Ik denk dat ik van mezelf wel mag zeggen dat ik altijd een heel attent persoon ben geweest.
Was er iemand jarig, dan kreeg die een verjaardagskaartje, liet iemand weten dat er iets belangrijks te gebeuren stond, dan stuurde ik een succes kaartje en achteraf vaak nog een 'hoe was het' kaartje. Bij een nieuwe baan, een nieuw huis, een nieuw kind: je kunt het zo gek genoeg niet bedenken of ik stuurde kaartjes. Dat is mijn manier om te laten weten dat ik aan je denk, omdat ik even bellen veel te moeilijk vind (maar daarover later misschien nog eens meer).
En ja, ik schrijf in de verleden tijd, want ik probeer heel bewust de laatste tijd minder attent te zijn, want het levert me ook veel frustratie en pijn op. En daar komt dat spreekwoord om de hoek kijken.
Ergens in mij zit namelijk een soort van ingebakken gevoel dat als ik iets vanzelfsprekend of belangrijk vind, dat dat voor de ander dan ook moet gelden, of zou moeten gelden. Maar dat is dus niet altijd, of meestal niet het geval.
Laat ik een voorbeeld geven, dan wordt het misschien wat duidelijker.
Een vriendin van me begint met een nieuwe baan. Ze heeft het er al weken over, want ze vind het enorm spannend. Ik weet dat ze het spannend vind en dat het een big deal voor haar is en dus zorg ik dat er op de dag voordat ze aan haar nieuwe baan begint een 'succes met je nieuwe baan' kaartje op de mat ligt en op de ochtend van haar eerste werkdag een smsje in haar smsbox om haar succes te wensen.
Voor mij is dat vanzelfsprekend: ik geef om haar, ik weet dat ze het spannend vind en leef op deze manier met haar mee. Alleen komt er een vervelend iets om de hoek kijken: juist omdat ik het belangrijk vind om dit soort dingen niet zomaar voorbij te laten gaan en niet te vergeten, en ik de ander wil laten weten dat ik aan hem/haar denk, verwacht ik dat de ander dit ook doet. En ik kan je vertellen dat dat een behoorlijk pijnlijke valkuil is.
Keer op keer krijg ik de deksel op mijn neus, want mensen zitten niet hetzelfde in elkaar als ik (en dat is maar goed ook). Ook al zou ik het heel graag willen, ik mag van mensen niet verwachten dat ze hetzelfde doen als ik. Maar stiekem zit die verwachting er toch....
Dus als ik iets (voor mij) spannends heb, waar ik al weken, maanden naartoe leef en er komt geen enkele reactie, in welke vorm dan ook, van de ander, dan raak ik toch steeds opnieuw weer teleurgesteld.
Een erg massochistische valkuil dus, want ik weet inmiddels heel goed dat ik dit niet moet, kan en mag verwachten van de ander, maar ik weet nog niet hoe ik die verwachting ook uit kan schakelen.
Ik denk namelijk dat ik dat niet kan, want op het moment dat ik niks meer van mensen verwacht, ben ik het kleine beetje vertrouwen dat ik inmiddels in de mensheid heb, ook kwijt.
En dat is het me niet waard.
Dus voor nu probeer ik minder attent te zijn, maar of dat de oplossing is? Ik geloof van niet, ik voel me schuldig als ik een verjaardag of iets anders belangrijks vergeet,want zo zit ik niet in elkaar.
Ik blijf de waard die hoop blijft houden in zijn gasten....
 |
| foto: gevonden op internet (www.42.bis.nl) |
Ontzettend herkenbaar, Mick! Mooi verwoord, dank je. Ik denk dat dit-zo-attentvol-zijn gewoon deel uitmaakt van wie jij bent. En dan kan je je nog voornemen om dat wat minder te gaan doen (of zijn?) (ook herkenbaar), maar mijn ervaring is dan, dat dit na een tijdje toch weer opflakkert, want dat doe ik zelf ook gewoon erg erg graag en ja, dat mag natuurlijk en het is ook zo ontzettend fijn, zowel om te doen als om te ontvangen. Dus blijf gewoon lekker jezelf. Ik merk dat ik nu wat kieskeuriger geworden ben ivm voor wie ik het nog doe. Dat zijn mijn zeer dierbare vrienden. En bij hen heb ik het makkelijker om de verwachtingen los te laten. Hoe je best omgaat met de gevoelens van teleurstelling enzo?... Moeilijk te zeggen voor iemand anders... voor mij is het in ieder geval een blijvende oefening.
BeantwoordenVerwijderen