Sinds enkele dagen woont er daadwerkelijk iemand in het huis linksonder en deze mevrouw, waarschijnlijk de moeder van de bewoner, komt dagelijks boodschappen brengen, zo ook op dat moment toen ik op het punt stond mijn bus te halen.
Ze hield me staande en vroeg me of 'die twee blonde jongetjes' van mij waren.
Nu heb ik een heleboel, maar twee blonde jongetjes zitten (nog) niet in de collectie en de kans is ook niet zo groot dat dat nog gaat gebeuren.
Ik vertelde haar dat ik geen kinderen had en dat ze dus niet bij mij hoorden. (en in mijn ooghoek zag ik de bus voorbij denderen....)
Mevrouw leek nauwelijks te horen wat ik tegen haar zei, maar vertelde verder dat ze hier aan het spelen waren toen ze aankwam en dat 'die ene met de fiets' zo schattig was geweest. Hij had haar oma genoemd en had haar verteld dat hij zijn fiets daar neer mocht zetten van zijn mama en vervolgens had hij de zware tas opgepakt en het trapje voor haar opgedragen. "Hij was zo beleefd! Dat zie je tegenwoordig bijna niet meer in dat soort jonge kinderen. heel bijzonder."
Door de opmerking van de fiets, wist ik over wie ze het had, namelijk het zoontje van mijn onder-onderbuurkind en dus wees ik haar waar het jongetje thuis hoorde en dat ik zeker wist dat zijn moeder het fijn zou vinden dat te horen. Toen de mevrouw haar verhaal wilde vervolgen, excuseerde ik me zo beleefd mogelijk en maakte dat ik naar de bushalte kwam, zodat ik de volgende bus (en daardoor mijn film) niet zou missen.
In de bus zat ik te mijmeren over wat de mevrouw allemaal tegen me zei.
Ondanks alle gezeik dat het onder-onderbuurkind (onbedoeld) heeft veroorzaakt hier in de flat, heb ik super veel respect voor haar.
Haar oma was een tienermoeder, haar moeder was een tienermoeder en zij werd ook een tienermoeder, van een blond jongetje... met een ernstige hartafwijking.
Vanwege de extra zware en gecompliceerde verzorging die dit blonde jongetje destijds nodig had, de leeftijd van zijn mama en het milieu waar zij op dat moment verbleven, werd het jongetje onder toezicht geplaatst en ging bij de oma van mama wonen.
Nu zijn we een aantal jaren verder. het gaat goed met het hart van het blonde jongetje, maar het blonde jongetje woont nog steeds niet permament bij zijn mama, maar ze is op de goede weg en hij verblijft nu het grootste deel van de week hier in de flat!
En het is een super leuk en beleefd kereltje.
Omdat zijn mama best vaak gezeik over zich heen kreeg als er weer eens problemen waren hier in de flat, puur vanwege haar jonge leeftijd, de aanwezigheid (en herrie) van haar vriendinnen en de hele foute, criminele activiteiten van haar (inmiddels ex) vriendje die hij vanuit haar woning pleegde, vond ik het heel belangrijk dat ze dit compliment ook te horen zou krijgen.
En dus voegde ik vandaag de daad bij het woord... Ik schreef haar een kaartje over wat er gebeurd was en eindigde met:
"Maar omdat ik niet weet of ze het je zelf gaat zeggen en ik denk dat een moederhart van dit soort complimentjes wat sneller gaat slaan, vertel ik het je maar :)
Good job mama!"
Ik hoop dat ze het positief op vat en dat dit blonde jongetje gauw voorgoed fulltime bij zijn mama komt wonen. We kunnen wel wat beleefdheid gebruiken hier in de flat!
 |
| foto: getekend door een goede vriendin. |
Wauw.. kijk dat word ik nou stil van. Wat ontzettend lief dat je dat hebt gedaan en ik weet zeker dat een moederhart sneller gaat kloppen.
BeantwoordenVerwijderenGood job Mick!!