Een tijd geleden ging mijn huisartsenpraktijk verhuizen. Ze zaten eerst in een 'gezellig' pand van twee verdiepingen met een soort van huiselijke sfeer. Helaas was het ook een wat onhandig pand voor de mindervalide of oudere medemens, want het had geen lift en dat is nu eenmaal niet zo praktisch.
Dus na heel lang (en dan bedoel ik echt wel meer dan een jaar) de aankondigingen van deze verbouwing en verhuizing gezien te hebben, was het ergens begin dit jaar dan eindelijk zo ver: de verhuizing was een feit...
Nu zitten ze dus voor mij ietsje verder weg, maar ach die vijf minuten extra lopen is ook niet zo'n ramp, in een hypermodern (maar volgens mij aan de buitenkant) monumentaal pand. Ook dit gebouw heeft meerdere verdiepingen en of er hier wél een lift aanwezig is zou ik niet weten, maar de huisarts en al zijn kompanen zitten in ieder geval op de begane grond, dus alle mindervalide en oudere mensen kunnen weer opgelucht en zonder drempelvrees naar de huisarts toe.
Het gebouw is dus heel modern, maar ik vind het persoonlijk vreselijk!
En ik kan het niet goed uitleggen, maar ik denk dat het hierop neer komt: ik ben bang van dit gebouw.....
Iedere keer als ik dus naar de huisarts of een andere discipline mag, dan gebeurt er iets heel vreemds met mij(n hoofd). Om in de wachtkamer van mijn huisarts te komen, moet ik dus door de gang lopen die hier onderaan op de foto staat. En misschien ziet dat er niet zo eng uit (dat zal het voor de meeste mensen ook echt niet zijn), ik raak acuut in paniek hier.
Ik heb geen idee wat het is.... Het zijn hele hoge gangen, de deuren zijn, qua hoogte, zeer reusvriendelijk. De muren zijn afgrijselijk wit en iets in dit geheel, maakt dat mijn hoofd dus in paniek raakt.
En als er één ding niet zo handig is als ik met klachten naar een huisarts ga, dan is het wel dat ik in paniek schiet. Want ook al ga ik doorgaans voor lichamelijke kwaaltjes naar m'n huisarts, dat betekent niet dat ik het psychische stuk in mij zomaar thuis kan laten of kan uitschakelen. En op het moment dat ik in paniek raak, raak ik 'weg' en ga ik dus (met een duur woord) dissociëren. Op de een of andere manier begint de grond dan een soort van 'te golven', vervolgens zie ik die grote enge witte muren op me af komen, waardoor ik nóg banger word en dus naar de grond ga staren, omdat dat het veiligste voelt. Maar dan schiet ik dus in één van mijn 'beruchte staardissociaties' waarbij ik als het ware in de grond verdwijn en er verder ook niks meer is dan die vloer en ik alles en iedereen om me heen niet meer hoor en zie.
Ik gok dat ik dan, doordat ik steeds banger word, hele andere dingen zie en hoor, maar dat weet ik niet zo goed, want ik ben er zelf echt niet meer bij. Op het moment dat iemand me dan dus uit die wachtkamer wil komen halen, reageer ik helemaal nergens meer op, want ik hoor en zie niemand meer, ik zit dan compleet in mijn eigen wereld.
Als je me op zo'n moment aan gaat raken, kan ik je niet verzekeren dat ik heel lief en aardig tegen je ben, want ik heb op dat moment geen idee meer wie, wat of waar ik ben. Ik ben vooral heel bang, maar ook dat kan ik dan niet meer voelen. Net zoals de klacht waarvoor ik kwam trouwens: ik voel mezelf niet meer, ik voel helemaal niks meer.
