Dat zongen we vroeger met het kinderkoor, maar dat terzijde. Zó ver is het nou ook nog niet.
Voor nu is de herfst begonnen en dat hakt er gigantisch in merk ik. Dat is overigens niks nieuws hoor, het overkomt me ieder jaar, maar dé remedie heb ik er nog niet tegen gevonden. En hoewel ik weet dat het gaat komen, overvalt het me toch weer ieder jaar opnieuw.
Ieder jaar in het najaar schiet ik in een soort van 'herfstdip'.
Het begint eigenlijk zodra buiten het licht gaat veranderen. Ik kan niet goed uitleggen wat het precies is, maar er verandert íets aan het licht waardoor het anders lijkt en mijn gemoed hier onmiddellijk op gaat reageren: ik word trager, futlozer, huileriger enz.
Het eerste symptoom is dat ik 's ochtends mijn bed weer niet uit kan komen. In de zomer word ik om 6u wakker en ben ik ook echt meteen wakker, sta naast mijn bed en ben klaar voor de dag, maar in deze tijd van het jaar is het een wonder als ik om 8.30 wakker wordt en duurt het heel lang voor ik op gang gekomen ben. (als dat al lukt, want ook dat lukt niet altijd)
Vervolgens doe ik mijn best om iets in het huishouden te doen en na een uur ben ik door mijn energie voor die dag heen. En daar baal ik van, terwijl ik er weinig aan kan doen.
Het tweede symptoom is dat ik mijn huis niet meer uit wil en in die fase zit ik momenteel. Ik zie tegen alles op, nog meer dan normaal. Ik heb geen fut om Pokemons te jagen en zelfs het kleine dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt is me al te veel.
Ik wil heel graag allerlei dingen doen, zoals met mensen afspreken, zwemmen of naar de film gaan maar ik krijg me er niet toe gezet en blijf dus maar in huis hangen.
Ondertussen eet ik mijn voorraden leeg en leef op wat er nog in huis is. Het voordeel is dan wel weer dat ik eigenlijk het hele jaar door een soort van eekhoorn ben die allerlei voorraden aanlegt en daar de winter mee doorkomt, maar gezond is het niet. Van de 10 kilo die ik afgelopen zomer kwijt raakte, heb ik er gaandeweg alweer 5 teruggevonden (en we zijn pas net begonnen)!
Ik heb een lichtlamp die best een beetje verlichting brengt, maar ik begin altijd te laat (ik zei al, het overvalt me ieder jaar weer) en het helpt maar een beetje. Ik heb een wake up lamp die helpt bij het wakker worden, maar het lost het probleem allemaal niet op.
Aan de medicijnen wil ik niet, want voordat die (in mijn beleving) gaan werken is de lente alweer bijna daar en ik wil ze niet het hele jaar slikken! Door de jaren heen heb ik immers wel geleerd dat ik deze periode ook wel weer door ga komen, als ik maar een beetje lief met en voor mezelf ben.
Ondertussen geniet ik ook van het verkleuren van de bomen, hoe prachtig het wordt om me heen. Van hoe de natuur verandert en hoe het licht en de geluiden veranderen. Ik geniet van de donkere avonden waarop het zo lekker is om weg te kruipen onder een dekentje op de bank met een grote kop (herfst)thee, een goed boek of goede film en veel kaarsjes om me heen. Ik zie best nog wel hoe mooi de wereld is en hoe elk seizoen iets moois in zich heeft, maar dat zie ik even niet 24/7.
Kortom... het is weer herfst, de blaadjes gaan weer vallen, de dagen worden korter en mijn energiegehalte ook. Het gaat weer over, ik weet het, maar tot die tijd draai ik even verkorte dagen en zul je me veel in mijn hutje vinden. En daar is helemaal niks mis mee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Babbel je mee?