Vandaag kwam ik op Facebook bij een heel lief persoon een filmpje tegen dat me echt raakte. Als je even op deze link klikt, dan zou je het zelf moeten kunnen zien. Maar voor degenen die dit niet kunnen bekijken zal ik het omschrijven.
Het is een filmpje over een professor voor een klas die een glas water vasthoudt en aan zijn studenten vraagt: hoe zwaar is dit glas water. Verschillende studenten doen een gokje. De professor gaat het glas niet wegen, maar vertelt vervolgens dat het er eigenlijk niet zoveel toe doet hoe zwaar het glas water daadwerkelijk is, maar dat de zwaarte afhangt van de omstandigheden.
Als je het glas maar heel eventjes vast hebt, dan weegt het eigenlijk niks. Als je het glas een uur vasthoudt, dan wordt je arm een beetje moe. Als je het glas een paar uur vast houdt, dan wordt je arm heel erg pijnlijk en nog wat later voelt het zelfs verdoofd/verlamd. En toch is het hetzelfde glas water en verandert er niks aan de inhoud of de daadwerkelijke zwaarte ervan.
Vervolgens maakt hij de vergelijking met stress en zorgen in en over het leven. Als je daar even aan denkt, is er niet zo'n probleem, Als je er langer over na denkt, begint het pijn te doen. En als je er de hele dag aan denkt, dan voel je je verlamd, niet meer in staat om ook maar iets te doen. En hij besluit dan ook met de wijze raad om altijd te onthouden om het glas neer te zetten.
En ik vond het een heel mooi filmpje, met een mooie boodschap en een mooie metafoor. Het raakt me.. Enorm..
Maar ik merk ook dat ik er heel verdrietig van word (en ik weet het: daar is momenteel niet zo heel veel voor nodig) want soms is het niet zo simpel. Niet al die zorgen en stress kun je zomaar even aan de kant zetten of parkeren, zoals dat glas water. Er zijn zorgen en stress die in alles wat je doet (of niet doet) met je mee reizen. Die aan alles wat je doet, denkt, niet doet, niet denkt vast geplakt zitten, als een soort van tweede huid.
En ik weet bijna zeker dat er nu een boel mensen zijn die denken: oh daar heb je die negatieve, pessimistische Mick weer. Maar ik meen het serieus, zo simpel is het echt niet. En omdat ik dat graag duidelijk wil maken, zal ik een persoonlijk voorbeeld gebruiken. Een voorbeeld waar ik het liever niet 'met wildvreemden' over heb, omdat het iets is, waar ik me enorm voor schaam. En niet alleen ik, ik gok dat er nog een heleboel medelanders zijn, die mijn probleem zullen herkennen, maar dat niet graag aan anderen toe willen geven.
Vooruit dan maar....
Ik heb financiële problemen. Ik heb (nog) geen schulden, maar zonder al te veel gekke dingen te doen in een maand, kom ik niet rond met mijn geld. Eigenlijk alles waar ik op kon bezuinigen is in de loop der jaren wel wegbezuinigd, op een paar dingetjes na. Maar zou je die dingen ook nog weg bezuinigen, dan kun je me net zo goed meteen begraven, want dat zijn de dingetjes die mijn leven nog een klein beetje leuk maken en ervoor zorgen dat ik de dag doorkom.
Mijn vaste lasten stijgen, net als bij iedereen overigens, iedere keer opnieuw, maar mijn inkomsten stijgen niet evenredig mee. En dat zorgt ervoor dat het iedere maand opnieuw één grote stressboel is over hoe ik het deze maand weer ga doen.
Zo leef ik de afgelopen anderhalve week (of eigenlijk al iets langer) al van een kilo aardappels, een doos hamburgers, een kilo winterwortels, een brood en een pak yoghurt. En dat is op zich niet erg, dat kan best en je kunt er best in variëren, maar gezond en leuk is anders. Betalingen stel ik uit/plan ik in voor het moment dat mijn inkomen gestort is, om dan weer opnieuw aan de vicieuze cirkel te beginnen waarbij in de laatste week van de maand je geld gestort wordt en je in de eerste week van de maand niks meer over hebt, omdat dan de meeste vaste lasten weer afgeschreven zijn.
En het maakt moedeloos! Enorm... Het maakt verdrietig en het maakt het leven niet echt makkelijker.
Waar de professor zo makkelijk zegt: zet dat glas water even neer, of laat je zorgen los, is dat met financiële zorgen best een dingetje. Want aan bijna alles in het leven hangt een prijskaartje.
En als ik een mooie wandeling in de natuur maak (die gratis is) keer ik toch gewoon daarna weer terug naar een koud huis, waar ik de verwarming niet aan wil zetten omdat dat onbetaalbaar is, waar ik toch weer die koelkast open doe en uitzicht heb op een enorme leegte enz.
En het gaat me er niet om om te klagen, want het maakt je in zekere zin ook heel creatief, en er zijn zat mensen die het veel en veel erger hebben. Maar ik kan je wel vertellen dat het mij in ieder geval niet loslaat. Dat het me bakken met energie kost en dat ik er echt niet vrolijker van word!
Dus tja... Ik vond het een heel mooi filmpje, met mooie woorden van de professor. Mooie woorden, wijze woorden, en vast ook hele ware woorden. Maar ik vraag me soms wel af, of de mensen die dit soort woorden bedenken ook uit soortgelijke zorgelijke situaties komen? Natuurlijk heeft ieder huisje zijn kruisje en is niks wat het lijkt, dat weet ik als geen ander.
Ik schaam me voor mijn financiële situatie, terwijl er niet echt heel veel is, wat ik eraan kan doen. Het voelt enorm als falen. Ik ben volwassen, maar ik kan niet voor mezelf zorgen. Ik krijg het maar niet voor elkaar. Ik zeg op veel dingen nee (meestal met een lulsmoes, omdat ik niet wil zeggen dat ik iets niet kan betalen) en zo voel ik me steeds verder van de maatschappij afstaan, van vrienden enz.
En als ik deze professor dan hoor zeggen dat het enige dat ik hoef te doen om die zwaarte van die stress en zorgen niet te voelen is, dat ik dat glas even neer moet zetten, dan voel ik me nog harder falen, want zelfs die simpele handeling schijn ik niet te kunnen.... En ja, dat is mijn probleem, ik weet het.
Maar.... was het leven maar zo simpel.
 |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?