In mijn geval betekent dat psychiatrische zorg en nóg iets specifieker: ik krijg woonbegeleiding.
Ik woon zelfstandig, maar heb met sommige zaken (vooral regelzaken) ondersteuning nodig en het is nogal belangrijk dat ik 'mijn hoofd leeg kan maken', al weet ik inmiddels dat dat laatste toch een beetje een utopie is.
Maar goed, die zorg, die moet natuurlijk ergens vandaan komen, en ook ergens uit betaald worden. En dus heb ik zorg van een (niet nader te noemen) zorginstelling voor begeleid wonen en betaal ik voor die zorg een eigen bijdrage.
Tot zover is het allemaal nog redelijk overzichtelijk.
Nou zou het in mijn ogen heel logisch zijn, als je die eigen bijdrage zou betalen aan de instelling waar je zorg afneemt, immers, als ik naar de bakker ga om een brood te kopen, dan betaal ik de prijs van dat brood ook niet aan de woningcorporatie die het pand aan de bakker verhuurt....
Maar goed, mijn logica blijkt wel vaker iets te simpel want in hulpverleningsland is het net allemaal even wat omslachtiger geregeld.
Ingewikkeld, ingewikkeld.... maar ik zal een poging doen om het (voor zover ik het zelf begrijp) uit te leggen.
De zorg die ik ontvang valt onder de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) en de uitvoer daarvan is dan tegenwoordig weer ondergebracht bij de gemeente. De gemeente bepaalt of en wat voor zorg er nodig is en besteden dat dan weer uit aan een bepaalde zorginstelling, die de daadwerkelijke zorg levert.
De rekening van die zorg (en ik laat de inmenging van zorgverzekeraars en zorgkantoren even buiten beschouwing) komt voor het grootste deel niet op mijn bordje terecht, maar wordt uit mijn zorgverzekering betaald (denk ik). Maar ik moet zoals hierboven al gezegd, wel een eigen bijdrage betalen. En die betaal ik dus niet aan de zorginstelling, niet aan de WMO/gemeente, maar daarvoor is weer een andere instantie in het leven geroepen, namelijk het CAK.
Vorig jaar, 2020, was nogal een raar jaar, ook voor de geboden zorg, daar hoeven we niet veel over te zeggen. Hoewel mijn zorg het hele jaar dankzij de flexibiliteit van mijn woonbegeleider face to face door is kunnen gaan, kreeg ik van het CAK de mededeling dat er twee maanden geen zorg in rekening gebracht zou worden. Tof! En misschien ook wel een tikkeltje dubbel, aangezien ik zo ongeveer het dubbele (als het niet meer is) aan zorg heb gekregen, omdat die hele Corona me meer 'ontregelde' dan ik graag toe wil geven. Maar goed, aardig, want ik kan het geld goed gebruiken.
Bij het CAK ging men in 2020 over op een of ander nieuw systeem en daardoor liepen ze een achterstand op. Kan in theorie gebeuren, maar ergens in september kreeg ik maar liefst alle facturen van dat jaar in één keer op de mat. Gevolg: PANIEK! Want ik moest dus vóór januari 2021 maar liefst tien maanden aan eigen bijdrage gaan betalen en dat is best een dingetje als je amper rond kunt komen.
Het zorgde voor de nodige crisis hier en in mijn hoofd (en dus meer zorguren), maar ook dit kwam allemaal goed.
In januari 2021, was ik weer helemaal bij met betalen.
In maart 2021 kreeg ik op één dag, maar liefst elf brieven in één envelop van het CAK. Nog enigszins getraumatiseerd door die vorige acht brieven, keek ik er met argwaan naar, maar kwam er al snel achter dat dit niet zo zeer 'facturen' waren, maar 'correcties'. Er zat verder geen begeleidend schrijven bij, maar op elke brief stond dat ik 'teveel betaald had' en recht had op terugbetaling van het volledige bedrag, maar dan moest ik wel even mijn rekeningnummer doorgeven, want dat hadden ze niet.
(Die zin zorgt dan weer voor een soort van interne ontploffing, want ik betaal verdorie al jaren mijn eigen bijdrage aan jullie van dezelfde rekening, dus hoe kunnen ze die niet hebben? lijkt me sterk)
Op zich natuurlijk gaaf dat ik heel 2020 en een deel van 2021 terugbetaald krijg, maar achterdochtig als ik ben, wil ik dan wél even weten waaróm dat zo is, want ik geloof daar helemaal niks van! Toch gaf ik maar even online mijn rekeningnummer door (ha! tenminste iets dat ik wél zelf voor elkaar krijg!)
We besloten voor de zekerheid toch maar even contact op te nemen met het CAK. En dat was maar goed ook.
