerlijke puber, Roy, schreeuwde het hardst. Hij was heel erg boos. Hij wilde niet dat ik zou gaan, want "ze laten ons er nooit meer uit, ze sluiten ons ook op" en "dadelijk is dat Kutkonijn* er ook weer! Dan vermoord ik hem". En ik hoorde zijn angst, ik voelde zijn angst, ik was zijn angst (of hij die van mij, het is maar hoe je het bekijkt).
Maar hoe dan ook, dit was de aller eerste vraag die vanuit Puber zelf kwam. Hoe kon ik hem nu, nu hij het zo vreselijk moeilijk had, laten vallen?
En dus besloot ik me over mijn eigen gevoel en angsten heen te zetten en besloot ik te gaan. Meneer de ex-Psychiater had Roy nog even ingefluisterd dat ze ons er echt niet meer konden houden, omdat ik nu volwassen ben, en dat maakte dat Roy er uiteindelijk met een behoorlijke portie tegenzin, in mee ging.
Het bezoek verliep overigens zonder problemen, het 'Kutkonijn' bleek er niet te zijn en we werden, toen we dat wilden, gewoon weer vrij gelaten. Puber moest echter wel degelijk blijven.
Maar het feit dat we naar huis mochten en dat het 'Kutkonijn' er niet was geweest, nam niet weg dat ik heel ver over mijn eigen grenzen heen gegaan was. Voor een goed doel weliswaar, maar toch.
En over mijn grenzen gaan, heeft nou eenmaal, net als bij iedereen, gevolgen...
Bij thuiskomst zat het 'Kutkonijn' in mijn kamer en raakte alle ikken in mij volledig van de kaart en over de zeik. En op zo'n moment wordt het voor mij als Mick teveel en kan ik niet meer dealen met wat ik voorgeschoteld krijg. Teveel angst, teveel herinneringen, te veel filmpjes (flashbacks).
Dan is er altijd wel iemand in mij die het overneemt en meestal is dat nu Roy, de 16 jarige die heel goed is in zorgen voor in plaats van kwaad zijn op.
Hij zorgt dat ik krijg wat ik nodig heb, dat er gedaan wordt wat er gedaan moet worden. Hij probeert de andere puber in mijn hoofd onder controle te houden, Hij zorgt voor het bange kleine kind in mij en probeert haar te troosten.
Hij haalt (gezonde) boodschappen, kookt gezond, zorgt dat ik eet en drink. Doet de was, de afwas, ruimt op en poetst zelfs mijn huis (iets waar ik hem best vaker voor wil inschakelen aangezien ik het zelf niet zo goed doe). Kortom, hij zorgt eigenlijk beter voor mij (en de mijnen) dan dat ik zelf vaak doe.
Hier hebben we het overigens in het verleden samen met de andere stemmen over gehad. Er zijn regels waaraan hij zich moet houden: niet de deur opendoen voor vreemden, niemand binnen laten, niet de telefoon opnemen. Alleen contact leggen met mensen die je kent (en die jou kennen), beleefd blijven en niets doen dat mij schade zal brengen. En als je er zelf niet meer uitkomt back-up vragen aan een volwassen stem of aan een van de hulpverleners. En dat doet Roy ook prima, waardoor ik hem deze job ook toevertrouw..
Ik kan leven met deze regeling. Ik vertrouw Roy en de anderen. Ik vertrouw op mijn overlevingsmechanisme en vertrouw erop dat het goed komt. Dat het teruggedraaid wordt op het moment dat het weer kan, met andere woorden: dat ik weer ik word op het moment dat ik dat weer aan kan.
Dat dit betekent dat ik soms (lange) gaten in mijn geheugen heb, dat neem ik voor lief. Tegenwoordig ligt er trouwens een hele lijst klaar met dingen die elke dag gedaan zijn, waardoor de gaten een beetje opgevuld worden.
Nee, fijn is het niet, maar ik vertrouw erop dat ze me beschermen en voor me zorgen.
En als IK erop vertrouw, waarom is het dan zo moeilijk voor mijn omgeving om dat ook te doen?
Ik ben 42 jaar geworden op deze manier, ik (over)leef nog steeds. Waarom zou dat nu anders lopen?Maak je niet zo druk!!!
En ik weet dat die berichtjes en dergelijke lief en zorgzaam bedoeld zijn hoor, echt waar, maar het brengt me vaak in veel grotere problemen achteraf. Je hoeft me niet te redden, je hoeft niet voor me te zorgen, dat wordt namelijk al gedaan. Je mag er vanuit gaan dat mijn hulpverleners op de hoogte zijn van mijn 'afwezigheid', want dat wordt keurig door mijn 'oppassers' aan ze gemeld.
Dus alsjeblieft: ja ik ben tijd kwijt, ja ik ben er even niet en nee, dat is niet het einde van de wereld!
Vertrouw op mij en mijn innerlijk systeem dat het goed komt, dat doe ik ook!
 |
| mijn persoonlijke oppasser: Roy, getekend door een goede vriendin. |
* Het 'Kutkonijn' is ook wel bekend onder de naam Ko-Nijntje. Een trauma dat ik heb over gehouden aan een muurschildering van Dick Bruna's Nijntje in mijn verblijf in een 'rustkamertje' in de kinder- en jeugdpsychiatrische instelling waar ik zelf ooit verbleef. Ik zie en hoor hem nog steeds af en toe. En nu is dus zo'n af en toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?