Als je me een beetje zou kennen, dan zou je weten dat ik altijd het gevoel heb dat mijn leven vrij nutteloos is. Aangezien ik niet (meer) werk, althans niet in een officiële baan, ook geen vrijwilligerswerk (meer) doe, vul ik mijn leven eigenlijk voornamelijk in met voor mezelf te zorgen en me bezig houden met mijn vele hobby's.
Ik krijg nogal eens vaker commentaar op het feit dat ik (in de ogen van de ander) lui ben omdat ik niet werk of geen vrijwilligerswerk doe. En hoewel dat vast heel goed bedoeld is, word ik er ook best wel vaak moe, verdrietig en chagrijnig van.
Er is namelijk een reden waarom ik geen officiële baan heb, dat lukte me namelijk niet. En vrijwilligerswerk heb ik best lang gedaan, maar ook daar ben ik wel klaar mee. Op dit moment in mijn leven doe ik dus 'niks' en dat is voor mij meer dan genoeg. Ik wil op dit moment ook niet anders en dat is voor veel mensen maar moeilijk te begrijpen.
Ik ben al zó vaak in discussies/gesprekken beland waarin mensen vinden dat ik met al mijn kwaliteiten best een betaalde baan zou kunnen hebben en dat mijn leven dan zoveel zinvoller of zelfs beter zou zijn. En dat is dan meestal het moment dat mijn stekels aan alle kanten overeind gaan staan, want wie ben jij om voor mij te bepalen wat zinvol is en wat beter voor mij is? Besef je eigenlijk wel wat voor waarde oordeel je met zo'n opmerking geeft, hoe goed bedoeld ook, over mij en mijn huidige leven? Waarschijnlijk niet en dat is jammer.
Vaak wordt er gedaan alsof het hebben van een (al dan niet betaalde) baan zaligmakend is. Door het hebben van een baan klinkt het soms bijna alsof dat de oplossing voor alle (of toch veel) problemen zou zijn. En dat iedereen hier een stuk beter van wordt. En hoewel ik de redenering hier achter best wel begrijp, geldt dit echt niet voor iedereen.
Voor veel mensen geldt dat ze zich, door het hebben van een (betaalde) baan, nuttiger gaan voelen, zich gewaardeerd voelen, ze weer mee tellen en dat ze er zowel structuur als zelfvertrouwen aan over houden. Met wat geluk (maar niet altijd) gaat ook je financiële plaatje erop vooruit. Allemaal super positieve dingen dus.
Ik weet alleen dat mijn ervaringen me iets anders leerden. Ik wéét best dat ik zat talenten heb en ik durf zelfs van een aantal dingen te zeggen dat ik er (heel) goed in ben. Van die laatste dingen heb ik ook lange tijd geprobeerd mijn baan te maken.
Zo ontwikkelde ik dingen en gaf ik cursus/les. En dat vond ik ergens ook wel leuk, maar daar waar de meeste mensen na iets vaker te doen doorgaans steeds meer zelfvertrouwen krijgen, zich zekerder voelen en het gevoel hebben ergens beter in te worden, werkte dat bij mij eigenlijk juist averechts.
Als ik les of cursus moest geven, was ik dagen van tevoren al bijna (letterlijk) ziek van de zenuwen. Zelfs al had ik dit 'kunstje' al 50 keer gedaan, dan nog was ik keer op keer weer opnieuw zó ontzettend zenuwachtig. Als je me achteraf vroeg hoe het gegaan was, dan kon ik je dat niet vertellen. En niet uit 'valse bescheidenheid' zoals ik vaker naar mijn hoofd geslingerd kreeg, maar gewoon omdat ik het oprecht niet wist.
Ik wist best dat ik goed was in wat ik deed, zelfs op mijn mindere dagen, maar door mijn eeuwige onzekerheid, bleef ik denken dat ik niet goed genoeg was, het niet goed genoeg deed en kostte het me keer op keer al mijn energie.
Van één dagje (of een paar uurtjes) les geven moest ik bijna een week bij komen. Een week waarin ik niks méér kon, dan op de bank liggen en huilen. Gewoon omdat ik zo onzeker was over wat ik gedaan had, omdat de koek op was en omdat ik het even allemaal niet meer wist. Vaak genoeg ging deze vermoeidheid ook gepaard met suïcidale gedachten. En dat vinden mensen vaak over dramatisch, maar het is wat het is.
