Ik beschouw mezelf als een zeer bevoorrecht persoon, aangezien ik pas één congres gemist heb tot nu toe en ook vanwege het feit dat ik in staat ben om deze reizen te financieren, maar óók dat ik fysiek en mentaal in staat ben om dit soort (soms verre) reizen te maken.
Maar ik ben ook best verwend, want omdat ik al zoveel van deze congressen heb bijgewoond, is de informatie die er gegeven wordt, vaak niet meer nieuw voor me. Het verrassingseffect is er voor mij een beetje af, maar dat heeft ook weer voordelen.
Ik hoef van mezelf niet meer alles bij te wonen en ik kan me focussen op dingen die ik zelf interessant vind. Sinds ik mezelf toestemming geef om niet meer alles bij te hoeven wonen, en niet alles te hoeven begrijpen en onthouden, zijn dit soort congressen een stuk draaglijker geworden voor me.
Ik ben geen sociaal wonder. Zodra er gesprekken gevoerd gaan worden (in een lawaaierige omgeving) in een andere taal dan mijn moedertaal, dan haak ik erg snel af, omdat het me té veel energie kost om het te volgen. Ik vermaak me prima met luisteren en kijken en vind het niet echt nodig om over alles een mening te hebben (of in ieder geval die hardop te verkondigen).
Op mensen af stappen en een gesprek beginnen, vind ik nog steeds lastig vooral ook omdat de gesprekken hier voornamelijk gaan over wat je van de lezing/workshop vond en soms vind ik het heerlijk om gewoon ergens 'niks van te vinden'.
Maar dit jaar heb ik een aantal mooie gesprekken gehad. En een steeds/vaak terugkerend thema was 'het gevoel hebben in twee werelden te leven'.
Veel stemmenhoorders (en/of mensen met andersoortige ervaringen) vertellen me dat ze het gevoel hebben dat ze in twee werelden leven: er is een wereld waarin je moet functioneren en niet over je ervaringen mag/kan praten en dan is er de andere wereld, zoals in stemmenhoorgroepen of dit soort congressen waar dat wel kan.
En hoewel ik het gevoel van in verschillende werelden leven herken, herken ik het niet op deze manier.
Ik praat ook buiten de 'veilige' wereld van het stemmen netwerk over mijn ervaringen. En ja, soms wordt daar niet zo positief op gereageerd, maar meestal valt de reactie reuze mee. Misschien ben ik raar, of ben ik een enorme bofkont dat ik in Nederland woon, maar ik ben ervan overtuigd dat je alleen wederzijds begrip kunt krijgen, door de dialoog aan te gaan.
De meeste mensen zijn bang voor het onbekende. Onbekend maakt onbemind. Ik zie het bij mezelf: wat ik niet begrijp, bezorgt me frustratie en angst. En dus denk ik dat het belangrijk is om in gesprek te raken (en blijven): nieuwsgierig zijn, elkaar bevragen en zo meer te weten komen over dat wat je niet begrijpt. En misschien begrijp je het wel nooit, daar is niks mis mee, maar wellicht kan de angst afnemen, op het moment dat je weet dat je vragen kunt en mag stellen en dat je mág zeggen dat je het niet snapt. Iedereen (inclusief ikzelf) denkt altijd maar dat we alles moeten weten, alles moeten snappen, alles op moeten kunnen lossen, maar dat is een illusie. Hoe heerlijk is het soms om van iemand te horen: "ik weet het ook niet precies".
Toch herken ik de twee werelden (en misschien zelfs wel meer dan twee). Ik heb de buitenwereld waarin ik leef en moet/mag functioneren. Maar er is ook een binnenwereld, waar ik soms wel eens dingen over probeer te vertellen, maar die ik nooit écht aan iemand kan uitleggen. En dat maakt wel eens eenzaam, net zoals het de mensen die ik sprak over hun twee werelden eenzaam maakt.
Leuke, maar ook niet zo leuke ervaringen wil je graag delen met anderen, denk maar aan die ene leuke vakantie, of juist die nare ervaring die je daar had. Mensen zijn op zoek naar begrip en naar verbinding. Maar soms is die verbinding niet (helemaal) mogelijk.
Is dat erg??? Ik denk van niet. Het is in mijn ogen een mooie uitdaging om te blijven proberen bruggen te slaan.
(En weet je hoeveel bruggen Parijs heeft??? ;) )
 |
| foto: eigen baksel |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?