Het zal waarschijnlijk weinig mensen ontgaan zijn dat er zich hier in het zuiden van ons land de afgelopen weken een heuse watersnoodramp heeft voorgedaan. Rivieren als de Gulp, de Geul en de Roer traden buiten hun oevers en richtten behoorlijk wat schade aan. En dan is 'behoorlijk wat' best een understatement. Op dit moment zijn hier nog zo'n 700 mensen/gezinnen 'dakloos' omdat hun huizen onbewoonbaar verklaard zijn en ze (nog) niet terug kunnen naar hun huis. Misschien zelfs wel nooit meer.
En hoewel het (in vele ogen) verre van ideaal is, kwam de hulp hier best snel op gang. Vanuit het hele land komen goederen en helpende handjes deze kant op. En dat is gaaf en mooi om te zien! (en oh zo nodig! al beweert het Rode Kruis iets anders).
Daarnaast kwamen er uiteraard ook de nodige ramptoeristen op af, die geen poot uitstaken, behalve om hun ijsje, zak friet/patat, of stuk vlaai vast te houden terwijl ze smikkelend en smullend toekeken naar het drama van de bewoners en de hardwerkende helpende handjes en dit ook nog vastlegde op hun camera's. Om daarna met hun goed gevulde buikjes en spectaculaire foto's/video's weer in de auto naar huis te stappen om later tegen hun kinderen/kleinkinderen te kunnen zeggen: die watersnoodramp van 2021 in Limburg.... ja wij waren erbij... Goed, daar ga ik verder dus geen woorden aan vuil maken. Ik denk dat voor een ieder die sarcasme niet vreemd is, het wel duidelijk is wat ik daarvan denk....
Vervolgens ging het ook in delen van Duitsland en België mis. Heel erg mis. Huizen liepen onder water, sommige huizen spoelden compleet weg, dorpjes werden verwoest... er vielen doden, gewonden en mensen (en dieren) zijn vermist.
De situatie in Duitsland ken ik niet echt, dus wat ik schrijf gaat gebaseerd zijn op België.
In Luik en omgeving, richtte de Maas grote schade aan. Ik zag de beelden op tv en voelde me machteloos! Oh wat zou ik graag gaan helpen. Eerder die week was ik al gaan helpen in Valkenburg, maar dat is voor mij redelijk bekend terrein. Ik wist uiteindelijk hoe ik er kon komen en dat werkte enorm drempelverlagend voor me. Maar Luik.... dat is een ander verhaal. Op een doodnormale dag levert het verkeer in Luik me al de stuipen op het lijf, maar in de chaos die daar momenteel heerst, zou ik al doodmoe zijn voordat ik de stad überhaupt bereikt zou hebben. Dus dat was voor mij geen optie.
Maar voor alles is een oplossing. En zo reed ik gisteren met twee dames mee op weg naar Luik. Om daar te komen moet je dus eigenlijk continu langs de Maas rijden. En zo vanaf de achterbank naar buiten starend, leek die rivier zo rustig, vredig.... Moeilijk voor te stellen dat dit zoveel schade aan had kunnen richten.
We verzamelden bij een schooltje in Chenee. Daar was een depot ingericht waar mensen spullen konden komen halen, een kop koffie of thee konden krijgen. Er werd druk gewerkt door vrijwilligers in de keuken (hier was namelijk stroom en water) om maaltijden te bereiden. Ontzettend gaaf om te zien, dat zoveel vrijwilligers (onder hen heel veel jongeren!) zich inzetten om te helpen.
Nu is Luik natuurlijk Franstalig en mijn Frans is nogal belabberd. Ik weet nog wat woorden, maar om daar dan een complete fatsoenlijke zin van te maken, dat vond ik op de middelbare school al een hele klus. En nu, 30 jaar later, is dat niet verbeterd (al blijkt mijn Frans toch nog stukken beter te zijn dan ik dacht). Het Engels van de meeste mensen daar, is nog minder aanwezig dan mijn Frans, dus communiceren is best een dingetje. Maar een glimlach, handen en voeten, zijn vaak genoeg om op zichzelf al een beetje 'te helpen'.
