Twee dagen achter elkaar mocht ik weer mee helpen in Wallonië in hun strijd tegen het water. Twee volle dagen. Vol met van alles: beelden, geuren, verhalen, indrukken, emoties en waarschijnlijk nog veel meer, waar ik niet eens woorden voor heb.
Er is zoveel wat ik wil delen, wat ik wil vertellen en wat ik van me af wil (en moet) schrijven. Maar juist omdat het zoveel is, vind ik het heel erg lastig.
Tegelijkertijd merk ik dat, terwijl ik het op (het spreekwoordelijke) papier probeer te zetten, ik me niet meer herinner wat we wanneer, waar gedaan hebben, dus ik gok dat het chaos gaat worden. Maar dat past dan weer prima bij de situatie die in dit gebied heerst.
Afgelopen dinsdag mocht ik met een aantal (voor mij onbekende) andere vrijwilligers mee naar Verviers. Daar was ik nog niet geweest, dus ik was heel benieuwd wat we daar gingen aantreffen.
Deze dag was een beetje bedoeld om te gaan kijken en inventariseren wat er nu het hardste nodig was en waar men dat het hardste kon gebruiken. Proberen om inzicht te krijgen in welke goederen nu heel hard nodig zijn. Kijken of er adressen zijn waar specifieke hulp nodig is. Die behoefte aan goederen verandert namelijk per dag en per gebied.
Heel veel mensen in Nederland en België zijn heel goedbedoeld meteen dingen als kleding en meubels gaan inzamelen. En dat is natuurlijk super lief, maar dat zijn niet de dingen die er NU nodig zijn, dat komt in een latere fase. Voor de meeste mensen die in een huis met verdiepingen wonen, geldt dat de kledingkast vaak op een bovenverdieping staat. En (gelukkig) is het in veel huizen niet tot op die verdiepingen gekomen. Dus kleding hebben de meeste mensen nog wel, en dus is daar in de verschillende depots een overschot aan.
Meubels zijn veelal verloren gegaan, maar eerst zullen die benedenverdiepingen leeggehaald, schoongemaakt en hersteld moeten worden. En zover is het nog (lang) niet voor de meeste huizen hier. Dus meubels zouden op dit moment in de verschillende depots onnodig ruimte innemen ten koste van de spullen die op dit moment wél keihard nodig zijn. Mensen zijn niet ondankbaar, de tijd voor meubels is er nog niet, maar die komt écht nog wel, heb alsjeblieft geduld! Tegen die tijd zijn ze kei en keihard nodig
Onderweg werd er af en toe even gestopt in de straatjes waar mensen bezig waren om te kijken of ze iets konden gebruiken van wat we bij ons hadden.
In Verviers kwamen we bij Bar Resto en Harmonie terecht. Hier worden elke dag heel veel maaltijden bereid voor de getroffenen in de buurt. De eigenaar en zijn personeel runnen een keuken met passie en werken zich een slag in de rondte om de mensen zo goed mogelijk te helpen! En dat terwijl er onder hen ook mensen zijn die veel en soms zelfs alles kwijt zijn geraakt.
Nu spreek ik zelf geen Frans, dus het verhaal wat ik nu op ga schrijven (en ook de rest trouwens) is mijn interpretatie van de vertaling die ik opgevangen heb en zou zomaar ook wel eens niet helemaal 100% correct kunnen zijn. Ik vind dit belangrijk om te zeggen, want alles wat hier aan verkeerde informatie komt te staan is voor mijn 'rekening'. Mocht ik echt grote fouten hebben weergegeven, dan wijs me daar op, ik zal ze (als ik dat nodig acht) met liefde en plezier veranderen.
Goed... Een van die mensen die alles kwijt was, was de zeventien jarige leerling kok. Zijn gezin is hun hele huis kwijt. Op dit moment leven ze (tijdelijk) in een opvang locatie. Het gaat hier over een moeder en partner en maar liefst zes kinderen in de leeftijd van vier tot achttien jaar.
