De jeugd van tegenwoordig....

Daar zit ik dan.... in de wachtkamer van de tandarts... voor de tweede keer deze week.

En geloof me, dit is niet mijn favoriete plek om rond te hangen.

En vandaag lijkt het wel extra frustrerend. Ik voel me niet zo lekker, alsof er een griepje op komst is, maar wellicht zijn het ook gewoon zenuwen voor wat er zo gaat komen. 

Maar er is nog een extra frustratie puntje vandaag. 

Schuin tegenover me zit een echtpaar te zitten. En zodra ik mijn telefoon tevoorschijn haalde om te kijken hoe laat het was, begon mevrouw hardop te klagen over 'de jeugd van tegenwoordig'. Om me heen kijkend en de gemiddelde leeftijd inschattend, ben ik ervan overtuigd dat deze opmerking toch echt op niemand anders kan slaan dan op mij.

Ik vraag me af wat ik dan nu weer verkeerd doe, maar ik hoef niet lang op mijn antwoord te wachten.

De jeugd van tegenwoordig is namelijk niet meer in staat tot communiceren, ze verbergen zich bij binnenkomst direct achter hun schermpjes om een gesprek uit de weg te gaan.

En hoewel ik alleen maar wilde weten hoe laat het was, besloot ik op dat moment mijn iPad tevoorschijn te toveren om demonstratief te gaan zitten typen.

Maar mevrouw blijft maar doorgaan tegen haar man: "vorige week was ik de enige die helemaal niks deed, echt helemaal niks. Ik was helemaal alleen en niemand om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren." 

De man kijkt zwijgzaam voor zich uit, maar bromt dan: "waar was je toen dan?" 

"Op het ziekenhuis, in de wachtkamer.", antwoordt mevrouw (met het irritante lokale dialect foutje)....

Ik moet bijna lachen.... 

Moet ik mevrouw vertellen dat ze misschien de verkeerde plaatsen uitzoekt voor gezellige gesprekken??? 

Misschien ná mijn bezoek aan de tandarts.... misschien ben ik dan in staat om een gesprek te voeren, als de zenuwen uit mijn systeem verdwenen zijn. Al gok ik dat de verdoving een gesprek zonder kwijlen dan ook vrij onmogelijk maakt. En of ze dáár dan gelukkig van wordt?

Foto: internet