En hoewel ik meestal niet zo goed ben in zeggen dat ik ergens goed in ben, durf ik best van mezelf te beweren dat ik doorgaans redelijk goed met mijn stemmen kan omgaan. Maar tot mijn grote frustratie moet ik nu toch echt even melden dat de spreekwoordelijke koek even op is en dat ik behoorlijk radeloos ben.
Begin september had ik mijn allereerste afspraak op de genderpoli en dat leverde bij mij flink wat (understatement) spanning op. Het gevolg hiervan was dat de jongste telg in mijn hoofd, Lesley, heel veel en heel hard moest huilen. Dit tot groot ongenoegen van de jongste puber, Rik, die hier heel heftig op reageert. Omdat ik uit ervaring inmiddels wel weet dat dit met 'de spannende gebeurtenis' te maken had, kon ik daar nog enigszins begrip voor opbrengen, geduld is echter een heel andere zaak. En dus zorgde één van de volwassen stemmen voor Lesley, omdat ik genoeg had aan mezelf. Ik probeerde zelf om Rik in bedwang te houden, met de (pest) hulp van oudste puber Roy. Zonder al te veel succes...
Ik had eigenlijk verwacht dat het 'drama' na mijn afspraak op de genderpoli wel over zou zijn, maar dat was dus niet het geval. Lesley bleef huilen, ging nóg meer huilen en zo mogelijk nóg harder huilen. De volwassen stem kon haar ook op geen enkele manier troosten of tot bedaren brengen.
Rik raakte hiervan compleet over de zeik en besloot dat hij haar wel even het zwijgen op zou leggen. En op een ochtend toen ik na een paar uurtjes slaap wakker werd, begon het drama nog veel verder uit de hand te lopen want "Puppy was weggelo-ho-ho-hoopt." Puppy is één van de knuffelhonden van Lesley, die met regelmaat het doelwit is van Rik's pesterijen.
Natuurlijk ben ikzelf niet zo naïef en weet heel goed dat Puppy dat uit zichzelf nooit zou doen en vermoedelijk een handje geholpen is door meneer Rik, maar tot op de dag van vandaag wil hij niet zeggen of Puppy zich nog in huis bevindt en zo ja waar.
Rik is de enige die dingen kan doen, zonder dat één van de anderen dit meekrijgt. Hoe het werkt weet ik ook niet, ik weet inmiddels alleen dat het vrij effectief is, want niemand weet of en waar Puppy uithangt.
Lesley is dus echt ontroostbaar en is echt 24/7 aan het huilen en krijsen. De volwassen stem heeft het inmiddels zelfs ook een beetje opgegeven en dat wil best wat zeggen.
Rik is 24/7 boos en geïrriteerd door het gejank van 'die kutbeebie' en hoe ik ook mijn best doe, ik krijg hem niet aan het verstand gepeuterd dat het misschien al een boel zou schelen als hij Puppy weer terug tovert, maar hij vertikt het.
Niks is natuurlijk ook zo heerlijk om lekker te kunnen foeteren en schelden op de 'jankende kutbeebie'. Dat snap ik best. Af en toe moeten we allemaal een beetje kunnen zeuren en zeiken, dat lucht op. Maar als je last krijgt van je eigen gezeur en gezeik en je eigen daden, dan zou het best handig zijn om dat ook op te lossen.
Maar stel dat hij Puppy teruggeeft, dan wordt Lesley misschien wel weer stil en heeft Rik geen aanwijsbare stressbron meer waar hij zijn pijlen op kan richten. En zeggen wat hem écht dwars zit dat lukt blijkbaar niet.
Misschien ligt dat ook wel aan mij. Ik ben inmiddels zó moe en zó ongeduldig, dat ik ook niet meer normaal met hem kan praten, dat ik niet meer naar hem kan luisteren en momenteel zijn we allemaal een beetje (veel) gefrustreerd, met, door en op elkaar.
En ik word er verdrietig van, want ik weet niet meer hoe ik het op moet lossen en ben de wanhoop nabij. Ik raak er nog veel bozer van, omdat ik na al die jaren toch zélf wel zou moeten weten hoe ik dit op moet lossen, maar het lukt me niet en ik weet ook écht niet meer hoe.
Het liefst zou ik de deur achter me dichttrekken en de hele bubs aan hun lot overlaten, maar dat gaat nu eenmaal niet. Maar één ding is heel zeker:
De koek is echt ontzettend op....
Getverdemme! Wat een druk gedoe in je hoofd! Kus van mij! Gewoon, omdat ik je zo lief heb!
BeantwoordenVerwijderen