Ik ben dol op 'tea topics'... De vragen op de labeltjes van pickwick thee*. Soms zijn het hele 'simpele' vragen waar je snel en makkelijk een antwoord op hebt, maar af en toe zitten er ook wel wat vragen tussen die me behoorlijk wat stof tot nadenken geven. En dit is er weer eens zo een.
Liever een jaar vooruit of een jaar terug?
Om heel eerlijk te zijn: ik zou het niet weten. Voor beiden is genoeg te zeggen, maar een definitieve keuze hierin vind ik lastig.
Een jaar geleden leek mijn leven in sommige opzichten simpeler, of toch zeker minder chaotisch. Corona verstoorde het dagelijkse leven met al zijn regels en maatregelen en hoewel dat vaak voor onrust zorgde in mijn hoofd en lijf (als de regels weer eens wijzigden en dat deden ze nogal vaak), gaf het me (als iedereen in mijn hoofd ze doorhad) ook een zekere rust. Ik hou van duidelijkheid en regels geven mij dat meestal en daarmee dus ook een soort van rust.
Ik volgde de regels dan ook trouw op, ook als ik niet van alles het nut in zag (en zie). Sommige mensen noemen me om die reden 'een mak schaap' dat danst naar de pijpen van meneer Rutte en consorten, of dom, of nog wat van die (veroordelende) termen, dat mag, maar zolang jij niet in mijn hoofd woont en niet weet wat zich daar allemaal afspeelt, en wat de interne gevolgen zijn als ik dat niet doe, zou je je misschien ook wat 'bescheidener' op mogen stellen.
Het volgen van die regels gaf (en geeft) me minder stress, dan het niet doen. Het maakt dat ik niet de strijd hoef aan te gaan met al de verschillende hoofdbewoners (en dat zijn er nogal wat) voor wie (door verschillende leeftijden) verschillende regels gelden. Steeds opnieuw die strijd aan moeten gaan, maakte me gek, En dus heb ik gekozen voor datgene wat het meest bevorderlijk was voor mijn geestelijke gezondheid: innerlijke rust. Noem het de weg van de minste weerstand, so be it. Voor mij werkt dit.
Een jaar geleden was er ook nog rust op het hulpverleningsvlak. Ik had een super goede woonbegeleider en een fijne psycholoog en daar leek ook geen verandering in te komen. Dus op dat vlak was er ook een hoop rust.
Op het gebied van mijn genderdysforie was het een stukje onrustiger. Zo onrustig zelfs dat ik overwoog om uit te zoeken hoe ik op een humane manier een einde aan mijn leven zou mogen maken.
Kortom een jaar geleden was echt niet alles koek en ei, maar vergeleken met nu, was mijn leven een stuk rustiger en overzichtelijker.
Hoe is het nu dan?
Nou... Corona is er nog steeds en we zitten blijkbaar in de zoveelste golf en gisteren is ook de zoveelste (milde) lockdown begonnen. De verdeeldheid in de maatschappij is bijna groter dan ooit en daar heb ik heel veel last van. Ik, als mak schaap, ben gevaccineerd en heb op zich 'nergens last van' want ik mag overal naartoe en overal binnen. Maar door die verdeeldheid in de maatschappij, voel ik me daar verre van prettig bij! Ik voel me af en toe bijna schuldig dat ik die 'vrijheden' heb en een groot deel van mijn vrienden niet, omdat ook zij gekozen hebben voor hun innerlijke rust, zij het op een andere manier.
Ik háát de discussies die er ontstaan tussen voor- en tegenstanders, tussen gevaccineerd en ongevaccineerd. En het spijt me oprecht dat ik hierin tóch nog steeds trouw aan mezelf en mijn innerlijke rust blijf, ook al ben ik het lang niet met alles eens. Maar ik word er enorm verdrietig van!
Op hulpverleningsgebied staat ook alles weer even op losse schroeven. Die woonbegeleider van een jaar geleden, ging zomaar ineens weg, compleet uit het niets. Er kwam een vervanger, maar dat klikte voor geen meter en toen de bom barstte vroeg ik met lood in mijn schoenen (en met hulp van de cliënt vertrouwenspersoon) om een nieuwe mannelijke begeleider. Die was er niet en dus kreeg ik een vrouw en zou men op zoek gaan naar een man. Tot afgelopen donderdag leek daar totaal geen schot in te zitten, maar gelukkig is er nu iemand gevonden die 'mij wel wil'.... Dus hopelijk gaat dat voor een klein beetje rust zorgen.
Mijn psycholoog heeft inmiddels aangegeven dat ook zij me niet de begeleiding kan bieden die ik nodig heb (en ga hebben) en dus ben ik aangemeld bij een instelling waarvan ik ruim 20 jaar mijn best heb gedaan om 'uit hun klauwen' te blijven. Het is nu wachten op een intake en ook van deze ontwikkeling word ik heel verdrietig.
Mijn keuze om me te verdiepen in een euthanasie traject is gewijzigd in een her aanmelding bij de Genderpoli in Amsterdam. De intake was er binnen een week,dat gaf hoop, maar daarna heb ik niks meer vernomen. Er was gezegd dat het niet zo lang zou duren omdat het om een heraanmelding ging, maar ja... Inmiddels ben ik geloof ik 6 maanden verder. En nou zou ik natuurlijk kunnen bellen om te vragen hoe en wat, maar ik ben zó bang voor het antwoord (dat ik tóch de gewone wachtlijst moet doorstaan) dat ik die stap niet durf te zetten. Maar de motivatie vinden om door te blijven gaan (met leven bedoel ik dan), is erg moeilijk zonder hoop.
Dus tja, een jaar geleden was niet helemaal super, maar nu is het dat ook niet echt.
Hoe zou het over een jaar dan zijn??
Als ik mijn fantasie de vrije loop laat (en dat is eng want ik wil het niet jinxen) dan hoop ik dat ik over een jaar weer rust heb in hulpverleningsland. Dat de nu gekozen woonbegeleider langere tijd mag blijven en dat het klikt en blijft klikken.
Ik hoop dat het nieuwe team waar ik naartoe gestuurd word, inmiddels iets flexibeler is dan ze ooit waren. Dat ze me serieus nemen en naar me luisteren. Dat ze een beetje bekend zijn met genderdysforie of zich daar in zouden willen verdiepen. En dat het een plek gaat worden waar ik mijn ei kwijt durf (anders heeft het ook niet zoveel zin).
Ik hoop dat Corona de wereld uit zal zijn, of beheersbaar wordt zonder verdeeldheid, regels, maatregelen en andere onzin, maar ik besef ook wel dat die kans met een muterend virus niet zo groot is.
En last, but not least, hoop ik over een jaar van mijn borsten af te zijn of toch op zijn minst een datum te hebben voor wanneer dat gaat gebeuren en wie weet... dat een kleine dosis testosteron langzaam zijn werk gaat doen, zodat ik me misschien wat meer mezelf kan gaan voelen....
Dus tja, een jaar terug of een jaar vooruit?
Ik kruis mijn vingers en hoop oprecht dat er toch minstens een deel van mijn hoop voor over een jaar uit gaat komen.
 |
| Foto: eigen creatie |
* mocht je nog labeltjes hebben waar je vanaf wil, ze zijn hier altijd van harte welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?