Tijdens familiefeestjes was hij doorgaans niet bij het luidruchtige gezelschap te vinden, maar zat hij in z’n eentje in een relatief stil hoekje van het huis over een boek gebogen. Af en toe werd hij door een familielid dan aan z’n haren terug naar binnen gesleurd, onder het mom van: “doe niet zo ongezellig”, maar al gauw verdween hij ongezien weer terug naar zijn hoekje en zijn boekje.
Voor hij de middelbare school bereikte, was hij klaar met de ‘jeugdafdeling’ van het plaatselijke bibliotheek bijgebouw en mocht hij, bij hoge uitzondering, boeken lenen van de volwassen afdeling.
En Mick was gelukkig.
Boeken waren een soort vlucht, maar ook een redding. Door lezen en zichzelf verliezen in de wereld uit de boeken, kon hij ontsnappen aan zijn eigen wereld en dat was voor hem een zaligheid, en misschien zelfs ook wel een noodzakelijkheid.
En terwijl zijn klasgenoten op de middelbare school een hekel kregen aan lezen, puur vanwege het feit dat je voor je eindexamen voor elke taal in je vakkenpakket een belachelijk hoog aantal boeken moest lezen, die vaak ook nog eens moesten voldoen aan allerlei saaie, verplichte eisen, las Mick braaf alle benodigde boeken, en meestal ook nog eens met veel plezier.
Er was slechts één boek dat hij niet uit gekregen had..... en waar begon zijn mondeling Engels mee? Juist ja.... maar hij dwaalt af....
Lezen dus! Mick vond het heerlijk.
Maar toen de vriendjes in zijn hoofd veranderden in minder goede vriendjes en zelfs vijanden en zijn hoofd nooit meer stil stond (qua gedachten), werd zijn concentratie ook steeds minder en lezen lukte niet meer.
Hij probeerde het wel, maar begreep niet wat er op een pagina stond en moest dat dan vaak (meerdere keren) opnieuw lezen, om dan tot de conclusie te komen, dat hij het nog steeds niet wist.
Lezen werd een crime en dus stopte Mick met lezen.
Hij greep naar luisterboeken. Nog handiger ook, want met een luisterboek kun je ook nog eens twee dingen tegelijkertijd doen. En hij was wederom erg blij met deze uitvinding.
Alleen kwam hij er al snel achter, dat hoe goed, leuk of spannend een boek ook kan zijn, of je het als dusdanig kunt ervaren hangt heel erg af van wie het voorleest.
Inge Ypenburg bijvoorbeeld, weet zelfs het meest spannende boek tot een hel te maken.... stel dat zij Harry Potter boeken voor zou lezen (wat ze gelukkig niet doet), dan zou Mick spontaan afkicken van zijn Harry Potter verslaving, puur vanwege de voorlezer(es).
Een tijd geleden probeerde Mick weer eens een ouderwets boek te lezen, maar het lukte hem niet. Wel merkte hij dat het lezen via zijn iPad hem iets beter afging.
Maar toen hij tot twee keer toe die (best zware) iPad (air!) op zijn neusbrug liet vallen, was de lol er wel vanaf en gaf hij het weer op.
Tot hij een paar weken geleden een financiële meevaller had en in een doldwaze, impulsieve bui een e-reader kocht. Hij gooide er 1400 jeugdboeken op (die had hij toevallig nu eenmaal bij de hand) en begon vol goede moed.
En wat blijkt? Het is een uitkomst! Het ding is licht, ligt lekker in de hand, is rustig voor de ogen, heeft geen last van de zon in het schermpje, kortom, zalig!
En ineens kan onze Mick weer uren lezen! Hij verliest zichzelf weer in verhalen, op een positieve manier. Hij heeft in de vijf weken dat hij dit ding heeft al zeker tien boeken uitgelezen!
En hij is er zo blij mee!
Soms lijken dingen heel erg vanzelfsprekend, tot je het (door wat dan ook) kwijtraakt. Dus ja, Mick voelt zich dankbaar en erg blij!
 |
| foto: eigen baksel van het ding in kwestie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?