In eerste instantie hebben we in het depot geholpen om goederen te sorteren en bij te vullen. Op zich prettig om te doen, nodig ook. Vervolgens werden we naar een adres gestuurd waar hulp nodig was, en dus gingen we op pad. In een huis moest de kelder leeg geruimd worden, maar toen we een kijkje namen (wat nog best een dingetje is zonder licht) bleek dat het volstond met (volgezogen) matrassen en dat gingen we dus niet voor elkaar krijgen, daar was echt mankracht voor nodig. En dus regelden we een ander 'team' en gingen we naar een ander adres.
Dit was in een gedeelte waar mensen pas die ochtend 'bevrijd' waren en pas vanaf dat moment aan de slag konden. En zo kwamen we in een huis terecht waar we aan het werk konden. De meubels ed waren allemaal al weg, er moest gepoetst worden. De grootste laag modder was al weggespoten en dus konden we aan de slag.
En hoewel het in het begin compleet zinloos leek en ik eigenlijk geen idee had waar en hoe te beginnen, werd aan het eind van die paar uur duidelijk dat dit huis helemaal geen bruine inrichting had, maar dat het eigenlijk gewoon wit was. Eerlijk is eerlijk, je had wel eer van je werk, zo is schoonmaken nog enigszins leuk.
Nu ben ik niet zo heel groot, maar ik vond het heel moeilijk om voor te stellen dat het water daar dus hoger dan ik was geweest. Zelfs op mijn tenen en met mijn armen uitgestrekt. Bizar!
De eigenaren van het huis spraken Frans. En alleen Frans. Lang leve google translate... Maar persoonlijk vind ik het lastig als ze hele verhalen tegen je vertellen, dat je de emotie in hun stem hoort, in hun ogen leest, maar geen woord begrijpt van wat ze zeggen. Maar blijkbaar maakt het niks uit, ze weten dat je het niet verstaat, ze zijn gewoon opgelucht en dankbaar voor de hulp die je biedt.
Toen we hier weg wilden gaan, kwam er een kruiwagen met flesjes water, plakjes cake ed langs. En hoewel ik eigenlijk vind dat dat voor de bewoners moest zijn, nam ik dankbaar wat water aan (ik was inmiddels door mijn eigen meegebrachte voorraad heen). En teruglopend naar de auto dronk ik dat leeg. Je loopt door de puinhopen die ooit iemands inboedel waren... Maar wat doe ik??? Ik steek de weg over om mijn lege waterflesje netjes in de vuilnisbak te gooien, tot grote hilariteit van mijn medehulptroepen en wat bewoners die daar stonden te kijken....Hoezo ben ik geconditioneerd?
Van daaruit zijn we terug gegaan naar het schooltje. Tenslotte is daar altijd wel wat te doen, of meldt zich er wel iemand die hulp nodig heeft. Voor het rondbrengen van eten was het nog te vroeg en dus werden we aan het werk gezet in de keuken en mochten we fruit salade maken... Er ging een compleet nieuwe fruit wereld voor me open... En ik weet nu nog zekerder dat banaan echt gewoon de smerigste uitvinding ooit is en dat kiwi stiekem best wel lekker is.
Rond 1830u reden we terug naar huis. En was ik toch ook wel weer heel blij dat ik schoon gedoucht met een maaltijd op de bank kon ploffen. In een heel huis, met een dak, met stroom, en met warm water.
Als de persoon met wie ik meegereden ben komende week opnieuw gaat, wil ik graag van de partij zijn, want hoe triest het ergens ook was, het gaf voldoening en een groot gevoel voor dankbaarheid voor alles wat ik heb en wat ik kan.
Als ik één ding geleerd heb van deze dag, dan is het dat water een machtig iets is, met diverse kanten. Het heeft een grote vernietigende kracht, maar tegelijkertijd verbindt het mensen en haalt het het mooiste in de mens naar boven*....
*uitzonderingen daargelaten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?