Vroeger, in een vorig leven, werkte ik als vakkenvuller in de lokale supermarkt. Ik begon ermee toen ik 15 jaar oud was en in die periode moest ik voor de bovenste vakken bovenop maar liefst twee of drie omgekeerde coca cola kratten klimmen om erbij te kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik vond het erg leuk om te doen.
Het hielp ook wel dat ik, over het algemeen, leuke collega's had en dat sommige bazen ook best ok waren. (Over andere bazen kan ik hele andere verhalen vertellen, maar wie weet wordt dat iets voor een andere keer...)
Vooral in mijn latere dagen als vakkenvuller/medewerker, toen het niet zo heel goed met me ging en ik het leven erg zwaar vond, waren die (voor dat tijdstip overigens veel te vrolijke) collega's onmisbaar om tóch op het onchristelijke tijdstip van 7.00u achter de brood snijdmachine te kunnen staan, met de meest foute muziek ooit luid schallend door de winkelspeakers.
Ik heb er veel gelachen, maar soms ook wel eens wat mindere momenten gehad. Lange tijd crosste ik het halve land door om in het weekend nog steeds in diezelfde supermarkt te staan, totdat ik dat echt niet meer op kon brengen.
Hoe dan ook, ik heb het maar liefst 13 jaar vol gehouden. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf.
Het allerleukste in al die jaren, vond ik de kerstperiode. Ook toen al was het in die periode van het jaar in de winkel een gekkenhuis, maar er was één ding (naast mijn loon) dat al dat extra harde werken en die extra toestroom aan mensen meer dan de moeite waard maakte..... Een kerstpakket!
Ik kon me daar zó gigantisch op verheugen altijd!
Zo'n grote doos, met allemaal lekkere dingen uit ons eigen assortiment. Geen ingewikkelde luxe producten, maar gewoon simpele dingen als knakworstjes, blikje ragout, pak appelsap, koekjes enz. Echt, ik vond het een feestje! Ik werd daar altijd heel erg gelukkig van!
Hoe ouder ik werd, hoe vaker ik mensen over dit soort pakketten hoorde klagen. Wat had je nou aan dit soort voedsel?
Blijkbaar verwachtten mensen een ander soort, duurdere, grotere beloning. En ik zag die pakketten dan ook in de loop der jaren veranderen.
In mijn verdere (al dan niet vrijwillige) werk carrière (die niet zo omvangrijk is hoor) kreeg ik ineens kerstpakketten waarvan ik niet zo goed wist wat ik ermee moest.
Ik kreeg 'avonturen' bonnen, waarbij ik een of ander spectaculair uitje kon reserveren. Maar ik was nou niet echt bijzonder avontuurlijk aangelegd. Ik hield vooral van datgene dat ik al kende. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, was (en is nog steeds) best wel mijn motto. Vaak verliepen dit soort bonnen dan ook zonder dat ik er gebruik van had gemaakt.
Ook kreeg ik 'keuze' bonnen, waarbij je dan kon kiezen tussen drie dingen waar ik eigenlijk helemaal niks aan vond. Zo heb ik nu dus drie verschillende soorten atlassen in mijn kast staan, waar ik nooit in kijk en die ik nooit gekocht zou hebben, maar die ik nu dus in huis heb, omdat ik toch maar íets moest kiezen....
Nóg later kreeg ik bonnen die ik mocht besteden bij winkels waar ik nooit kwam en waar ik ook niet echt iets kon vinden wat bij mij paste.
Ik kreeg thema pakketten, met thema's en bijbehorende artikelen waar ik niks mee kon en waarvan ik vaak niet eens wist wat het precies was...
Ik vond het doodzonde allemaal. Goed bedoelde, dure cadeaus waar ik niks mee kon en niks aan vond. Ik voelde me erg ondankbaar, en tegelijkertijd ging ik me meer en meer afvragen wat er mis was met de ouderwetse voedselpakketten voor alledaags gebruik...
Nu, jaren later, nu ik niet meer werk en geen enkel pakket meer krijg, realiseer ik me nog maar eens wat voor bevoorrechte positie je hebt als je überhaupt iets extra's krijgt.
Ik heb geen baan, geen vrijwilligerswerk of wat dan ook (en dat zou ik ook niet meer willen). Ik mis dat ook niet echt, behalve dan dat het mijn financiële situatie misschien wat rooskleuriger zou kunnen maken. Maar de (psychische) stress die het me kost weegt niet op tegen die voordelen. En dus word ik ook niet extra beloond aan het einde van het jaar voor al het harde (interne) werk dat ik dat jaar gedaan heb.
Dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar het neemt niet weg, dat ik met weemoed terug denk aan mijn oude vertrouwde supermarkt kerstpakket, met al die simpele lekkere dingetjes, waar je minstens een maand van kon eten. En dat het denken daaraan, zelfs na al die jaren, nog steeds een heel grote glimlach op mijn gezicht tovert.
Ach ja.... das war einmal.....
 |
| foto: gevonden op internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?