Als je hier al wat langer mee leest en me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik in de periode tussen 2015 en 2018 op een spannende reis was. Een reis op zoek naar mezelf zou je kunnen zeggen.
In die periode was ik in behandeling bij de genderpoli van het VUMC in Amsterdam. Ik, geboren met een vrouwenlijf, voel me al mijn hele leven geen vrouw, maar meer man, maar ook dat is het niet helemaal. Ik voel me eigenlijk ‘niks’, waarbij niks een heerlijk waarden-loos en bevrijd gevoel geeft. Ik voel me gewoon Mick, niet meer en niet minder.
Al vrij snel werd er geconstateerd dat ik inderdaad leed aan wat ze ‘genderdysforie’ noemen. Oftewel mijn geboortegeslacht, komt niet overeen met hoe ik mezelf zie en voel. En dat is fijn, want zodra dat bekend is, kun je gaan zoeken naar manieren om daar iets aan te gaan doen.
Toen ik ooit verwezen werd naar de genderpoli, wist ik precies wat ik wilde (dacht ik): de hele zooi (baarmoeder en eierstokken) moest eruit en de andere zooi (borsten) moest er vanaf en ik wilde absoluut geen hormonen.
Ik weet nog dat de psycholoog daar tegen me zei: “dat kan in principe, maar daar moeten we dan wel eerst heel goed over praten”. En dat is wat we dus gingen doen. Twee jaar lang zat ik in een soort van boemeltreintje en voerde ik gesprekken en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik geen lichamelijke veranderingen wilde. Er was niks mis met mij of mijn lijf, maar wel met de maatschappij die alles maar indeelt in het hokje man óf vrouw, waarbij er geen oog is voor dingen die anders zijn. Ik vond dus dat de maatschappij zijn kijk op gender moest veranderen (en dat vind ik trouwens nog steeds). En mijn vraag veranderde van haal de zooi eruit en eraf naar: help mij als non binair persoon mijn weg vinden in een binaire wereld.
Maar met die veranderde vraag, eindigde dus mijn traject op de genderpoli. Ik 'wilde' immers geen lichamelijke veranderingen en dus werd ik doorverwezen naar een deskundige ‘in de buurt’ (dat viel best een beetje tegen, maar vooruit het was dichterbij dan Amsterdam). Daar ben ik overigens nooit naartoe gegaan, ik ging het zelf wel uitzoeken.
Toch was dat destijds niet de enige reden dat ik aangaf dat ik geen veranderingen wilde. Want stiekem wilde ik dat nog steeds heel graag, daar was weinig aan veranderd. Ik durfde echter niet, omdat ik geen idee had hoe ik zo’n operatie moest gaan uitleggen aan mijn omgeving, mijn vrienden en familieleden. Maar dat kon ik nog niet hardop zeggen of zelfs maar toegeven aan mezelf. Die angst woog zwaarder dan mijn eigen gevoel en mijn eigen welzijn. En dus kwam de boemeltrein daar tot stilstand.
Ik deed mijn best om mijn weg te vinden in deze binaire wereld, waar ik me steeds maar onbegrepen voel(de) en waar ik steeds het gevoel had (en heb) dat er geen plek was (en is) voor mensen als ik. Maar ik deed mijn best en een tijdje ging het redelijk. Door het labeltje ‘non binair’ voelde ik me meer mezelf dan ik me ooit gevoeld had.
Maar de genderdysforie werd er echter niet rustiger van. Die liet zich de mond niet snoeren. Dat kan ook niet echt, want ik werd nog steeds elke dag geconfronteerd met een lijf dat voor mijn gevoel gewoon niet klopt en waar ik me heel ongelukkig door ga voelen.
De laatste maanden (of eigenlijk het laatste jaar) is m’n genderdysforie zo heftig, dat ik het niet meer trek. Zoals het nu is, zoals ik nu ben, wil ik niet meer, kan ik niet meer. Dan ben ik liever dood.
Het idee om terug te gaan naar de genderpoli speelde steeds vaker weer door m’n hoofd, maar ja, hoe pak je dat aan in Corona tijd, en moet ik dan weer op die hele lange wachtlijst en zo ja, hoe ga je die tijd dan overbruggen? Gaat me dat lukken? Ik wist het niet meer en ik bleef maar twijfelen en sprak daar eigenlijk met niemand over, waardoor ik niet uit mijn denk spiraal kwam.
Ooit mocht ik een tijdje meekijken en luisteren naar een jongere die worstelde met veel dezelfde problemen als ik: stemmen, zelfbeschadiging, dissociatie en genderdysforie. Ik verloor deze kanjer een beetje uit het oog, maar volgde hem wel op sociale media.
Inmiddels is hij volwassen en zit vol in zijn transitie. Ik hoorde zijn stem zwaarder worden en ik zag hem steeds meer de man worden die hij altijd al was. Twee weken geleden onderging hij zijn ‘top surgery’, een operatie waarbij beide borsten worden verwijderd en je vrouwenborst, wordt getransformeerd in een mannen borstkas.
Ik keek naar een post waarin hij zijn eerste resultaat deelde. Ik keek naar zijn blije kop en zag de rust in zijn ogen en hoe gelukkig hij (ondanks de pijn) was. En spontaan moest ik keihard huilen! Er klikte iets in mij en ik wist wat me te doen stond.
Ik sprak er voor het eerst over met m'n woonbegeleider, en dat was ergens wel fijn, maar eigenlijk had ik de knoop al doorgehakt: ik zou teruggaan naar de genderpoli voor die operatie.
Zo gezegd zo gedaan. Ik belde ze om te vragen hoe ik me opnieuw aan moest melden en kreeg te horen hoe en wat. Ik maakte een afspraak met de huisarts voor mijn her-aanmelding en zodra die binnen zou zijn, zou ik een afspraak krijgen bij de endocrinoloog (de hormoon dokter).
Afgelopen maandag werd mijn verwijzing gestuurd, volgende week heb ik mijn afspraak met die endocrinoloog.
Ineens zit ik weer in de trein en niet het plaatselijke boemeltje, maar een hoge snelheidstrein.
En ja, ik weet zeker dat ik dit wil. Ik weet ook zeker dat ik er geen spijt van ga krijgen (zoals een boel mensen om me heen schijnen te denken). Dit is geen bevlieging, geen impulsief besluit. Dit is wat ik wil en nu is de tijd om het te doen...
Wat iedereen er ook van vindt en denkt, het boeit me niet meer. Het is mijn leven, mijn lijf, mijn keuze. Het is dit of dood.
Ik kies dus EINDELIJK voor mezelf... En dat is heel eng, maar het voelt ook goed.
Let the Journey continue.... First stop: m'n afspraak volgende week.
 |
| foto: internet, bewerkt door een goede vriend. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?