Daar kreeg mijn woonbegeleider namelijk te horen dat de WMO/gemeente aan hen heeft doorgegeven dat de Zorginstelling hen heeft laten weten dat ik per 1 januari 2020 uitgeschreven ben en dus geen zorg meer ontvang. En zowel mijn woonbegeleider (van die zorginstelling) en ik luisterden vol verbazing, want blijkbaar was de instelling dat dan al een jaar lang vergeten te vertellen aan mijn begeleider(s) en had de gemeente ook per abuis in januari 2021 een nieuwe zorgbeschikking (het 'bewijs' dat je recht hebt op zorg) mijn kant op gestuurd....
Nu was het de beurt aan de CAK medewerker om met haar oren te klapperen, want zij hadden die mededeling toch echt in maart 2021 van de WMO/gemeente gekregen. Dus als dat niet klopte, dan moesten we toch echt bij de WMO/gemeente zijn, die moesten de fout herstellen, maar dan zou het wel weer 12 weken kunnen duren voordat mijn zorg weer op gang zou komen (de betaalkant daarvan dan).
Die terugbetaling kon niet stopgezet worden, maar ze zou haar best doen.
Hier besloot mijn brein dat het tijd was voor een full on kortsluiting. Ik liep letterlijk met mijn kop tegen de betonnen muur in mijn flat, en takelde mijn hand toe met een theelepeltje (en dat is minder onschuldig dan het klinkt). Ik zag mezelf het doen, maar stoppen kan ik mezelf dan niet meer, mijn lijf handelt dan los van mijn brein of zo iets.
De zorginstelling werd gebeld met de vraag of ik inderdaad misschien uitgeschreven was, maar dat was uiteraard niet het geval.
De WMO/gemeente mevrouw werd ook nog even gebeld, maar nee, zij had écht geen fout gemaakt, maar ze zou het de volgende dag even uitzoeken...
Dat heeft ze ook gedaan hoor, maar dat heb ik zelf niet meer mee gekregen. Ik ben die dag, nadat ik een gat in mijn kop gebonkt heb en mezelf zo een lichte hersenschudding bezorgde, 'vertrokken' uit mijn lijf en een van mijn stemmen heeft het roer overgenomen en heeft twee weken aan het roer gestaan.
Uiteindelijk bleek de WMO/gemeente mevrouw wel degelijk een foutje (oeps, haha) gemaakt te hebben, maar ze had het weer rechtgezet, maar het zou natuurlijk wel even duren, voordat dat weer allemaal liep.
Ondertussen werd er één bedrag (van die 11) terug gestort, maar we besloten dat we daar pas actie op gingen ondernemen, op het moment dat ik weer terug ingeschreven zou zijn, anders zou alles door elkaar gaan lopen en het was zo al verwarrend genoeg.
Eind april viel er een brief in de bus van het CAK dat ik weer in zorg was.
Ok, fijn.... Even afwachten wanneer ik een brief krijg waarin staat dat ik die ene factuur weer terug moet storten en wachten tot de maand april in rekening wordt gebracht.
En zo ging mijn woonbegeleider afgelopen vrijdag met een gerust hart op voorjaarsvakantie.....
Vandaag viel er een envelop van het CAK in de bus, met daarin maar liefst tien facturen.... Of ik even heel 2020 wil betalen en de maanden tot nu toe van 2021.
En hoewel ik heel goed weet dat dit niet klopt (2020 is immers betaald en ik heb slechts één maand van hen terugbetaald gekregen) krijgt mijn hoofd/lijf toch weer acuut last van stress: Ik kan niet goed meer ademen (dat heet chronische hyperventilatie weet ik nu), ik heb last van mijn maag en voor de grap schoot het ook nog even in mijn rug.
Ik probeer die stress niet de overhand te laten krijgen, zoals de laatste keer, maar het betekent wel dat ik wederom al m'n zeilen bij moet zetten om in het hier en nu te kunnen blijven.
Ik heb besloten dat ik het niet ga proberen te regelen, maar dat ik braaf wacht tot mijn woonbegeleider terug is van vakantie. Want als ik nu zelf ga bellen, dan raak ik vrijwel gegarandeerd opnieuw tijd kwijt en dat wil ik niet.
Ergens is er iemand die ooit bedacht heeft dat dit soort 'scheiding der machten' een slim idee was, maar persoonlijk vind ik het één groot drama!
Het is overigens maar goed dat ik tegenwoordig één standaard bedrag betaal ongeacht de hoeveelheid zorg die ik ontvang, want door dit soort geintjes neemt het aantal uren dat ik zorg geleverd krijg wel exponentieel toe!
 |
| foto: bewijsmateriaal ;-) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?