Ik ga dit niet schrijven omdat ik zielig ben, of zielig gevonden wil worden, maar ik ben ervan overtuigd dat er een hele hoop mensen zijn zoals ik, die hiermee worstelen en uit schaamte daar niet over durven te praten.
Ik woon op mezelf, heb geen partner en met mijn familie heb ik (om hele goede redenen) nauwelijks/geen contact. Ik deel mijn huis dan wel met een boel knuffelbeesten die voor mij ook echt van waarde en zelfs tot steun zijn, maar als puntje bij paaltje komt, zijn het niet echt de beste gesprekspartners.
Ik gok dat ik al heel erg lang eenzaam ben. Ik denk zelfs dat ik altijd eenzaam geweest ben. Want eenzaamheid heeft niet zozeer te maken met de aanwezigheid van mensen om je heen. Ook in een hele grote groep mensen, of met een paar goede vrienden, kun je je tóch ontzettend eenzaam voelen.
Ik denk dat eenzaamheid vooral te maken heeft met het missen van (een gevoel van) verbinding. En heel soms voel ik dat wel (eventjes), maar heel vaak ook niet.
Ik denk dat één van de redenen waarom ik ooit als kind stemmen ben gaan horen, naast alle trauma, ook te maken heeft gehad met een (bijna) chronisch gevoel van eenzaamheid. Ik weet dat het niet alleen voor mij geldt, maar stemmen zijn vaak een oplossing voor eenzaamheid. Voor mij in ieder geval wel. Ik zou ze dan ook niet kwijt willen, zelfs de vervelende stemmen niet, want als zij ook vertrekken, dan heb ik niks en niemand meer. Althans zo voelt het.
En dat klinkt misschien een beetje lullig naar mijn vrienden toe, die er wel, ondanks hun eigen leven, hun gezin, hun baan enz. voor me zijn. Maar het is anders, juist door dat eigen leven, gezin en baan.
Ik ben de hele dag alleen, elke dag. Ik zie dagelijks de caissières van de supermarkt en/of de bioscoopmedewerkers. Eens per week komt m’n begeleider op bezoek en als het écht een topweek is, dan komt ook m’n psycholoog die week op huisbezoek, maar verder zie ik nauwelijks iemand.
En dat is geen geklaag, ik weet namelijk heel goed dat ik erop uit kan trekken en activiteiten kan ondernemen om mensen te ontmoeten, maar dan kom ik weer uit bij het punt over gebrek aan gevoel van verbinding, want voor mij lost dat niets op: ik voel me dan vaak nóg eenzamer.
Doordat er nooit echt iemand is om dingen te delen, doe ik veel op Facebook. Veel mensen zeggen en vinden dat ik té veel op Facebook deel en dat kan, maar als er verder niks of niemand is, dan is Facebook toch op de een of andere manier een relatief veilige manier om contact met de buitenwereld te hebben.
Omdat dit een van mijn weinige uitlaatkleppen is, is het voor mij ook van waarde of mensen daar reageren. En ik weet wel dat dat misschien erg sneu is, maar als ik iets schrijf en mensen nemen de tijd/moeite om daar een reactie op te schrijven, dan voel ik me gek genoeg gezien. En gezien worden maakt (mij) minder eenzaam.
Eens in de zoveel tijd loopt mijn gevoel van eenzaamheid zo uit de hand (vaak als er ook allerlei andere ingewikkelde dingen spelen) dat ik het gevoel krijg dat niemand me mag, niemand me de moeite waard vindt en niemand in me geïnteresseerd is. Critters..... ja, ik weet het. Maar critters kunnen héél reëel aanvoelen als je slecht in je vel zit.
Op dat soort momenten, plaats ik wel eens een berichtje op Facebook dat ik me eenzaam voel en dat ik me afvraag of ik überhaupt wel vrienden heb. En ook dat is vast niet aardig voor de mensen die me wel zien en reageren, maar omdat ik het hier thuis niet kwijt kan, deel ik het daar.
En dan gebeurt er dus iets heel eigen-en-aardigs... althans in mijn ogen. Binnen no time, krijg ik van heel veel mensen een digitale knuffel, een hartje, een like, of wat dan maar ook. Ineens blijk ik niet onzichtbaar te zijn, zoals ik op dat moment echt serieus denk/voel. Ineens lezen mensen blijkbaar wél wat ik deel en wordt er gereageerd. En dat vind ik heel erg lief, maar het maakt me ook een beetje verdrietig..... want ik heb sterk het gevoel dat ik aan het bedelen ben voor die ‘aandacht’, om gezien te worden en dat voelt niet fijn. Ik wil graag oprecht gezien worden, niet omdat het moet....
Dus...... iedereen die gereageerd heeft: dankjewel, ik weet dan wel niet hoe ik erop moet reageren, maar ik waardeer het echt.....
En zou het niet supertof zijn, als we af en toe spontaan eens aan elkaar laten weten dat je aan iemand denkt, of dat je iemand ziet of hoort of in het geval van Facebook, laat zien dat je iemand gelezen hebt? En niet alleen als iemand er expliciet (of minder expliciet) om vraagt?
Ik denk serieus dat dat, niet alleen voor mij, het gevoel van eenzaamheid en er niet toe doen een beetje kan verlichten.
Dank jullie wel.
Je bedelt niet Mick. Ik zou het meer mogen durven. Dat hulp vragen en aangeven wat ik nodig heb. Dus mooi en inspirerend geschreven. Dankjewel <3 :-) !!
BeantwoordenVerwijderen