De meeste dromen zijn bedrog.....oftewel: een gevalletje transfobie.

Ik heb nogal eens van die nachten waarin ik nogal veel droom. Dat kan zowel fijn als niet fijn zijn, maar het is in ieder geval altijd heel erg intens. Soms zijn de dingen waargebeurd, soms zijn het verzinsels van mijn creatieve brein en soms is het een combinatie van die twee. Hoe het ook zij, vannacht was het in ieder geval weer raak. 

In mijn droom was ik in gesprek met een ex-behandelaar van me. Hij vroeg me in het verleden wel eens om mee te kijken en mee te denken met (vooral jonge) mensen die hij in zijn spreekkamer kreeg en waar hij van dacht dat ik misschien iets kon toevoegen, aangezien ik ook op jonge leeftijd al met veel (en vaak dezelfde) klachten worstelde. 

Op deze manier kwam ik in contact met een jonge dame, genaamd Lisa. Lisa zal op dat moment zo’n 14 of 15 jaar geweest zijn gok ik. Zij hoorde stemmen, sneed zichzelf zeer regelmatig open, dissocieerde vaak en hevig en deed dan dingen die niet zo goed voor haar waren (understatement), ze was suïcidaal, nog wat andere dingetjes en.... Lisa zei dat ze een jongen was. 

Kortom.... we hadden nogal wat met elkaar gemeen. 

In het gesprek met de ex-behandelaar vroeg ik hem of hij ooit nog wel eens iets van Lisa vernomen had en of hij wist hoe het nu met haar ging. Het antwoord was nee. En toen ik hem vroeg of hij het zou willen weten antwoordde hij volmondig ja en hij was bijzonder geïnteresseerd in een paar specifieke vragen: Had Lisa haar automutilatie kunnen stoppen en was het slechts een spelletje/dans om haar schizofrenie/bipolariteit en nog wat diagnonsens te camoufleren.... en zo kwamen er nog wat stigmatiserende vragen uit, die ik (ook in mijn droom dus) al niet meer kon horen.... 

Ik vroeg hem nogmaals of hij wilde weten hoe het nu met Lisa ging, zijn antwoord bleef gretig ja en dus besloot ik hem mijn ‘avontuur’ met Lisa te vertellen. 

In eerste instantie hadden Lisa en ik vooral mail en app contact. Ik vertelde wat dingen over mezelf, waarvan ik bijna zeker wist dat dit herkenbaar voor haar zou zijn, vroeg haar of ze dingen herkende en al gauw was het ijs gebroken en bleken we inderdaad heel veel gemeen te hebben. 

Op een dag werd Lisa, na een zoveelste (serieuze) zelfmoordpoging opgenomen in een kliniek voor kinderen en jeugdigen ergens in het land. En niet lang daarna stelde ze me de vraag of ik een keer langs wilde komen. En hoewel ik dat (om meerdere redenen) doodeng vond, was dit de eerste vraag die uit haar zelf kwam en vond ik dat ik dit moest doen. 

Ondanks mijn angsten, was ik ook heel erg gehecht geraakt aan Lisa en wilde ik haar graag in het echt leren kennen. En dus ging ik naar de kliniek en hadden we een openhartig gesprek. Het leek wat beter met haar te gaan en ze had al iets meer vrijheden gekregen. 

Vanaf het moment dat ik Lisa zag, was het voor mij heel duidelijk dat Lisa geen meisje was. Voor mij was Lisa vanaf toen hij en hem. Het gesprek kabbelde wat heen en weer. We hebben veel gelachen die middag. En opgelucht stapte ik terug in mijn auto op weg naar huis. 

Die avond kreeg ik een telefoontje van Lisa’s vader. Lisa was weggelopen uit de kliniek, ze was spoorloos. Of ik meer wist, of ze mij hierover iets verteld had? 

Ik was sprakeloos. Het leek zo goed met hem te gaan, had ik teveel shit opgeroerd met mijn vragen, was hij door mijn bezoek de kluts weer kwijt geraakt? En dacht hij (de vader) nou serieus dat als Lisa me zoiets verteld zou hebben, dat ik dit dan toch niet op z’n minst tegen mijn behandelaar gezegd zou hebben, zodat dit misschien voorkomen had kunnen worden??? Hoe dan ook ik was enorm bezorgd en voelde me schuldig. 

Later die avond kreeg ik een berichtje van vader, dat zijn dochter terecht was. Ze had geprobeerd om voor een bus te springen. Ik gaf aan dat ik blij was dat hij terecht was en dat het hem niet gelukt was, heel bewust gebruikmakend van de door Lisa gewenste voornaamwoorden. Vader was duidelijk geïrriteerd over mijn gebruik van de voornaamwoorden hij/hem. 

Nóg later kreeg ik een email bericht van vader: Ik moest stoppen met zijn dochter van alles aan te praten en haar niet bevestigen in die rare ideeën in haar hoofd. Ze was zijn dochter, punt uit. 

Ik weet nog dat ik met mijn ‘olifant in een porseleinkast tact’ reageerde en aan hem vroeg/schreef: wat heeft u liever: een dode dochter, want ze is hard op weg en als het zo doorgaat is dat wat er uiteindelijk gaat gebeuren, of erkennen dat u een levende zoon heeft? Het contact met vader hield hierna dan ook op... 

