Kent u dat? Dat u uzelf op een heel naar trekje betrapt, waarvan u liever niet zou willen dat u het in zich had en dat u zich er best voor schaamt? Ik wel....
Ik woon in een flat met een aantal medebewoners. Het is sociale woningbouw, dus er wonen (net als ik zelf) naast wat ‘normale’ mensen ook nog een aantal kwetsbare mensen. Iedereen leeft hier een beetje langs elkaar heen. De meesten zeggen nog net wel hallo tegen elkaar, maar de meesten komen niet veel verder dan dat en eigenlijk weten we dus vrij weinig van elkaar.
Eerlijk is eerlijk, het valt ook niet echt mee om elkaar te leren kennen. Twee mensen werken de hele dag en zijn dus meestal niet thuis. Één persoon woont hier momenteel überhaupt niet meer, maar er wordt al twee jaar lang braaf nog steeds huur betaald, één persoon spreekt twee talen die ik niet spreek en geen enkele (goed genoeg) van de vier die ik wel beheers en de laatste.... tja, dat is een geval apart, zullen we maar zeggen.
Deze bewoner heeft nogal een gebruiksaanwijzing, maar helaas hebben we die geen van allen nog kunnen ontcijferen. Dat er ‘iets mis’ met hem is, dat weten we allemaal. En dat is niet lullig bedoeld, maar gewoon een feit. We worden namelijk allemaal wel met zijn vreemde acties geconfronteerd. Hem erop aanspreken of erop bevragen, is echter een heel andere tak van sport. Een tak van sport, die wij hier geen van allen in staat zijn om ons eigen te maken.
Deze buurman veroorzaakt af en toe best wat overlast. Was het eerst de meneer die nu dus al twee jaar op een ander adres woont die de flat wakker hield met zijn geschreeuw en het veelvuldig dichtgooien van de deuren, deze buurman heeft zijn gedrag min of meer gekopieerd. Hij staat soms ineens midden in zijn woning te schelden en te tieren, of hij rent het balkon op om te schelden. Het blijft een raadsel tegen wie of wat hij het heeft, maar ja, ook dat hoeft geen probleem te zijn. Ook ik praat wel eens tegen en met dingen die anderen niet zien of horen.
Naast zijn geschreeuw, het nadoen van de leef geluiden van de andere bewoners, het uitschelden van jou persoonlijk en dan hard wegfietsen, het plassen, poepen en kotsen in de kelderruimte en nog wat van die dingetjes, gooit hij ook overal zijn afval neer (of verstopt het) in de gemeenschappelijke ruimte.
Als je hem aan wilt spreken op zijn gedrag of wat dan ook, dan doet hij de deur niet open en zodra je wegloopt van zijn deur, begint hij je uit te schelden. Briefjes op zijn deur en in zijn brievenbus lijken allemaal niet te werken en als je de woningbouw inschakelt om ‘het leefbaar’ (en hygiënisch) te houden, komt hij overal mee weg en moeten wij rekening houden met zijn kwetsbaarheid.
En tot op zekere hoogte zijn we allemaal bereid om dat ook best te doen, maar rekening houden met heeft ook grenzen. Als iemand zó kwetsbaar is dat hij zich niet aan normale/sociale (want was is normaal?) (omgangs)regels kan houden, dan kun je je afvragen of hij hier misschien (zonder begeleiding) wel zou moeten wonen?
Maar goed. Hij vindt het heel normaal dat anderen zijn rotzooi opruimen (de woningbouw doet dit namelijk voor hem zonder dat het consequenties voor hem heeft). Maar ik ben het van tijd tot tijd behoorlijk beu.
Hij gooit ook alle post die hij niet wil hebben/zien boven op de gezamenlijke brievenbus, waar het blijft liggen totdat onze afwezige huiselfjes het een keer voor hem opruimen. Vervolgens worden wij hier door de woningbouw op aangesproken (brandgevaar) en dat schiet in ieder geval bij mij in het verkeerde keelgat, ik kan nou eenmaal niet zo goed tegen onrecht en ongelijkheid.
Twee weken geleden was het weer zover. Er lagen weer aan hem geadresseerde poststukken boven op de brievenbus en mijn stoppen sloegen door. Ik pakte zijn post op, propte het terug in zijn brievenbus en bleef dit continu herhalen als hij het er weer terug op gooide. Ik ben iemand van een lange adem en kan dit heel lang volhouden.
Mijn doel was eigenlijk dat hij op het lumineuze idee zou komen dat hij het beter zelf weg kon gaan opruimen. Tja en dat tegen hem zeggen, kan dus niet, dus dan maar zo... En ik geef toe, het is onwijs kinderachtig, en ik ben er niet trots op, maar ik kreeg er ook best plezier in.
Op een dag had hij zijn adres er vanaf gescheurd, maar de rest lag er nog steeds bovenop en dus ging ik door met het terug stoppen in zijn brievenbus. En weer een aantal dagen later kwam ik beneden en lag zijn post dus in stukken gescheurd op de stoep voor de ingang van het portiek. En dus raapte ik een aantal van zijn snippers op en stopte die wederom in zijn brievenbus....
En dat was het moment waarop ik dacht: “waar ben je in hemelsnaam mee bezig?” Mijn gewenste doel zou ik nooit gaan bereiken. Deze meneer gaat niet begrijpen dat hij zijn eigen rotzooi op moet ruimen, hoe vaak ik het ook blijf terug stoppen. En inmiddels is mijn gedrag een vorm van pesten geworden en schiet het mijn oorspronkelijke doel totaal voorbij. En dat besef, dat ik hem eigenlijk gewoon aan het pesten was, gaf me een heel naar gevoel over mezelf.
Ik wil geen pester zijn, ik vind dat een heel naar trekje, iets dat ik liever niet in mezelf zou herkennen, maar ik kon er moeilijk omheen dat het wel degelijk in mij zit en er nu in volle hevigheid uitkwam.
En dus heb ik me voorgenomen dit niet meer te gaan doen. Ik ga proberen om me, net als de rest van de bewoners, er niks meer van aan te trekken. En ook al weet ik dat ik dat heel hoogstwaarschijnlijk niet kan (want hé, ik heb nou eenmaal ook een zekere kwetsbaarheid), dit was niet en mag nooit de oplossing zijn....
Goed... Ik ben verre van perfect en heb nog veel te leren.
 |
| foto: internet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?