Wat dan, hoor ik u denken?
Nou dat ga ik vertellen.
Ik ben de laatste tijd veel buiten te vinden. Ik wandel veel, op zoek naar Pokemons en dat doe ik doorgaans alleen. En (bijna) iedere keer als ik aan de wandel ben, voltrekt zich hetzelfde ritueel: ik wandel, mensen passeren me en meteen daarna hoor ik ze dan, al dan niet in het locale dialect, aan elkaar vragen: was dat nou een man of een vrouw.
Afhankelijk van de leeftijd, nieuwsgierigheid en de brutaliteit van de persoon, komt deze óf nog een keer (of meerdere keren) langsgelopen of langsgefietst, óf men loopt door. En het maakt me woest!
Ten eerste: het feit dat u mij niet kunt inschatten, betekent niet dat IK doof ben: ik hoor uw vraag, luid en duidelijk tot diep in mijn hart.
Ten tweede: denkt u nu echt dat uw mede wandelaar/fietser, die mij ook nog nooit gezien heeft en niet kent, het antwoord op uw vraag heeft? Het is dus totaal zinloos om die vraag aan uw mede wandelaar/fietser te stellen. Er is er maar één die eventueel het antwoord op uw vraag weet en dat ben IK.
Ten derde: wat maakt het uit wat ik ben??? Waarom wilt u dat weten? Waarom is dat zo belangrijk voor u? Over 5 minuten ben ik uit uw zicht verdwenen en kom ik u hoogstwaarschijnlijk niet meer tegen.... Nooit meer, hoop ik. Dus wat maakt het uit???
Het maakt me boos en het maakt me verdrietig. En tegelijkertijd mag ik niet boos of verdrietig zijn van mezelf, want ook al kan ikzelf heel weinig met die hokjes van man en/of vrouw, ook ik probeer automatisch, in eerste instantie, mensen in te delen in die twee hokjes. We zijn ermee opgegroeid en het geeft (in zekere zin) duidelijkheid. Alles wat die duidelijkheid verstoort, is lastig...
Zij die zonder zonden zijn, werpen de eerste steen. En dus mag ik niet boos worden,want ook ik maak die indeling (in mijn hoofd weliswaar), maar ik merk dat ik het toch word!
En misschien is het ook wel geen boosheid, maar verdriet. Want die vraag houdt mij in zekere zin ook al mijn leven lang bezig: ben ik een man of een vrouw?
Ik zie eruit als het één, voel me het ander, maar ook weer niet helemaal. Hoe kun je dat aan de buitenwereld uitleggen als je het zelf niet eens heel duidelijk hebt? Ik weet dat niet, en worstel daarmee. Meer dan mensen om me heen weten.
Wat ik wel weet is dat het MIJN zaak is, en alleen die van mij.
Get over it! (Nu ik nog)
 |
| foto: gevonden op internet |
Voor mij ben jij nog steeds degene die me meenam op je avonturen in je weblog, je liet me je gedachten lezen, je gaf me het gevoel dat je me je verhalen toe
BeantwoordenVerwijderenvertrouwde en dat ik daardoor jou ging vertrouwen. Of je nu een vent of een meid bent, jij bent gewoon diegene waar ik me vertrouwd bij voel. En ja!!!!! Het is en het blijft jouw zaak. Liefs van mij
heel mooi en treffend verwoord, Mick! dank je voor je blog. Ik vrees dat de meeste mensen in hun gedragingen zeer simpel zijn... en geen idee hebben wat dit met een ander doet, jammer genoeg. Ik heb daar zelf ook (te veel) last van. sterkte
BeantwoordenVerwijderen