Het zijn niet echt mega grote dingen hoor, gewoon wat kleine dingetjes met grote gevolgen.
En het heeft alles te maken met de stemmen in mijn hoofd.
Meestal schrijf en vertel ik alleen over de leuke en grappige dingen die er gebeuren, maar soms is het ook gewoon even helemaal niet grappig of leuk, maar gewoon ronduit kut en heftig.
Zo ook nu.
Het gedoe begon eigenlijk al een tijdje geleden. Het Sinterklaas snoep lag al erg vroeg in de winkels dit jaar en dan wordt Lesley, die 6 is (maar emotioneel veel jonger) een beetje gespannen. Want pepernoten betekent Sinterklaas en Sinterklaas is eng en spannend.
Uiteraard hakken we al heel veel jaren met dit bijltje en kunnen we deze hobbel met heel veel verhalen nog wel in toom houden, maar vanaf dat moment wordt Sinterklaas een soort van Voldemort in mijn hoofd en huis, en noemen we hem ook wel: 'Hij die niet genoemd mag worden' of 'de vijf december man'.
Iedereen in mijn hoofd weet dat hij zich daar (voor ieders bestwil) aan moet houden. Doen we dat niet, dan wordt de spanning bij Lesley zó hoog, dat we er vervolgens allemaal last van krijgen. Hysterische huilbuien, iedere vijf minuten vragen wanneer en/of Sinterklaas langs gaat komen enz.
En dat is één dag al heel vervelend, maar anderhalve maand lang, is dat niet vol te houden. Zo ver strekt de dosis geduld die ik (en dus mijn stemmen ook) heb meegekregen niet.
Vorige week, ging ik voor het eerst in tijden weer eens naar de bioscoop. Ik had niet van tevoren met iedereen overlegd welke film het ging worden, dus toen we voor het filmbord stonden, maakte Rik een hele domme fout. Hij zei namelijk: "we gaan niet naar één van die domme Sinterklaasfilms he? Dat is voor baby's!"
En tja, net als je wilt dat Lesley eens een keertje niet luistert, doet ze dat dus wel. En ze had héél erg goed geluisterd, want Rik zei niet 'film', maar 'filmS', dus er waren er meer! En acuut begon het gezeur. Uiteraard wilde Lesley naar die films, en het huilen begon. Ik vertelde dat de filmposters er wel al hingen, maar dat de films pas zouden draaien als Sinterklaas in het land was, maar dat dat nog héél lang duurde. Dat hij nog niet eens onderweg was! En twee seconden lang dacht ik dat het gevaar geweken was...
Maar ja.... de mevrouw voor ons bestelde doodleuk twee kaartjes voor een van die nog niet draaiende films en Lesley is misschien wel jong, maar niet dom. Dus het drama begon opnieuw.
De hele film lang (een andere dus) heeft ze hysterisch er doorheen zitten janken, tot grote ergernis van Rik, Roy en mijzelf. Rik is boos op Lesley, Roy is woedend op Rik, want hij heeft dit veroorzaakt en ik ben geïrriteerd door ze allemaal (heel goed wetend dat ikzelf een fout heb gemaakt: ik had van tevoren een film moeten overleggen). En dit moddert dus al een week of wat door.
Gisteren kwam onderstaand plaatje voorbij op internet en ik lag helemaal in een deuk. Ook de andere volwassenen en pubers in mijn hoofd moesten er heel hard om lachen. En Lesley, die het niet begreep en daar een beetje extra huilerig van werd, hield niet op met de vraag 'waarom moeten jullie lachen?'
Rik besloot (omdat hij het zo zielig vond dat Lesley het grapje niet snapte), heel goed bedoeld, om het grapje even aan Lesley uit te leggen.... En dát had hij dus beter niet kunnen doen, want als Lesley érgens niet mee kan dealen, dan is het wel met 'dieren die pijn hebben of zielig zijn'. En een in honderden stukjes gehakte (niet bestaande) Knorretje, viel wel in die categorie.
De hel brak los. Lesley wederom hysterisch. Rik heel erg boos op Lesley met haar gekrijs. Roy compleet over de zeik en agressief tegen Rik. Rik die zich niet begrepen en niet gehoord voelt en dus steeds door alles heen gaat schreeuwen (onder het mom van: jullie luisteren niet naar mij, nou dan luister ik ook niet meer naar jullie). De volwassenen die zich terug trekken en hun mond houden en ik??? Ik die even zó ontzettend overprikkeld raak, dat ik niet meer kan nadenken en niet meer weet wat ik moet of kan doen.
En dan val ik terug in oude strategieën waarvan ik inmiddels op zich best wel weet dat het voor geen meter werkt, namelijk met mijn hoofd tegen de muur bonken om te zorgen dat het rustig wordt (wat overigens nog nooit gewerkt heeft).
En ja, ik weet dat dat niet werkt. Maar dat weet ik alleen op de momenten dat ik nog kan denken, en dit soort situaties zorgen voor kortsluiting in mijn hoofd en dan kan ik dus niet meer denken.
Ik kreeg het niet stil en dus ging dit de hele nacht zo door. Het leek wel een soort van kinderoorlog in mijn kop. Nu is het nooit stil en ben ik op zich wel gewend om door gepraat en gemopper heen te slapen, maar vannacht was dat even geen succes. Het lukte me niet, maar ik mocht vandaag toch echt weer gewoon aan de slag met een 'dagprogramma'.
Dat dagprogramma werd geen succes. Ik ben moe, geprikkeld, verdrietig en voel me een beetje machteloos. Ik hoor de wereld om me heen letterlijk niet meer zo goed en dat frustreert me nóg meer.
Op dat moment wordt het leven even een groot gevecht met en tegen mezelf en dat valt niet mee.
En dus dook ik dan ook maar de bank op met het enige dat op zo'n moment niet helpt, maar de boel een beetje draaglijker maakt: mijn knuffel Gijs....
Dit soort dagen, waarop ik geen idee heb hoe ik de boel rustig kan krijgen of hoe ik met/in de chaos moet functioneren komen gelukkig nog maar heel zelden voor. Maar vandaag was het raak en het is nog steeds niet over.
Misschien ben ik wel gewoon verwend inmiddels. Ik kan namelijk doorgaans best goed omgaan met alles wat er in mijn hoofd gebeurt. En wie weet komen dagen zoals vandaag daarom dan wel tien keer harder binnen.
Het feit dat ik er op de meeste dagen goed mee om kan gaan, was de weg naar herstel en heeft me mijn leven terug gegeven. Maar het zijn dit soort dagen waarop ik serieus twijfel aan het nut van herstel, aangezien dit soort dagen me het gevoel geven dat ik in al die jaren nog steeds geen reet heb geleerd.
(En dat het niet zo zwart wit is als ik nu denk, weet ik best... maar hé, dat denken gaat even niet zo soepel meer)
 |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?