Een leraar..... en zijn oudste stalker...

Een tijdje terug kwam mijn woonbegeleider heel enthousiast binnen gestapt. Hij had mijn boek uitgelezen! En dat was inderdaad goed nieuws, want voor een niet lezer had hij dat toch erg snel gedaan, aldus hemzelf.

We raakten in gesprek en ik vertelde hem dat ik nog steeds heel erg worstel met de vraag: waarom heeft mijn omgeving, en dan zeker school, niks opgemerkt? Ik kwam namelijk al heel vroeg op school en bleef ook vaak tot sluitingstijd op school achter. Ik vertoonde gedrag dat toch op z'n minst storend, vreemd of ongewoon gevonden kon worden (en werd). En ik deed er alles (of toch heel veel) aan om de aandacht van bepaalde leraren te krijgen.

Eén van die leraren is altijd in mijn hart blijven hangen: Meneer X.
Hij offerde heel veel van zijn pauzes op om met mij te praten. Ik stond dan voor zijn lokaal de verf van de balustrade te schoppen, totdat hij naar buiten zou komen, mij op zou merken en me uitnodigde in zijn lokaal om te praten.

Daar zou ik ofwel niks zeggen, ofwel een 'fantasieverhaal' opdissen, waarvan hij ook wel wist dat het niet helemaal (of helemaal niet) klopte. Maar toch bleef hij me heel geduldig, keer op keer uitnodigen en naar me luisteren.

Ik verzon die verhalen overigens niet voor mijn lol. Er gebeurden namelijk heel veel dingen in mijn leven, waar ik niet over kon en mocht praten. Maar waarvan ik diep van binnen ook wel wist dat het niet goed was en dat ik het moest vertellen. Maar hoe ik dat dan moest doen, zonder de 'regels' te overtreden, wist ik ook niet, want loyaliteit is een vreemd, naar en schadelijk iets. En dus bouwde ik een fantasiewereld op, waarin van allerlei gruwelijks gebeurde en dat vertelde ik o.a. tegen Meneer X.

Ook jaren nadat ik van de middelbare school af was, bleef Meneer X trouw mijn mails en brieven beantwoorden.

Ik weet dat ik hem op een dag gevraagd heb, waarom hij me, in tegenstelling tot een boel andere leraren op school, niet had laten vallen, toen uitkwam dat mijn verhalen niet waar waren en ik dus blijkbaar gelogen had.
Hij schreef me iets terug in de trant van dat hij me niet kon laten vallen op het moment dat ik eindelijk zo ver was dat ik toegaf dat ik gelogen had, waarmee ik de waarheid vertelde en dat dus  eigenlijk vooruitgang was. En dat liet me nooit meer los.

Goed, ik schreef dus een boek. En al heel lag zat ik te dubben.... Ik wilde Meneer X er heel graag een sturen, maar dat was ook vreselijk eng en spannend, om heel veel redenen.
Ik wilde hem ook heel graag nogmaals bedanken voor de prominente rol die hij in mijn leven gespeeld had. Want ik ben ervan overtuigd dat ik o.a. zonder Meneer X mijn middelbare schooltijd letterlijk niet overleefd had.

En al pratend met mijn woonbegeleider hakte ik de knoop door, ik zou zijn adres proberen te achterhalen (kijken of hij niet verhuisd was) en hem dan het boek sturen en uitleggen wie Mick was.
In de hoop dat hij me antwoord kon geven op de vraag of school inderdaad niks gemerkt had en om wellicht inzicht te geven op de reden van het waarom ik de verf van zijn balustrade stond te schoppen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik stuurde hem een mail op het adres dat ik van hem had en vroeg of hij nog steeds op het adres woonde dat ik van hem had, omdat ik hem graag iets wilde sturen.
Hij reageerde vrij snel en schreef dat hij het leuk vond om iets van me te horen en dat hij heel benieuwd was.

Ik stuurde hem het boek en schreef er een opdracht in:

"Voor meneer X, 

die zonder het te weten mijn vuurtoren was in woelig water. Ik ben u immens dankbaar voor alles wat u wel en niet voor me gedaan hebt.gewoon, dankjewel voor U.

Mick, uw oudste stalker!"

En gooide hem samen met een lange brief op de bus. Het angstige wachten brak aan....

Een paar dagen later kreeg ik van hem een antwoord. Hij had mijn brief en mijn boek gelezen. En zijn begeleidende brief begon zo:

"Allereerst hartelijk dank voor je boek, maar zeker ook voor de opdracht erin en de woorden in je brief. In alle eerlijkheid heeft het tot wat traantjes geleid en heb ik mijn vrouw gezegd dat ik nu wel met pensioen kon gaan. Meer lof ga ik in de obligate speeches bij mijn pensionering niet krijgen!"

En dat leidde dan weer tot de nodige traantjes bij mij, want hoe simpel is het om je dankbaarheid uit te spreken naar iemand die iets voor je betekend heeft? Hoe vaak krijgen leraren niet shit over zich heen, terwijl ze zeer zeker ook (af en toe) levens veranderen. Mijn Meneer X in ieder geval wel.

Zijn antwoorden op mijn vraag of school ook maar iets door heeft gehad van wat er bij ons thuis aan de hand was, bleven, zoals hij al voorspelde, onbevredigend Maar het maakt niet uit. Ik zal me erbij neer moeten leggen dat ik nooit bevredigende antwoorden ga vinden, want zowel ja als nee, brengt een heel scala aan nieuwe 'problemen' met zich mee en daar wordt niemand beter van en het verandert niks aan het verleden en ook niet aan het heden.

Een plekje geven dus, zoals zoveel dingen. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar één ding is zeker. Ik heb Meneer X laten weten hoeveel hij destijds (en ook nu nog) voor mij betekend heeft. Een klein gebaar, waarmee ik misschien ook zijn wereld wel een klein beetje veranderd heb...

Wie weet...

foto: screenshot, bij gebrek aan foto van het origineel.