Nu heb ik nog nooit van mijn leven kies- of tandpijn gehad dus ik weet niet exact hoe dat dan zou moeten voelen, maar feit was dat ik iets voelde in/rond mijn kies.
Zondag werd het erger en zo erg dat ik er last van begon te krijgen en dus naar de ibuprofen greep. Iets dat ik op zich niet zo heel snel zal doen, simpelweg omdat ik niet zo van pilletjes hou.
Op maandagochtend kwam mijn woonbegeleider langs en ik vertelde hem dat ik kiespijn had en dat ik heel erg twijfelde of ik wel of niet de tandarts moest bellen. Ik had daar uiteraard al twee dagen en nachten over na liggen denken, dus alle doemscenario's waren reeds de revue gepasseerd en ik kwam tot de conclusie dat ik zó bang was, dat ik nog liever dood zou gaan, dan naar de tandarts....
Waar die angst vandaan komt? Tja, ik ben sowieso al niet zo'n grote fan van de tandarts, al kwam ik er bij de switch naar mijn huidige praktijk achter dat het niet zo zeer de tandarts activiteiten zijn waar ik geen fan van ben, maar die van de mondhygiënist. Nu heb ik ook nog eens een op zich heel grappige maar ook behoorlijk sarcastische mondhygiënist die niet zo goed weet wat zijn woorden met mij doen. Ik snap namelijk nooit of hij serieus is of een grapje maakt. Dat vind ik normaal al ingewikkeld om aan mensen af te lezen, maar ondersteboven liggend in een stoel, ben ik daar al helemaal geen ster in. Hij vertelde me al meerdere keren dat ik 'mijn verstandskiezen moest laten wegsnijden' en vond het ook nodig om dat even in detail in horror movie stijl te gaan beschrijven.
Nu heb ik in het verleden al twee keer zeer onsuccesvol met de kaakchirurg kennis mogen maken, dus mijn antwoord was standaard: zolang ik nergens last van heb, gaat helemaal niemand ergens in snijden.
Maar goed.... nu had ik dus last... en het was ofwel mijn achterste gewone kies, ofwel die daarachter: de gevreesde verstandskies....En dus was ik doodsbang dat er gesneden zou gaan worden....
Uiteindelijk besloten woonbegeleider en ik samen om toch maar een afspraak te maken, maar uiteraard wel pas ná mijn werkmiddag, want stel je voor ik zou mijn eigen belangen eens voorop stellen... En zo stond er na een werkdag met zeer veel pijn, woensdagochtend dan toch echt een afspraak gepland.
Maar nu wil het feit dat ik een vreemd lijf heb. Of een vreemd hoofd, of toch zeker de combinatie van beiden. Ik ben in het verleden zodanig 'getraind' dat wanneer ik bang ben, of op een andere manier overweldigd word, de connectie tussen mijn lijf en mijn hoofd niet helemaal goed meer werkt. In de medische wereld noemt men dit ook wel (een vorm van) dissociatie.
En ja, het was voorspelbaar: ik ben bang voor de tandarts, dus op mijn fiets er naartoe voel ik de pijn nog wel, maar eenmaal bij de praktijk aangekomen, voel ik mezelf uit mijn lijf verdwijnen. Ik ben er lijfelijk nog wel, en verstandelijk ook nog wel (ik werd niet overgenomen) maar ik was niet meer in staat om ook nog maar iets te voelen..... dus ook geen pijn.
Toen ik uit de wachtkamer geroepen werd, voelde ik dat het echt niet goed zat. Ik liep namelijk niet zo zeer, maar 'zweefde' naar de behandelkamer (een beetje zoals Dementors in Harry Potter zich voortbewegen) en dat was een gevoel dat ik al lang niet meer gehad heb.
Ik vertelde de tandarts (een voor mij onbekende, mijn vaste tandarts was afwezig) dat ik een dissociatieve stoornis heb en dat ik daardoor soms pijn niet kan voelen. Dat dat niet betekent dat de pijn er op dat moment niet is, maar dat ik het op dat moment niet kan waarnemen. De man keek me een beetje glazig aan en ik ken die blik.... Iemand die nog nooit van dit verschijnsel gehoord heeft.
Toch deed de man zijn best. Hij ging duwen en trekken aan mijn tanden. Ging op mijn kiezen kloppen (iets dat, zo leerde ik later, mensen met 'échte' kiespijn in de stoel doet omdraaien van de pijn) maar ik voelde niks en reageerde nergens op.
De tandarts stond met zijn spreekwoordelijke mond vol tanden en met zijn handen in het haar. Wat nu?
Ik kon de pijn wel beschrijven en aanwijzen waar het zat, maar hij kon niks constateren, want ik reageerde nergens op. Vooruit, laatste redmiddel: foto's maken. En het 'grappige' (of meer: frustrerende) is, dat zodra ze dat plaatje tussen mijn tanden steken en zeggen dat ik dicht moet bijten, ik aangeef dat dit niet past en in mijn mond snijdt, ik wel degelijk DIE pijn voel, maar nog steeds niet de kiespijn.
Afijn... Aan de foto's was ook niks te zien en dus werd ik weggestuurd onder het mom dat er 'niks aan de hand was', waarop boze Roy in mijn hoofd schreeuwde: dat klopt lul, het is ook niet z'n hand, maar z'n mond!
(en ik snap echt wel dat als hij op de foto's niks afwijkends kan zien, hij ook écht niks voor me kan doen, maar toch)
En terwijl ik mijn fiets van het slot haal, erop spring en verdrietig begin te fietsen (mijn pijn was namelijk echt niet verzonnen, die had ik echt!) komt binnen 100 meter de pijn in volle hevigheid weer terug.
En ik word er zó vreselijk gefrustreerd en verdrietig van, want ik heb hier geen controle over, ik speel geen spelletje met je, en ik stel me ook niet aan. Het gebeurt echt, en de pijn is echt, net zo goed als dat het niet voelen van de pijn echt is.
Eenmaal thuis bel ik verdrietig, jankend en gefrustreerd met mijn woonbegeleider en vertel wat er gebeurd is. Hij geeft de suggestie een afspraak met de huisarts te maken en ik twijfel omdat daar hoogstwaarschijnlijk exact hetzelfde gaat gebeuren, maar ik doe het toch.
En weer twee dagen later kan ik bij een (voor mij onbekende) huisarts terecht, waar ik wederom vertel dat ik een dissociatieve stoornis heb en soms de pijn niet kan voelen, terwijl hij er wel degelijk is. En weer krijg ik die glazige blik en zakt de moed me in de schoenen.
Uiteindelijk kijkt en voelt ze hier en daar een beetje en komt dan tot de conclusie dat mijn klieren opgezet zijn. En ik mag weer naar huis met de mededeling; slik maar ibuprofen en als het volgende week niet over is, kom je maar terug...
Ik word er een beetje moedeloos van. En ik zou zó ontzettend graag willen dat men in de diverse medische beroepen iets meer over dit soort fenomenen zou weten! Ik wéét dat het psychiatrisch is en in die zin niet bij een tandarts, fysiotherapeut of huisarts thuis hoort, maar als je er mee te maken kunt krijgen, is het in mijn ogen absoluut de moeite waard om er meer van te weten!
Het zou zóveel schelen als ik zou weten dat degene die ik voor m'n neus krijg wéét dat dit bestaat, en dat dit kan gebeuren. En me zou geloven ALS het gebeurt en belangrijker nog: me toch gewoon serieus neemt.
Kortom: nog genoeg werk aan de winkel.
 |
| foto: gejat van internet. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?