15 november 2019

Een zee van herkenning....

Heel lang heb ik niet kunnen lezen. Gewoon omdat ik er de rust en de concentratie niet voor had. De stemmen in mijn hoofd zijn dan niet altijd vijandig meer, maar door het voortdurende geklets is het soms best wel lastig om me te concentreren. Tel daar ook nog de stormvloed aan eigen gedachten bij op, die overal doorheen komen en je komt er al snel achter dat concentratie misschien niet mijn sterkste punt is.

Toch was lezen altijd al iets dat ik graag deed. Ik kon me als als jong kind al verliezen in de werelden die boeken te bieden hadden. Dus het feit dat ik het niet meer voor elkaar kreeg, was voor mijn gevoel best wel een groot verlies en een nog grotere frustratie.

Ik ontdekte luisterboeken en dat was serieus DE uitkomst voor me. Niet alleen kon ik zo tóch boeken lezen, ik kon ook nog eens iets anders tijdens het lezen doen! I-DE-AAL.
En zo luisterde ik heel veel boeken, terwijl ik het huishouden deed, borduurde, puzzelde enz.

Inmiddels lukt 'gewoon' lezen me af en toe ook weer, dus tegenwoordig is het een afwisseling van luisteren en lezen.

Afgelopen week viel mijn oog op het (luister) boek: Sorted van Jackson Bird.
En wow... wat was ik hier blij mee.

Geen zorgen, ik zal jullie een book review besparen, maar ik wil heel graag vertellen wat dit boek met me deed. Want het raakte me, en niet zo'n beetje ook...

Het boek is het verhaal van Jackson, die bij zijn geboorte tot 'vrouw' gebombardeerd werd.
Hij voelt zich echter geen meisje, maar meer een jongen.

Je raadt het al, Jackson is transgender, maar voor hij dit zelf doorheeft en kan accepteren gaat er een hele zoektocht aan vooraf. En tja.... dat is dus wat mij zo ontzettend raakt in dit boek.

Voor een groot deel, zou ik het zelf geschreven kunnen hebben. Het is voor mij een zee van herkenning en dat vind ik soms heel grappig, maar soms moet ik er ook van huilen.
Weten dat je niet de enige bent, dat je geen 'freak' bent en dat er meerdere mensen zijn zoals jij, is prettig en misschien zelfs wel noodzakelijk om te overleven. Al klinkt dat wellicht een beetje overdreven.

Toen ik eindelijk een woord voor mijn gevoelens had gevonden (transgender), trok ik de stoute schoenen aan en ging naar een 'lotgenotengroep'. Aangezien ik niet zo'n sociaal dier ben, vond ik dat doodeng. Maar hé, ik kende niemand in mijn omgeving die écht begreep wat ik voelde, dus moest ik misschien die grote, enge stap toch maar zetten.

En zo nam ik op een dag de trein naar Amsterdam, op naar een groep mensen die ik niet kende.
Dood eng vond ik het. Zou ik er wel tussen passen? Zouden ze me niet raar vinden? Zouden mijn gevoelens niet gek zijn?

De eerste poging om daar te komen, mislukte. Iemand had niet zijn dag en besloot er een einde aan te maken, waardoor ik nooit verder kwam dan Eindhoven. Maar mijn volgende poging, was succesvol en ik kwam wel aan waar ik 'moest' zijn.

En al mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Op het moment dat ik de ruimte binnen stapte en om me heen keek, wist ik dat ik op mijn plek zat. Hier hoorde ik thuis en het voelde goed.
Mensen spraken zinnen uit die ik zelf gezegd zou kunnen hebben en ze maakten zinnen af met woorden die uit mijn eigen hoofd leken te komen.
Het was een verademing en voelde als thuiskomen.

Toch ben ik niet vaak naar die groep gegaan. De wereldreis om er te komen kostte me veel energie en ik kreeg een ander 'probleem'.

Tot die tijd had ik mezelf altijd gezien als 'hetero'. Als er één zekerheid was in het leven, dan was het wel dat ik op mannen viel. Tot ik dus in die groep terecht kwam en ik dus op slag verliefd werd op een andere deelnemer daar. En deze persoon, kampte met hetzelfde 'probleem' als ik, namelijk, niet weten wat je bent, man of vrouw.

Deze persoon was, net als ik, geboren als vrouw, maar voelde en presenteerde zich als man. En ik viel als een blok voor hem, op het bakvis niveau af. Ik kon niet slapen, niet eten,.... dat had ik nog nooit gehad.

Blijkbaar viel ik dus niet zo zeer op 'mannen', maar op mensen die ik als 'man' waarnam...
Maar, los van het feit dat ik niks met die verliefdheid deed, gooide dit ook een zekerheid omver:
was ik wel hetero?

Want als ik mezelf man voel en ik val op mannen, ben ik dan hetero of homo?

En het maakt geen donder uit hè, laat ik dat even duidelijk maken, maar het zette me wel opnieuw weer aan het denken.

En ook de schrijver van dit boek worstelde met 'dit probleem'.
Nog nooit heb ik dit 'dilemma', deze worsteling zo open en hardop aan iemand verteld. Omdat ik me er ook wel een beetje voor schaam en daar stond het gewoon, zwart op wit, uit de pen van een ander....

Zoals ik al zei: het boek was een zee van herkenning, een gevoel van thuiskomen. En ik vind het zo duidelijk beschreven, dat ik zou willen dat de hele wereld het zou lezen en het dan eindelijk zou begrijpen....

Maar ik weet dat het zo niet werkt.
Sommige dingen kún je niet begrijpen, als het je niet persoonlijk (of van heel nabij) raakt.
En dat is niet erg, als je maar respectvol en open bent/blijft.

Ik zwem nog even verder in mijn zee van herkenning...

foto: 'Sorted' by Jackson Bird

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Babbel je mee?