Dat je al weken rondloopt met het plan om je huis (of een deel daarvan) te veranderen???
Nou, ik wel.
En vanochtend werd ik te laat wakker om naar de door mij uitgekozen film te gaan en dus moest ik iets anders bedenken voor mijn dag. En dus.... kroop ik achter mijn pc om een spelletje te spelen.
Maar al heel snel had ik het gevoel dat ik mijn tijd aan het verdoen was. Ik heb namelijk zo'n soort ingebouwde slavendrijver die me altijd maar zegt (of meer laat voelen) dat ik iets moet doen. En dan het liefst iets nuttigs, al komt dat er in mijn leven nou niet zo heel vaak van.
Maar goed, al weken ben ik na aan het denken over mijn 'logeerkamer'. Er komt namelijk niet echt vaak (eigenlijk nooit meer) iemand logeren, dus waarom zou ik daar een bed laten staan, als ik er ook een trampoline kamer van kan maken???
Ja u leest het goed, een trampolinekamer. Ik heb namelijk naast zo'n innerlijke slavendrijver ook een uitstekend ontwikkelde innerlijke onzin aankoper. En tja, ik woon in een flat, dus de ruimte voor die onzin aankopen, is eindig...
Maar goed, ik dwaal weer eens af, daar ben ik vandaag goed in. Ik ging dus de logeerkamer aanpakken en ik wist precies hoe ik het zou doen...
Eerst alle spullen eruit, verspreiden over de gang, mijn bed en mijn slaapkamer. Vervolgens de gordijnen en het beddengoed in de wasmachine. De ruimte stofzuigen. Het raam lappen. Nogmaals stofzuigen, de boel dweilen, laten drogen, nogmaals dweilen en dan het natte (maar gecentrifugeerde) gordijn ophangen, zodat het kreukvrij kan drogen...
Tot zover ging het allemaal best goed. De kamer zag er weer schoon uit en nu kon ik beginnen met mijn inrichtingsplan. Maar dat bleek niet zo goed te werken als ik bedacht had...
Kortom: wat ik wilde, lukte niet. Tja, en daar is mijn hoofd niet voor gemaakt.... dan ontstaat er kortsluiting.
Ik bevries letterlijk en zit midden in die kamer in het niets te staren.
Ik probeer te bedenken wat ik nu moet doen, maar ik kan helemaal niet meer denken.
Uiteindelijk besluit ik dan de boel de boel te laten en naar de woonkamer te gaan om daar.... een computerspelletje te gaan spelen.
Maar als ik moet gaan plassen (de wc is in de gang) word ik toch weer opnieuw geconfronteerd met de enorme chaos die ik in mijn opruimpoging heb gecreëerd. En dus zit ik huilend op de wc, omdat ik volledig het overzicht kwijt ben en niet meer weet hoe dit ooit weer goed moet komen.
Inmiddels is de logeerkamer een trampolinekamer, de gang redelijk rotzooi vrij en kan ik nog altijd niet vanavond in mijn eigen bed slapen, dus ik moet nog het een en ander gaan doen voor ik naar bed ga. Ik weet ook, dat ik nog altijd allergisch ben voor stof... :-)
Mijn opruimpoging is gestrand in een nog grotere puinhoop dan het al was en ik zie echt door de bomen het bos niet meer. En dus hoop ik dat het gauw maandag is, zodat mijn woonbegeleider me misschien kan helpen om me te vertellen bij welke bomen ik het beste kan beginnen met kappen, want ik zie het (nog) niet (meer).
Ben ik echt de enige die dit overkomt? of is dit een 'relatief normaal' verschijnsel???
Het doet me denken aan mijn opleiding en een mentor die ik destijds had. Zij probeerde de (mentale) chaos die mijn leven op dat moment was, een beetje in goede banen te leiden. Op een dag zei ze tegen me, nadat ik weer eens over de zeik terug kwam van een 'therapie' sessie: "Opruimen geeft rommel".
Nooit gedacht dat ze dat ook letterlijk bedoelde....
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?