Een verhelderend gesprek....

Goed... ik schreef hier al over mijn weer opnieuw toenemende worsteling met mijn genderdysforie en mijn twijfels over de vraag of ik wel of niet terug moet gaan naar de genderpoli.

Al die tijd worstel ik hier al in mijn eentje mee, want ik heb niet echt het gevoel dat ik hier met iemand over kan praten. Mijn netwerk is niet zo bijzonder groot, en het is nou niet echt een luchtig onderwerp wat je eens lekker bij een potje bier en een zak chips bespreekt. Ik niet in ieder geval. 

Misschien ligt dat er ook aan dat ik geen bier drink, maar het komt vooral ook omdat ik niet echt het gevoel heb dat er iemand in mijn omgeving is die mijn struggles hiermee echt begrijpt. En dat maakt dat ik me er heel eenzaam in voel.

Zelfs met m'n zorgverleners is het niet iets wat ik makkelijk op tafel gooi. En dus worstel ik in mijn eentje, denk en pieker me suf en in plaats van boven te komen, merk ik dat ik steeds verder wegzak: ik kom er in mijn eentje niet uit.

En dus besloot ik tijdens een wandeling (dat praat makkelijker, zeker over moeilijke dingen) met m'n woonbegeleider te vertellen over mijn vorige blog over de genderdysforie. Over m'n worsteling en dat ik eigenlijk graag terug zou willen naar de genderpoli, omdat ik nu denk dat ik klaar ben voor mijn volgende stap.

Waar ik destijds (in mijn behandeltraject) nog riep dat ik geen lichamelijke veranderingen wilde, weet ik nu heel zeker dat ik dat wel wil. Of nou ja, dat denk ik toch zeker te weten. Ik weet waar ik last van heb en ik weet hoe dat opgelost of toch zeker minder zou kunnen worden. 

We eindigden op een bankje en ik vertelde hem over mijn twijfels. En die twijfels gaan voor mij niet zozeer over of ik deze ingreep wel wil, maar veel meer over de praktische dingen er omheen. Na die ingreep kan ik namelijk helemaal niks en hoe moet dat als je alleen woont? Als je niet eens een pijnstiller uit een verpakking kunt duwen omdat dat teveel kracht kost? of een deur openen? Enz.

Dat zijn misschien voor een ander 'simpele zaken' die opgelost kunnen worden, maar in mijn hoofd zijn dit onoplosbare hordes die de hele ingreep onmogelijk maken en me daardoor tot wanhoop drijven. 

Ook mijn woonbegeleider vond het 'vreemd' dat ik me om dit soort zaken druk maakte. Hij gaf aan dat hij zich veel meer druk maakte om wat het psychisch met me zou doen....

Ik vroeg hem wat hij daarmee bedoelde en hij gaf aan dat hij zich afvroeg hoe ik mentaal erop zou reageren dat er dan een stuk van mijzelf weg zou zijn. 

En dat was voor mij een zeer verhelderende vraag. Want eigenlijk maakte het heel duidelijk dat hij niet begrijpt wat genderdysforie voor mij betekent, waar ik tegenaan loop. En daar kan hij niet zoveel aan doen, want ik praat er (inhoudelijk) ook niet zo heel veel over, dus tja, wat ik niet zeg kan hij ook niet weten. 

Maar in die hele vraag zit het hele punt verborgen... Ik ben daar niet bang voor, want datgene wat ze dan weg zouden halen (mijn borsten dus) hoort niet bij mij, heeft nooit bij mij gehoord. Het is iets dat er zit en er niet hoort te zitten en waar ik alleen maar heel veel last van heb.

Die nacht lag ik na te denken over dit gesprek en specifiek deze vraag... Waarmee zou ik het uit kunnen leggen?

Stel je voor dat er een derde arm uit je borstkas groeit. Nee, geen goed voorbeeld, want een derde arm zou nog wel eens handig kunnen zijn. Een tweede geslachtsdeel groeiend uit je borstkas dan? Nou nee, dat zouden sommige mensen ook nog wel positief kunnen vinden. Een derde been? Zou ook positief gelabeld kunnen worden... hmm, lastig....

Misschien is er ook geen vergelijking die het duidelijk kan maken. Tenslotte zijn die borsten die daar gegroeid zijn niks vreemds en staan ze bij anderen prachtig. Bij sommige mensen zijn ze zelfs functioneel, maar voor mij is het een soort van verlamd derde been dat daar groeit: het is raar, het is nutteloos, het hangt er maar te hangen, het hoort er niet en ik heb er last van....

Dus nee, ik ben niet bang voor de mentale gevolgen ervan. Ik denk dat ik blij zou zijn als ze eraf zouden zijn. Dat ik me letterlijk en figuurlijk een stuk lichter zal gaan voelen. Zou het mijn dysforie volledig oplossen? Nee dat denk ik ook weer niet, maar ik denk wel dat het een heel groot stuk zal schelen. 

Goed. Hij begrijpt me dus (nog) niet helemaal. En dat is niet erg (maar eerlijk is eerlijk: wel lastig), maar door het uitspreken van al die twijfels en vragen is de chaos in mijn hoofd momenteel iets minder. Daarnaast is het voor mijzelf ook verhelderend om te horen waar het bij de ander dan 'mis gaat' qua denken, want dat helpt mij dan misschien weer om beter uit te kunnen gaan leggen wat er gebeurt in een, of in ieder geval mijn genderdysfore brein.

Kortom... een verhelderend gesprek...

foto: internet