Ook het contact met Lisa werd daarna nihil. (Later bleek dat hij zowel van de kliniek als van zijn ouders geen contact meer mocht zoeken). 

De ex-behandelaar was geïnteresseerd in de zelfbeschadiging en linkte dit aan de bij Lisa vastgestelde diagnonsens. Geen moment werd ook maar de optie genoemd dat Lisa’s zelfdestructieve gedrag alles, maar dan ook alles te maken kon hebben met haar overtuiging dat ze een jongen was (oftewel: haar genderdysforie). 

Lisa was elf jaar toen hij tegen zijn ouders zei dat hij een jongen was en, zoals dat vaak gaat, werd dit vakkundig door zijn ouders genegeerd en ontkend. Lisa was echter heel hardnekkig en bleef dit volhouden, zijn ouders bleven er tegen in gaan. Op dat moment begon het zelfbeschadigend gedrag. 

Toen Lisa begon te puberen en zijn lichaam tot zijn grote schrik, frustratie en verdriet veranderde in een vrouwenlichaam, werd het zelfbeschadigende gedrag nog extremer. (Zoals hij zelf zei: dit lijf moet kapot, het is niet wie ik ben). 

Lisa deed (gelukkig tevergeefs) poging na poging om dood te gaan en kwam dus in de psychiatrie terecht. Ook daar werd zijn genderdysforie genegeerd en ontkend. Sterker nog: hij kreeg te horen dat het gewoon een fase was, dat hij in de war was en dat hij gewoon lesbisch was, maar dat dat niet erg was*. 

Gevolg: zodra het maar kon ging Lisa ervandoor en probeerde zich weer van het leven te beroven. 

Ik weet niet of mijn Mick (gebrek aan) tact ertoe bijgedragen heeft, maar uiteindelijk kwam Lisa bij een kliniek voor genderdysforie terecht en was al heel snel duidelijk dat Lisa geen onzin sprak, in dit opzicht niet in de war was, dat het geen fase was, maar dat Lisa overduidelijk transgender was en in transitie wilde. Zijn ouders wilden er echter nog steeds niks van weten en hielden de start van zijn transitie lange tijd tegen. Toen hij 17 was begon hij met testosteron (zijn ouders nog steeds niet echt aan boord) en een jaar later liet hij zijn borsten verwijderen. 

Lisa heet geen Lisa meer, maar heet nu Lennert en is echt een leuke, stoere, coole dude! Zijn ouders staan nog steeds niet achter zijn besluit. Ze kunnen niet accepteren dat hun Lisa nu (en altijd al) Lennert is. En dat is op zich best heel begrijpelijk en invoelbaar, want voor ouders is het misschien wel een soort van rouw proces. Ze raken hun kind dan wel niet daadwerkelijk kwijt, maar de dromen en verwachtingen die jij als ouder op de oude versie van je kind geplakt had (die zijn vaak geslachtsgebonden zonder dat je het weet en ja, die heeft IEDERE ouder) vallen in duigen. En dat doet, heel begrijpelijk, pijn. 

En dáár zou Lennert nog wel mee kunnen leven: ouders die zijn transitie niet accepteren. Maar op dit moment is er een 'toneelstukje' gaande, waarbij zijn ouders Lennert en zijn transitie niet accepteren, maar tegelijkertijd door de buitenwereld gezien (en benaderd) worden als de liefhebbende, accepterende, vooruitstrevende ouders. De experts….En dat..... dat maakt hem opnieuw kapot. 

Ik weet één ding heel zeker. Lisa heeft nooit bestaan en was altijd al Lennert. En ik heb hem nog nooit zó gelukkig gezien als nu, maar de ontkenning van zijn ouders overschaduwt zijn geluk/gendereuforie best regelmatig. 

Hoe mijn ex-behandelaar op dit relaas reageerde weet ik niet, want tja, de realiteit was, dat ik op dat moment moest plassen en (gelukkig) wakker werd en daarna niet meer kon slapen, omdat dit blogje geschreven moest worden.... 

Goed... Dromen zijn bedrog zeggen ze wel eens. En nu mag je zelf beslissen welk deel van dit relaas dan bedrog is. Maar ik zal je een hint geven.... die ex-behandelaar heb ik nog nooit dit soort stigmatiserende taal horen gebruiken en ik heb hem al jaren niet meer (echt) gesproken of gezien. 

Ps: om vanzelfsprekende redenen zijn de namen van zowel Lisa als Lennert gefingeerd en in die zin bestaan ze dus beiden niet. Maar ook gefingeerde dingen zijn niet automatisch bedrog.

foto: gevonden op internet.

* mocht je denken dat dit verhaal zich lang geleden afspeelt, in een tijd waar de begrippen transgender of genderdysforie nog onbekend waren, dan kan ik je uit de droom helpen. Dit speelde zich een paar jaar terug af. Dus zelfs door (opgeleide) hulpverleners wordt genderdysforie soms ontkend en genegeerd...Laat staan geaccepteerd. (en dat in een omgeving waar je je veilig zou moeten voelen en aan jezelf zou moeten werken.... I rest my case.)