Een aantal keer ben ik nu in dit gebouw geweest voor een afspraak. Een keer bij de longverpleegkundige, die geen idee had wat ze hier mee (lees: met mij) aan moest, maar waar ik uiteindelijk 'eruit kwam' doordat iemand per ongeluk iets breekbaars uit zijn klauwen liet vallen en ik daar heel erg van schrok. Een keer bij de huisarts, die me een hele tijd liet zitten in de hoop dat ik er vanzelf wel weer een keer uit zou komen, en toen dat na anderhalf uur nog steeds niet gebeurd was, maar eens op zijn hurken in mijn 'staarveld' kwam zitten.... Dat hielp... in die zin dat ik 'bij kwam', maar doordat er nog veel meer mensen in die wachtkamer zaten en ik me kapot schaamde, was ik zo overstuur dat ik niet meer wist waarvoor ik uiteindelijk gekomen was en (toen ik eenmaal mijn lijf weer een beetje voelde en weer enigszins aanspreekbaar was) onverrichterzake weer terug naar huis ging. Kortom, dit gebouw is voor mij niet zo'n succes.
Ik heb al een aantal dingen geprobeerd. Ik nam al een leesboek mee, maar ik ben al 'weg' voor ik überhaupt in de wachtkamer kan gaan lezen, ik had al muziek op m'n oren, maar daarvoor gold hetzelfde verhaal. En ik ging al gewapend met mijn knuffel ernaartoe, die er doorgaans wel voor zorgt dat ik erbij blijf, maar ook dat kon niet voorkomen dat het mis ging.
Vandaag moest ik weer naar de huisarts toe, met (ernstige) pijnklachten dit keer. En als er één moment is in mijn leven waarbij ik niet moet gaan dissociëren (in welke vorm dan ook) dan is het wel, als ik met pijnklachten naar een arts/behandelaar ga. Want op het moment dat ik dissocieer, voel ik de pijn vaak niet meer, en ik weet niet hoe het met de meeste huisartsen gesteld is, maar die van mij is niet heldervoelend.... Kortom: als ik hem niet kan aangeven waar en wanneer en welke beweging pijn doet, dan kan hij ook niks....
En dus moest ik voor vandaag een plan bedenken. Iemand meevragen, tja dat is een dingetje, en ik weet ook niet of dat echt zou werken, want dan nog moet ik door die gang naar de wachtkamer. Mijn knuffel mee, had al niet geholpen, muziek ook niet, een boek, Pokémons, games, het hielp tot nu toe geen zier.
En dus besloot ik dat ik het anders ging doen, al voelde dat heel stom. Thuis zette ik met whiteboardmarker kruisjes op de plekken waar de pijn zat. Gewoon voor het geval dat ik niks meer kon voelen, wie weet zou het hem in ieder geval een idee geven. En verder besloot ik dat ik aan de assistente ging vragen of ze alsjeblieft tegen hem kon zeggen dat ik er was en dat ik buiten bleef wachten.
De assistente vroeg het me drie keer opnieuw te zeggen en ook na die derde keer keek ze me nog steeds raar aan, maar ze zei dat ze het erbij zou zetten... En dus draaide ik me om en ging weer naar buiten, hopend dat de huisarts het berichtje dan zou vinden... Doordat de assistente me zo raar aankeek, voelde ik me ook weer heel raar, en moest ik weer eens huilen. Maar ja, het is wat het is. Ik probeer een oplossing te vinden die werkt.
Mijn huisarts neemt voor iedereen de tijd, voor mij, maar ook altijd voor alle anderen, en dat maakt hem een hele fijne man, maar daardoor lopen zijn consulten ook altijd (flink) uit. Ik had om 10u een afspraak, maar toen hij er om 10.20u nog niet was, begon ik me toch zorgen te maken dat hij dat berichtje van de assistente niet gezien had. En nét toen ik aan het denken was of ik niet toch maar gewoon die gang in moest lopen en in die wachtkamer moest gaan zitten, verscheen hij om de hoek.
Ik gooide er meteen maar (half huilend) uit waarom ik buiten stond. Hij gaf me een boks en hij bleef al lopend door de gang tegen me praten. Dat hielp een klein beetje. Nog steeds werd ik bang in die gang (en ik heb écht geen idee waar dit vandaan komt), nog steeds had ik in de spreekkamer vijf minuten onzin klets nodig om weer een beetje in mijn lijf te komen, maar het werkte in ieder geval wel....
En dus liep ik even later, op een drafje de praktijk weer uit, met een verwijzing, met de verzekering dat ik niet de enige ben die dit gebouw niks vindt (zij het op een andere manier) en met de afspraak dat hij me de volgende keer gewoon lekker wéér buiten komt ophalen!
 |
| foto: eigen creatie |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?