Ik gok dat er niemand vreemd opkijkt als ik zeg dat er tijdens de tweede wereldoorlog heel veel verschrikkelijke dingen met mensen gebeurden. Iedereen heeft hier (hoop ik) ooit wel eens iets van meegekregen, op school, in geschiedenisboeken, in films enz.
Meneer Hitler wilde (kort door de bocht genomen) niet alleen van de Joodse medemens af, maar eigenlijk van alles en iedereen die niet voldeed aan het Arisch übermensch plaatje. En dus werd er een plan bedacht (want een wet was het niet echt) waarbij iedereen die de maatschappij geld kostte en niets opleverde, kortom die niet van nut waren, uit de weg geruimd moesten worden.
Met mooie worden: deze mensen kregen euthanasie. Maar euthanasie betekent 'goede of milde dood' ook wel 'genade dood' genoemd. Toch was dat woord in die tijd een dekmantel voor wat eigenlijk doodordinaire moord was, want het vergassen van mensen (fase 1), uithongeren, overdoses medicatie toedienen of een gifinjectie toedienen (fase 2) waren niet echt manieren die, in mijn ogen, onder een milde dood weggeschreven kunnen worden.
Mensen met een geestelijke of psychiatrische beperking/aandoening, werden in deze instelling vermoord. En de instelling in Hadamar, was niet de enige van zijn soort in Duitsland/Oostenrijk.
De rondleiding en het verhaal van de gids was op z'n zachtst gezegd 'indrukwekkend' te noemen. Tegelijkertijd voelde het voor mij als zo'n belachelijke gedachtengangen en gang van zaken, dat ik er bijna lacherig van werd en het mij ook nauwelijks raakte. Misschien omdat het niet binnenkwam? Misschien omdat ik dissocieer op zo'n moment en dus mijn gevoel afsluit van mijn gedachten? Ik weet het niet, maar als je me echt zou kennen, dan zou je weten dat ik me een slecht mens voel, als ik niet de impact kan voelen, die dit verhaal, deze ruimte en deze situatie op de mensen om me heen heeft.
Ben ik gevoelloos? Ik denk zelf van niet. Ik weet dat ik het vreselijk vind wat ik hoor en zie, maar het enige dat mijn hoofd kan denken is dat de mensen die deze regeltjes en maatregelen ooit bedachten, minstens net zo gek moesten zijn als de mensen die zij wilden uitroeien, en dus eigenlijk zichzelf uit wilden roeien.
Het blijf overigens een vreemde gewaarwording om als soort van 'undercover patiënt' tussen zo'n groep van hulpverleners te zitten, want de taal die er gebezigd wordt, en de manier waarop er over patiënten gedacht en gesproken wordt, doet me af en toe tot 1000 tellen en dat is soms nog niet eens genoeg....
Het aller ergste aan vandaag vond ik misschien nog wel het besef dat de geschiedenis zich aan het herhalen is. Stiekem wordt op dit moment eenzelfde soort van propaganda gevoerd als destijds, maar nu richting de vluchtelingenproblematiek. Destijds werd er propaganda gemaakt door steeds maar weer te benadrukken, wat gehandicapten en psychiatrisch patiënten de maatschappij allemaal wel niet kostten, en hoeveel andere dingen voor 'het eigen volk' men voor dat geld wel niet had kunnen doen.
En ook nu met de vluchtelingen problematiek (ik noem het liever kwestie) gebeurt eenzelfde soort iets. Hoe vaak hoor je om je heen niet roepen dat er te veel geld naar vluchtelingen gaat, dat ze alles maar in de schoot geworpen krijgen, terwijl het 'eigen volk' niks meer krijgt en de vluchtelingen alles inpikken en daardoor bij velen (een soort van) haat ontstaat???
Dat is een beangstigend idee voor me. Hebben we dan echt niks van de geschiedenis geleerd???
Ik heb één ding wel geleerd vandaag. Had ik in die periode in Duitsland geleefd, dan was ik om diverse redenen een kandidaat voor euthanasie centrum Hadamar geweest: ik ben al jaren psychiatrisch patiënt, ik draag niet bij aan de arbeidsmarkt en ik ben ook nog eens transgender. Hoe onvolmaakt en nutteloos (in de ogen van de Nationaal Socialisten in die tijd) wil je het nog meer hebben?
Ik prijs me gelukkig met waar en wanneer ik leef en met wie en wat ik ben.
Dit alsjeblieft nooit meer.
Het was een onvergetelijke, trieste en tegelijk mooie, dag, die ik niet had willen missen.
Wie meer van/over dit gruwelijke onderwerp wil lezen: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Euthanasiecentrum_Hadamar
 |
| foto: gedenk klok in Gedenkstätte Hadamar, (zelf genomen) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?