To go, or not to go....

Gistermiddag kreeg ik spontaan last van mijn arm. Een zeurderige, brandende pijn maakte zich van mijn schouder meester en verspreidde zich vrij snel over mijn gehele (boven)arm. Niet handig kan ik je vertellen, want je hebt geen flauw idee waarschijnlijk waar je je dominante arm allemaal voor gebruikt.

In de loop van de middag werd het erger en tegen de tijd dat ik 'moest' gaan slapen, had ik geen idee meer hoe ik moest liggen, omdat alle houdingen pijn deden.

En op dat moment begint bij mij dus de piekermolen.....

Het is niet voor het eerst dat ik deze symptomen heb, ik herken ze, maar voor de zekerheid check ik toch maar even op internet of ik me misschien vergis. Ik hoop het namelijk, maar als ik het lijstje bekijk, lijkt het toch (weer) verdacht veel op een slijmbeursontsteking. 

En dan komt het dilemma: ga ik de volgende ochtend, als de pijn niet minder is, nu wel of niet de huisartsenpost bellen.

Ik vind dat een moeilijke beslissing. Nu is bellen op zich al niet zo mijn hobby, maar de huisarts(enpost) vind ik helemaal een ingewikkeld iets. Je krijgt namelijk altijd een heel kruisverhoor aan de telefoon en hoewel ik dat inmiddels goed begrijp, vind ik dat toch heel ingewikkeld. 

Één van de vragen is namelijk standaard: kan het echt niet tot na het weekend wachten? En ik weet nooit wat ik daarop moet zeggen. Alles kan namelijk in theorie ALTIJD tot na het weekend wachten, maar of dat altijd slim is?

Nu heb ik nog zo'n minder prettig verschijnsel en dat is dat altijd als ik naar een arts ga, ik geen pijn of klachten meer voel. Eigenlijk heb ik helemaal geen dokter nodig, ik hoef maar in de wachtkamer te gaan zitten en mijn toch echt serieus aanwezige klachten verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

Dat maakt het er niet makkelijker op, niet voor de arts en niet voor mijzelf. Want doordat ik tijdelijk niks meer voel, kan ik niet goed aangeven of en waar ik op dat moment pijn heb en kun je op dat moment bewegingen met me maken, die ik thuis écht niet voor elkaar kreeg. 

Het gebeurde in het verleden dan ook vaker dat ik zonder resultaat en met in mijn ogen de stempel 'aansteller', 'hypochonder' enz. al op mijn voorhoofd geplakt de dokterskamer verliet, terwijl eenmaal thuis de klachten in alle hevigheid terugkwamen.

Is dat een menselijk trekje, of heeft het te maken met mijn dissociatieve vermogen, waarbij mijn lijf bij te veel spanning of pijn, het gevoel gewoon uitschakelt?

Ik weet het antwoord niet, maar feit is wel dat ik om die reden vaak maar gewoon niet naar de huisartsenpost ga, omdat ik weet hoe het werkt, maar er maar weinig artsen zijn die met dit fenomeen weten om te gaan. En ik kan het ze niet kwalijk nemen overigens, want ik snap zelf ook niet hoe het werkt, ik weet alleen dat het lastig is...

Maar goed.... ik heb dus al mijn moed verzameld en gebeld en ik ben door de selectieprocedure heen gekomen en kan vanmiddag terecht..... en guess what??? De pijn lijkt weer weg te trekken en ik krijg mijn arm verder omhoog dan ik al die tijd kon....

foto: internet