Hoe vaak ik dingen ook deed, ik werd niet zekerder, iedere keer was het weer opnieuw een strijd en kostte het me al mijn energie en soms dus zelfs meer energie dan ik had.
Voor mij was een baan dus zeker niet zaligmakend, het zorgde er eigenlijk voor, dat ik keer op keer opnieuw onderuit ging en dus mocht ik in overleg met het UWV stoppen met de dingen die ik deed. Gewoon, omdat zij ook tot de conclusie kwamen, dat dit niet goed voor me was.
(En ik schrijf wel het woordje 'gewoon', maar voordat je van het UWV mag stoppen met een baan, is er echt wel heel wat aan de hand...)
Hoe moeilijk ik het ook vond, de knoop doorhakken en stoppen met de dingen die ik deed, gaf me een zekere rust. Nog steeds doe ik één of twee keer per jaar (met toestemming van het UWV) een soort van les en nog steeds word ik daar onzeker van, maar ik doe dit omdat ik het toch ook heel leuk vind, maar ik ben wel heel blij dat ik dit niet meer wekelijks hoef te doen.
Dus nu.... nu doe ik niks... althans in de ogen van andere mensen. Lekker de hele dag op de bank hangen, tv kijken, beetje wandelen, beetje hobbyen. Heerlijk vinden ze dat....Ze zouden zo met me willen ruilen....
En ik snap best wel dat het er aan de buitenkant zo uit ziet: ik heb een heerlijk leven, ik hoef niks, ik hoef niet op tijd op te staan, ik hoef niet naar een baas te luisteren, ik ben mijn eigen baas en ik kan altijd maar doen en laten waar ik zin in heb en gaan en staan waar en wanneer ik dat maar wil. Dus tja, wat wil ik nog meer?
En zoals ik al schreef ik (kan en ik) wil het ook niet anders, dus misschien hebben al die mensen wel gelijk en ben ik gewoon lui.
De vraag is of dat dus ook daadwerkelijk zo is. Want goed, dat is dus de buitenkant.
In realiteit ben ik stiekem een soort van zwaan: aan die buitenkant, boven het water, zie ik er heel relaxed uit, dobber ik lekker rustig in het water, met de stroom meedrijvend: lekker niks doen, een beetje dobberen.
Maar onder water gebeurt er zoveel wat niemand ziet: ik peddel me te pletter. Ik probeer voor mezelf te zorgen, maar mijn zelf bestaat uit nog zoveel andere zelven met allemaal andere behoeften, verlangens, belangen enzovoort. En geloof het of niet, daar moet ik allemaal rekening mee houden en over onderhandelen, want als ik dat niet zou doen, zou ik geen leven hebben.
Ik ben de hele dag bezig met het sturen van mijn eigen gedachten (die als een soort van lawine in orkaan kracht rond razen), het onderhandelen met de stemmen, het opvoeden van de drie kids in mijn hoofd, scheidsrechter spelen, onderwijzer, opvoeder. Ik draai (zo goed en zo kwaad als dat lukt) een huishouden, doe de boodschappen, ben de kok, doe de was en probeer er voor anderen te zijn als dat ook maar even lukt.
Dus eigenlijk al die dingen waarvan de hele wereld klaagde toen corona uitbrak: al die rollen tegelijkertijd uitvoeren, dat was niet te doen. En ik doe ze elke dag, al mijn hele (zelfstandige) leven lang.
Dus tja.... Noem me lui, blijf zeggen dat ik 'niks' doe. Dat mag, ik neem het je niet kwalijk (alhoewel, diep van binnen wel hoor). De mens ziet nu eenmaal wat hij wil zien. En terwijl jij naar me kijkt en blijft vinden dat ik daar heerlijk rustig een beetje met de stroom mee lig te dobberen en niks doe, peddel ik me onder water te pletter, ben ik doodmoe en heb ik de grootste moeite om dat zwanenlijf enigszins elegant boven water te houden.
Dus sorry.... die baan en dat vrijwilligerswerk??? Dat kan er even niet meer bij. |
| plaatje: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?