Nu komt dat wel vaker voor, immers, met zoveel verschillende leeftijdscategorieën in één hoofd, loopt er (communicatief) wel eens wat mis, maar de ene keer levert het meer drama op dan de andere keer.
Dit keer was het drama HEEL ERG GROOT.
Als er al veel (spannende) dingen tegelijk gebeuren, dan is de kans op drama een stuk groter dan wanneer alles relatief 'normaal' en gladjes verloopt. Maar zelfs wanneer IK denk dat alles koek en ei is, dan nog kan dat voor de verschillende bewoners van mijn hoofd nog een hele andere zaak zijn.
Zo dus ook laatst...
Tijdens de enorme stapel afwas, die ik al een week aan het verzamelen was, verwondde ik mijn vinger aan iets scherps. Ik kon niet vinden waaraan ik mijn vinger had opengehaald, maar er zat toch echt een gemeen wondje, dus iets was er niet helemaal goed gegaan.
Nu zet ik me persoonlijk wel snel over dit soort gebeurtenissen heen, maar jongste telg Lesley is niet altijd zo snel klaar om ergens overheen te stappen. Minion en/of prinsessen pleisters doen wonderen, maar ze lossen nou eenmaal niet alle wereldproblemen op.
Hoe dan ook, het wondje bleek al gauw vergeten en het was al lang en breed genezen. Eind goed al goed zou je denken.
Tot op een ochtend, waarop ik toch al niet zo heel geduldig was, Lesley begon te vertellen over een 'Bijtbordje'.
Omdat ik toch af en toe vind dat ik haar moet wijzen op haar (soms heel hardnekkige) 'taalfoutjes' vertelde ik haar, dat het geen Bijtbordje was, maar een Ontbijtbordje. Maar Lesley hield voet bij stuk en riep: "Nee, nee, nee. Een Bijtbordje, ik weet het zeker!"
Nogmaals en met nog minder geduld, wijs ik haar erop dat zoiets niet bestaat en dat het goede woord Ontbijtbordje is. Maar ook Lesley's geduld met mij is soms eindig alleen wordt zij niet kribbig zoals ik, maar gaat hysterisch huilen. En dat is dan weer iets waarvan alle hoofd-bewoners op hol slaan.
Ik vraag haar waarom ze nou zo vreselijk moet huilen, dat het helemaal niet zo erg is als ze af en toe iets verkeerd zegt, dat ze dan weer iets bij kan leren (iets wat ze graag wil). Maar ik zei uiteraard weer het verkeerde en luid hysterisch snikkend denk ik iets te verstaan in de trant van: "het is wel een Bijtbordje, jij glooft mij noo-hoo-hooit".
Ik besluit het op te geven en zeg: Ok, jij denkt dat wij een Bijtbordje hebben, maar ik weet niet wat je daar dan mee bedoelt. Ze vertelt me opgelucht dat ze het kan laten zien. En dus sjok ik met tegenzin naar de keuken, waar ze me naartoe wil hebben.
Ik open op commando mijn keukenkastje, waar (zoals verwacht) de Ontbijtbordjes staan en ze vertelt me welk bordje ik moet hebben, welk bordje het bewuste Bijtbordje is.
Ik pak het op, zucht diep en zeg: maar Lesley, dit is toch net zoals de andere kleine bordjes een Ontbijtbordje? Ik snap het niet?
Lesley zegt: "maar deze kan bij-hij-ten! Die heeft in jouw vinger gebijt!"
Ik wil het bordje terugzetten, me er bij neerleggend dat haar fantasie op hol geslagen is met de woorden: Bordjes kunnen niet bijten, die hebben geen tanden.
Lesley wordt heel enthousiast, neemt mijn lijf over, moet lachen en zegt: "Welles!! Deze heeft wel tanden en daarom is het een Bijtbordje." Ze draait het bordje om en ik zie inderdaad twee scherpe 'tandjes'...
Verdorie...ze had alwéér gelijk!
Het mysterie van het Bijtbordje is ontrafeld...
 |
| foto: eigen baksel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?