Zomerse dagen....

Het is weer zover: de lente begint langzaam over te gaan in de zomer en de temperaturen stijgen. Veel mensen vinden dat heerlijk, maar ikzelf weet niet precies wat ik ervan vind. 

Op zich vind ik het altijd fijn als het weer lente wordt. Aangezien ik in de herfst en winter ieder jaar redelijk depressief ben, was de lente en zomer altijd ‘mijn tijd’ van het jaar. Het gedeelte van het jaar waar ik het van moest hebben, het gedeelte van het jaar waaruit ik genoeg energie moest halen om de volgende herfst en winterdip weer door te komen. 

De laatste jaren echter, merk ik dat er een steeds minder groot verschil is in de seizoenen (voor mijn stemming). Herfst en winter blijven lastig, maar lente en zomer zijn dat tegenwoordig ook, zij het in wat lichtere mate. 

Begrijp me niet verkeerd: ik word nog steeds blij als de eerste lente zonnestralen op mijn kop schijnen en de krokusjes en narcissen zich laten zien. Ik geniet van de natuur die tot leven komt, de mensen die iets vriendelijker lijken en het feit dat het langer licht is. Maar ik kan niet meer zeggen, dat met de komst van al dat moois mijn herfst/winterdip acuut verdwijnt, zoals dat andere jaren wel zo was. 

Het allerfijnste aan de lente en zomer vind ik, dat ik m’n korte broek weer aan mag. Dat ik geen jas meer nodig heb en lekker in T-shirt naar buiten kan. Dat ik op m’n balkon kan ontbijten, lunchen en dineren en af en toe zelfs in m’n balkonstoel in slaap kan sukkelen. 

Vandaag was het een zomerse dag, met temperaturen achter in de 20. Daar ben ik niet voor gemaakt. Eigenlijk vind ik alles boven de 20 (zonder wind) nauwelijks te doen. Ik gok dat ik gewoon een iets te dik winterlaagje heb, waardoor ik nogal gauw oververhit raak. 

Maar goed, een mooie, warme dag dus. En dat vinden mijn buurtbewoners dus ook. 

Nu woon ik in een behoorlijke volksbuurt. Je kunt er ook andere benamingen voor bedenken, maar volksbuurt klinkt vriendelijker, gezelliger en het klinkt levendig. En dat is wat het is: er is hier veel leven. Of dat nou precies voldoet aan het plaatje dat ik in mijn hoofd heb van leven, of dat het mijn stijl of manier van leven is, dat meestal niet, maar het is in ieder geval zelden saai hier en vanaf mijn hoge, veilige balkon, heb ik prima zicht op al dat levendige gedoe. 

Een van mijn buurtgenoten heeft een quad.... U weet wel, zo’n soort racemonster op 4 wielen, waarmee je heerlijk over een verlaten strand of afgelegen veld kunt crossen. Helaas hebben we hier geen stranden, en dus vindt mijn buurtbewoner het geweldig om de hele dag op en neer te crossen door de straat, het liefst over de stoep. Uiteraard hoort wat extra gas geven daar zeker bij, omdat het zo vet klinkt.... 

En ik, die behoorlijk overgevoelig ben voor geluid, kan hier maar heel slecht mee dealen.... Als het nou één keer de straat op en neer is, of misschien tien keer, ok, dat zou ik misschien nog aan kunnen. Maar ja, het is warm en met het stijgen van de temperatuur neemt mijn frustratietolerantie behoorlijk af, dus na een uur dat klote geknal en geknetter van die quad te hebben gehoord, krijg ik lichtelijke moordneigingen. Ineens ga ik de mensen snappen, die met opzet spijkers en glasscherven op het wegdek gooien.... Wat ik overigens NOOIT zou doen, maar ik krijg steeds gewelddadigere gedachten naarmate dit irritante geluid aanhoudt (en dat is dus uren lang). 

Het dealen met dat geluid in combinatie met de warmte (en het interne geluid niet te vergeten), maakt dat ik binnen no time volledig door m’n energie heen ben. Ik moet de hele tijd huilen, krijg nog meer foute gedachten, krijg steeds meer moeite om m’n ogen open te houden en uiteindelijk kroop ik vandaag om 16u dus m’n bed in, gewoon omdat mijn koek op was, maar de benzine van de quad nog niet... 

Tegen de tijd dat ik weer wakker werd (18.30u) lijkt het buiten relatief stil en voel ik me weer ietsje energieker, maar nog niet top. Alleen moet er dan dus nog gekookt worden en daar heb ik dan weer geen energie voor. En dus krijgen we een ‘wat zullen we dan eens eten’ dilemma.... 

Ik besloot dat ik ofwel friet zou halen, ofwel Chinees, maar in beide afhaalgelegenheden ben ik sinds Corona niet meer geweest, omdat ik het lastig vind dat alles anders gaat dan normaal. Maar dapper ging ik en toch op pad. Bij de friettent stond de roeptoeter (en moeder van de quad rijder) van de buurt binnen, dus daar had ik geen zin in en dus liep ik verder naar de Chinees. Maar daar is de drempel altijd al wat hoger... ik kan de mevrouw achter de balie namelijk normaal gesproken al nauwelijks volgen, en met een mondkapje op onze snufferd zal dat vast niet beter worden... en dus slof ik verder, de supermarkt in. Daar loop ik doelloos rondjes en trek uiteindelijk een Chinese kant en klaar maaltijd uit het koelschap en vooruit.... ook nog wat frikadellen uit de vriezer. Kiezen is immers niet mijn sterkste kant. 

Als ik buiten kom, racet de quad me weer voorbij en ik voel de energie weer wegzakken.... 

Eenmaal thuis besluit ik dat een handje snoeptomaatjes ook best een prima avondmaaltijd is.... En ik duik vervolgens terug mijn bed in.

Het gaat een lange zomer worden vrees ik....

foto: eigen creatie....