In die hele lange tijd, heb ik best wat dingen mogen leren. Wijze lessen, maar soms ook wel wat minder goede dingen.
Één van de dingen die ik in al die jaren te horen kreeg, was dat ik niet in andermans hoofd kon kijken. Ik kon niet weten wat iemand dacht of zou gaan doen. En dat was best wel een moeilijke en harde leerschool, want in mijn ogen was ik hier best wel goed in.
Ik kon aan één blik van iemand zien wat hij (vooral over mij) dacht en zelden pakte dit in mijn voordeel uit. Ook kon ik aan één beweging zien hoe iemand over mij dacht. De subtielste spiertrekking, wenkbrauw spasme en dergelijke werden door mij gespot en onmiddellijk wist ik dan dat de ander negatief over mij, mijn denken, mijn doen en laten dacht. En geloof me, daar wordt een mens, of toch zeker dit mens, niet gelukkiger van.
En dus kreeg ik jarenlang te horen dat ik deze ‘helderziendheid’ los moest laten. Dat als ik wilde weten wat iemand dacht of vond, ik het beter gewoon aan die persoon zelf kon vragen. Of die persoon de waarheid zou spreken... tja, dat zou ik nooit weten natuurlijk, maar het was het proberen waard en dus ging ik ermee aan de slag.
En ik ga echt niet beweren dat ik mijn oude gewoonte geheel overwonnen heb en nu nooit meer denk dat ik weet wat iemand (van me) denkt, want oude gewoontes zijn heel hardnekkig, maar ik ben er wel beter in geworden om me er bij neer te leggen, dat er nu eenmaal altijd mensen zullen zijn die niet geheel positief over mij zullen denken. Ik ben namelijk ook niet altijd geheel positief over iedereen.
Maar goed. Steeds vaker ben ik met de auto onderweg op stukken waarvoor ik vroeger de trein zou nemen. Puur omdat ik erachter kom dat ik autorijden stiekem best leuk vind, zolang ik maar niet hoef te parkeren....
En steeds meer kom ik dan ook tot de conclusie, dat de psychiatrie mij iets heel nuttigs heeft proberen af te leren.
Meer en meer zie ik om me heen op de weg mede-weggebruikers die toch echt de overtuiging hebben, dat ik, zonder enige aanwijzing van hun kant, moet weten wat ze gaan doen. Ze zoeven vlak voor mijn racemonstertje ineens mijn weghelft op, gaan zonder teken weer terug en ik moet dat allemaal maar kunnen voorspellen!
En als ik dat niet kon voorspellen en in mijn schrik soms bescheiden op m’n claxon duw, krijg ik erg vaak een boze blik al dan niet gepaard met een specifieke zwaai van een vinger....
Toen ik mijn racemonster kocht, zaten er bij het stuur allerlei stokjes die je bijvoorbeeld kon draaien en naar boven en naar beneden kon bewegen. Als ik het linkse stokje naar boven bewoog ging er aan de rechter voor en achterkant van mijn auto een oranje lampje knipperen en als ik het linker stokje omlaag bewoog, dan gebeurde hetzelfde aan de linkerzijde van de auto.
Keihandig! Zo kon ik anderen laten weten wat ik van plan was, ook als ik dat heel onhandig of last minute besloot te doen....
Ik kom dus meer en meer tot de conclusie dat de psychiatrie me de verkeerde dingen heeft geprobeerd af te leren, want mijn ‘helderziendheid’ was misschien niet zo goed voor m’n zelfvertrouwen, maar in dit soort situaties zou het wel verrekte handig (en veilig) zijn geweest...
Maar ja, het werkt nu eenmaal niet zo, ik ben op dit gebied, net als de meeste weggebruikers, verre van helderziend. Dus mochten die stokjes tegenwoordig een assescoire zijn die je bij moet kopen, investeer er alsjeblieft in en gebruik ze vervolgens alsjeblieft ook gebruiken (en dan het liefst ook nog vóórdat je van baan wisselt en niet pas als je al op die nieuwe baan zit)??
Namens mij en mijn racemonster: bedankt.....
 |
| Bijschrift toevoegen |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?