We mochten kennis maken met de leerling kok, zijn moeder en twee van zijn jongere broertjes. En hoewel ze alles kwijt zijn, was de lach op het gezicht van moeder een van de mooiste die ik ooit gezien heb. Maar onder de glimlach zit natuurlijk ook heel veel verdriet. We besloten dan ook dat we onze uiterste best gingen doen om voor dit gezin iets moois te bedenken.
De auto zat vol geladen met gedoneerde spullen en die hebben we hier achter gelaten. Van hieruit zouden ze dan verdeeld worden onder de mensen die het écht nodig hebben. En dat klinkt misschien raar, want je zou denken dat iedereen daar in de streek 'het nodig heeft'. Maar ook (of misschien wel juist) in dit soort situaties zijn er mensen die misbruik maken van de situatie. Mensen die spullen inladen en dat dan proberen te verkopen bijvoorbeeld.
Je merkt goed dat de mensen moe zijn, dat ze eigenlijk een beetje op hun tandvlees lopen en soms heel korte lontjes hebben. De rek is er uit en dan ben je wel eens getuige van een uitbarsting. Het is allemaal heel begrijpelijk, maar daarom niet minder lastig (vooral als je de taal niet zo goed beheerst). Zo'n uitbarsting komt namelijk maar zelden terecht bij de juiste persoon of de juiste situatie. Iets met een emmer die overstroomt na een laatste druppel. (al vind ik dat zelf in deze situatie ook een beetje een ongepaste vergelijking).
De restaurant eigenaar is een zeer gepassioneerd mens en zet zich ook met hart en ziel in in deze crisis situatie. Hij had nog een adres voor ons waar het eten dat we bij ons hadden ook heel hard nodig was. En toen we alles wat we in Verviers konden en moesten doen (voor die dag) gedaan hadden, reden we verder naar het adres dat we doorgekregen hadden.
Hier werden we zeer hartelijk en niet mis te verstaan ontvangen. En hoewel hier heel goed werk verricht werd, en voedsel donaties best welkom zouden zijn, kwamen we na lang beraad tot de conclusie dat er voor dit moment mensen waren die onze producten net iets harder nodig hadden. Dit geweldige initiatief was niet alleen voor gezinnen die door het water getroffen waren. Slechts 2% van de gezinnen waren getroffen door het water en dus werd er besloten om het voedsel af te gaan geven op een plek waar iedereen getroffen was door het water.
Terwijl we hier stonden te bedenken of we wel of niet onze goederen achter gingen laten, kregen we het bericht te horen, dat vanaf a.s. zaterdag de depots met spullen die al die tijd door (veelal) vrijwilligers zijn opgezet (en in mijn ogen best goed draaien) gesloten gaan worden. Vanaf dat moment gaat het Rode Kruis (en de overheid geloof ik) de boel overnemen.
Deze situatie hier is al minstens twee weken gaande.....Ik zelf loop hier nu een week rond, ik heb in al die tijd nog geen leger of Rode Kruis gezien. Maar wat ik van het handjevol mensen hoor en lees die ze wel af en toe mondjesmaat gezien hebben, belooft dat echt niet veel goeds. De initiatieven die er nu zijn, zijn veelal van particulieren en ondernemers die zich vrijwillig inzetten. Twee weken lang hebben zij de shit mogen opvangen en nu zaterdag moeten ze de deuren sluiten... Iets met stank voor dank of zo... Het voelt zo fout....
Mijn schoenen vielen ervan uit... en alle moed had zich daarin verzameld voor ze uitvielen.... Ik hou mijn hart vast. En ik huil alvast voor alle getroffenen. We gaan het zien, hoe het gaat lopen, of juist niet....
Tot zover even m'n eerste dag.
 |
| foto: het tijdelijke depot in Bar et Resto en Harmonie |
ps: en als Verviers ooit weer open gaat, ga dan alsjeblieft allemaal massaal een keer bij dit restaurant eten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?